Αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της πιο πρωτοπόρας κοσμοθεωρίας στην ιστορία της ανθρωπότητας... Δεν είναι το μέλλον της Γης ο καπιταλισμός...

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Ρατσισμός... πληγή στη σάρκα του πλανήτη... Όλοι οι άνθρωποι ίσοι... Όλη η Γη μια πατρίδα...

Ο ρατσισμός σε όλες του τις μορφές και σε όλες του τις εμφάσεις… αποτελεί 
την έκφραση του πιο σιχαμερού και σχιζοφρενή προσανατολισμού τρόπου σκέψης, όλων αυτών των μικρών και ασήμαντων, οι οποίοι κατά έναν περίερ-
γο και ανεξήγητο τρόπο… εξακολουθούν να φέρουν τον τίτλο «άνθρωπος»…

Κοσμάς Λεοντιάδης

Μην αφήσεις να χαθεί το φως... η ελπίδα...

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Είμαστε τα παιδιά... (Τώνια Μαρκετάκη)...

Είμαστε οι σπόροι της οργής, έμβρυα ενός καινούριου κόσμου,
μιας νέας εποχής… Γεννηθήκαμε στο σύνορο του χρόνου…
Γεννηθήκαμε πάνω στην άβυσσο, στο χάσμα ανάμεσα…
στο αμετάκλητο περασμένο και το αμετάκλητα μελλοντικό.
Γεννηθήκαμε στο κενό…
Είμαστε απ΄ όλες τις γωνιές της γης.

Απόσπασμα από το ποίημα της Τώνιας Μαρκετάκη… «Είμαστε τα παιδιά»


Κάποια λίγα, αλλά βασικά, για το διαλεκτικό υλισμό...

Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...

Κάποιοι από εμάς... σε εποχές δύσκολες και ύποπτες πολύ... σε εποχές υποχώρησης 
και ιδεολογικών συγχύσεων, μαζέψαμε τα κομμάτια μας, κρατήσαμε βαθιά μέσα μας 
το κόκκινο της καρδιάς μας, ατσαλωθήκαμε με την πανανθρώπινη κοσμοθεωρία μας 
και βαδίσαμε με ψηλά το κεφάλι, πιστοί στα μεγάλα ιδανικά μας... 
Πονέσαμε πολύ για τη «φυγή» μας, αλλά την κρίναμε αναγκαία και «δικαιωθήκαμε»... 
Μας δικαίωσε η ίδια η ζωή και η ιδεολογική κατρακύλα όλων αυτών που προσπάθησαν 
να μας αλλάξουν χρώμα και καρδιά... όλων αυτών που ακολούθησαν άλλο δρόμο... 
το δρόμο του συμβιβασμού... 
Είναι όλοι αυτοί, οι ίδιοι, που σήμερα μας κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο και μας εγκαλούν...
Είναι όλοι αυτοί, οι παλιοί συνοδοιπόροι που άλλαξαν στρατόπεδο και χρησιμοποιούν 
ως άλλοθι το παρελθόν τους… 
Είναι αυτοί οι ίδιοι που μας εγκαλούν να δεχτούμε το «εφικτό»... το αποστειρωμένο 
από το όνειρο… το εύκολο, το βολικό, το αποδεκτό από τους κρατούντες… 

Δεν κατάλαβαν όμως καλά...

Εμείς, και τόσοι άλλοι πριν από εμάς, δε μεγαλώσαμε και δεν αγωνιστήκαμε 
για το εύκολο και το εφικτό της αστικής τους «δημοκρατίας»... Αυτό τους το χαρίζουμε... είναι η δική τους επιλογή, η δική τους λογική... Είναι η λογική 
των συμβιβασμένων... η λογική των ριψάσπιδων...
Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει 
και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...

Κοσμάς Λεοντιάδης

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Οι οπορτουνιστικοί σκόπελοι πολλοί...

«Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του μαρξισμού, αναγκάζει πολλούς από τους εχθρούς του, να μεταμφιεστούν σε μαρξιστές»... 
Αυτό έλεγε ο Λένιν πριν από περίπου 100 χρόνια... 
Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει αδιάλειπτα μέχρι και τη σημερινή εποχή...
Γι αυτό... τα μάτια ορθάνοιχτα, το μυαλό σε συνεχή εγρήγορση και η διαλεκτική Μαρξι-
στική μας σκέψη και γνώση πάντα έτοιμες, ώστε να  μπορούμε να αποφεύγουμε τους οπορτουνιστικούς σκοπέλους…

Κοσμάς Λεοντιάδης

29 Δεκέμβρη 1965... Το αποκορύφωμα της μεγάλης σφαγής των κομμουνιστών της Ινδονησίας... Πάνω από ένα εκατομμύριο οι νεκροί!

Δεν ξεχνάμε ποτέ, τους ήρωες της παγκόσμιας εργατικής τάξης… 
Τους τιμάμε… διδασκόμαστε από τη θυσία τους… Συνεχίζουμε...

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, που έως τότε ήταν το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσ-
μο με 3,5 εκατομμύρια μέλη και 17.000.000 οργανωμένους οπαδούς, είχε μεγάλη επιρ-
ροή στο λαό. Χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλο-γική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, παίζει σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή 
και ασκεί επιρροή στην πολιτική του νόμιμου προέδρου Σουκάρνο. 
Υπό την καθοδήγηση, λοιπόν των Άγγλων και των Αμερικανών ανατρέπεται ο πρόεδρος Σουκάρνο και εγκαθίσταται στην εξουσία το ανδρείκελο Σουχάρτο. Τότε θα ξεκινήσει μια απερίγραπτη σφαγή των κομμουνιστών που θα κρατήσει μήνες. 
Το αποκορύφωμα αυτού του μακελειού ήταν στις 29 Δεκέμβρη 1965.
Τα μέλη του ΚΚΙ και της νεολαίας του, «Πεμούντα Ρακτζάν», συλλαμβάνονται κατά χιλιά-δες από το στρατό και οδηγούνται στις φυλακές. Σε όλη την Ινδονησία κομμουνιστές εκτε- λούνται εν ψυχρώ από στρατιώτες ή λιντσάρονται από φανατικούς μουσουλμάνους, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις βασανίζονται ή καίγονται ζωντανοί μέσα στις λέσχες τους. 
Μόλις μία ημέρα μετά το πραξικόπημα είχαν εκτελεστεί 87.000 κομμουνιστές. 
Ο τελικός απολογισμός του πογκρόμ τους επόμενους μήνες, είναι εφιαλτικός : 
Πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί!

Κοσμάς Λεοντιάδης



Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Οι θέσεις και τα έργα της νεαρής Σοβιετικής εξουσίας για τις γυναίκες... (Β.Ι.Λένιν)...

"... Κανένα δημοκρατικό κόμμα στον κόσμο σε καμία από τις προχωρημένες αστικές δημοκρατίες δεν έκανε από αυτή την άποψη μέσα σε ολόκληρες δεκα-ετίες ούτε το ένα εκατοστό από όσα κάναμε εμείς στον πρώτο κιόλας χρόνο της εξουσίας μας. 
Δεν αφήσαμε, με την πραγματική σημασία της λέξης, πέτρα πάνω στην πέτρα από τους αισχρούς εκείνους νόμους για την ανισοτιμία της γυναίκας, για τους περιορισμούς στα διαζύγια, για τις απαίσιες διατυπώσεις που περιβάλλανε το διαζύγιο, για τη μη αναγνώ-
ριση των εξώγαμων παιδιών, για την αναζήτηση των πατεράδων τους κ.λπ. 
Όσο πιο παστρικά όμως καθαρίζουμε το έδαφος από τη σαβούρα των παλιών αστικών νόμων και θεσμών, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται για μας ότι πρόκειται μονάχα για το καθάρισμα του εδάφους πριν από την ανοικοδόμηση, όχι όμως ακόμη και για την ίδια 
την ανοικοδόμηση.
Η γυναίκα εξακολουθεί να είναι σκλάβα του σπιτικού, παρ' όλους τους απελευθερωτι-
κούς νόμους, γιατί την πιέζει, την πνίγει, την αποβλακώνει, την ταπεινώνει το μικρό 
σπιτικό νοικοκυριό, που την καρφώνει στην κουζίνα και στα παιδιά και σπαταλά την εργατική της δύναμη σε μια δουλειά μέχρι εξωφρενισμού, μη παραγωγική, τιποτένια, εκνευριστική, αποβλακωτική, βασανιστική... Οι κοινές εστίες φαγητού, οι βρεφικοί 
σταθμοί, οι παιδικοί κήποι, να τα δείγματα αυτών των φιντανιών, να τα απλά, τα καθημερινά μέσα, που στην πράξη είναι ικανά να απελευθερώσουν τη γυναίκα, στην 
πράξη είναι ικανά να ελαττώσουν και να εξαλείψουν την ανισοτιμία της με τον άντρα, 
σ' ότι αφορά το ρόλο της στην κοινωνική παραγωγή και στην κοινωνική ζωή. 
Τα μέσα αυτά δεν είναι καινούρια, έχουν δημιουργηθεί (όπως και όλες γενικά οι υλικές προϋποθέσεις του σοσιαλισμού) από το μεγάλο καπιταλισμό, όμως μέσα στο καπιταλισ-
τικό καθεστώς, έγιναν μικροεμπορικές επιχειρήσεις με όλες τις χειρότερες πλευρές της κερδοσκοπίας, του κέρδους, της απάτης, της νοθείας, είτε κατάντησαν "ακροβατισμοί 
της αστικής φιλανθρωπίας", που οι καλύτεροι εργάτες με το δίκιο τους τη μισούσαν 
και την περιφρονούσαν..."

*Απόσπασμα από το άρθρο του Β.Ι.Λένιν «Η Μεγάλη Πρωτοβουλία» (Ιούνης 1919)

Σχετικά με τη συμπεριφορά των κομμουνιστών, απέναντι στους ανθρώπους της εργατικής τάξης... και όχι μόνο...

Η βασική αντίθεση του καπιταλισμού…

Η βασική αντίθεση του καπιταλισμού συνίσταται στο ότι η κοινωνική παραγωγή είναι υποταγμένη στην τάξη των καπιταλιστών (πλουτοκρατών). 
Η καπιταλιστική ιδιοποίηση, δεν είναι μόνον η ιδιοποίηση των προϊόντων της εργασίας 
των εργατών από τους καπιταλιστές. 
Επειδή οι καπιταλιστές είναι ιδιοκτήτες των κοινωνικών μέσων παραγωγής, μπορούν να ιδιοποιούνται και τα προϊόντα της κοινωνικής εργασίας. 
Έτσι καταλήγουμε, πως η βασική αντίθεση του καπιταλισμού βρίσκεται στην κυριαρχία 
του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνική εργασία. Δηλαδή, η ίδια η κοινωνική παραγωγή υπάρχει, όχι για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, αλλά για την ικανοποίηση των «αναγκών» του κεφαλαίου.
Με απλά λόγια, ενώ από τη μια αυξάνονται συνεχώς όσοι συμμετέχουν στην παραγωγή, 
από την άλλη, αυτοί που καρπώνονται τον πλούτο που παράγεται, είναι μονίμως μια 
χούφτα εκμεταλλευτών, η οποία και μειώνεται συνεχώς. 
Αυτή η αντίφαση είναι αξεπέραστη μες στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος και «υποσκάπτει» τα θεμέλιά του, μέχρι την τελική ανατροπή του, η οποία θα επέλθει, όσο 
και αν προσπαθούν να την καθυστερήσουν…

Κοσμάς Λεοντιάδης


Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Φοράς την κουκούλα σου... και είσαι έτοιμος να αλλάξεις τον κόσμο...

Φοράς την κουκούλα σου... με τις πέτρες και τις μολότοφ στο σακίδιο... 
και είσαι έτοιμος να αλλάξεις τον κόσμο... 
Είσαι έτοιμος, πεισμένος και το θέλεις πολύ... να φωνάξεις "Νενικήκαμεν"...
Αντικρίζεις απέναντί σου το "βασικό" σου εχθρό... τους μπάτσους...
Ξεκινάς τη δράση... Πετάς τις πέτρες και τις μολότοφ... σπας και καμιά βιτρίνα... 
βάζεις φωτιά σε μερικά σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια... 
καις και μερικούς κάδους σκουπιδιών... και έτοιμη η ανατροπή...
Δίπλα σου και άλλοι σαν κι εσένα... μπορεί και όχι όμως... 
Αυτοί είναι σε ειδική αποστολή... Προετοιμάστηκαν με μεγάλη προσοχή από την 
ασφάλεια, να κάνουν αυτό που κι εσύ κάνεις...
Πιστεύεις πως κρατάς το μέλλον των εργαζόμενων της Γης, στα νεανικά σου χέρια... 
Είσαι βαθιά πεπεισμένος πως δεν χρειάζεται οργάνωση, δεν χρειάζεται επίπονος, 
σκληρός και συνεχής ταξικός αγώνας για να αλλάξει η κοινωνία... 
Ξεχνάς όμως κάτι βασικό...
Αυτό πιστεύουν και αυτό επιδιώκουν και αυτοί που θέλεις να ανατρέψεις... 
Δεν φοβούνται εσένα και τους τρόπους αγώνα που χρησιμοποιείς...
Την οργανωμένη πάλη και την ταξική συνειδητοποίηση των εργαζόμενων φοβούνται... 
Αυτό τους τρομάζει... 
Σε χρησιμοποιούν και δεν το έχεις καταλάβει... 
γελάνε και σχεδιάζουν την επόμενη φορά... πίσω από την πλάτη σου... 
Μην τους κάνεις τη χάρη... Δεν αξίζει να είσαι "πιόνι" τους...
Πίστεψέ με...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Από τη "Σύνοψη" του Κώστα Τριπολίτη...

Κι όμως ξέρω ότι είσαι σαν και μένα...
σε συνάντησα στην άσφαλτο θαρρώ...
περιμένοντας μαζί καινούργια γέννα,
με σημαίες κι ενδοφλέβιο ορό.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Δηλώνω Μαρξιστής... Δηλώνω Κομμουνιστής...

Κατά την ταπεινή μου άποψη, θα ήταν καλό, να προσπαθήσουν να κοντρολάρουν κάποιοι τον «επαναστατικό» παρορμητισμό τους και να "περιορίσουν" λιγάκι την «επαναστατική» διάθεσή τους και να είναι πολύ προσεκτικοί σε όσα εκφράζουν δημόσια και ιδιαίτερα στο χώρο του διαδικτύου... Και αυτό το επισημαίνω, γιατί «δυστυχώς» ο χώρος αυτός έχει γε-μίσει από διάφορους αυτοαποκαλούμενους κομμουνιστές, οι οποίοι περιφέρουν και επι- δεικνύουν την «επαναστατικότητά» τους, την οποία συνοδεύουν μάλιστα με πληθώρα συμβόλων της παγκόσμιας εργατικής τάξης και με προσωπογραφίες ηγετών του επανασ-τατικού κινήματος. Τα γραφόμενά τους και οι βαθύτερες εκφραζόμενες απόψεις τους, τις
περισσότερες φορές, καμία, μα καμία σχέση δεν έχουν με την κοσμοθεωρία την οποία υπο-
τίθεται πως ακολουθούν και στηρίζουν... Απλά "δηλώνουν" και νομίζουν πως αυτό αρκεί...

Κοσμάς Λεοντιάδης

Avanti Popolo... Bandiera Rossa...

26 Δεκέμβρη 1991... Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστέλλεται από το Κρεμλίνο...
Θα έρθει εκείνη η εποχή, που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο θα κυματίζει 
και πάλι στα κτίρια της μόρφωσης, στα εργοστάσια της ζωής και στις λεωφόρους 
της ειρήνης... 
Θα είναι εκεί... για να θυμίζει το αίμα των δούλων, των πληβείων και των προλετά-
ριων, που δεν πήγε χαμένο, αλλά έγινε ο σπόρος της νέας ζωής...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Ιμπεριαλιστές... Φονιάδες των λαών...

Σαν σήμερα... 26 Δεκέμβρη 1991, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστέλλεται από το Κρεμλίνο..

Πολλοί ήταν αυτοί που πανηγύρισαν, πολλοί αυτοί που έσκυψαν το κεφάλι, πολλοί 
και οι ευκαιριακοί "επαναστάτες" που τάχα απογοητεύτηκαν και άλλαξαν ρότα... 
Πολλοί όμως και αυτοί που διάβασαν σωστά την ιστορία και την εξέλιξή της...
Για όσους λοιπόν δεν το έχουν αντιληφθεί, αλλά και γι αυτούς που συνειδητά κάνουν 
πως δεν το έχουν... Ένα μόνο θα τους πω...
Να ξέρουν πως η εποχή που ζούμε, είναι χρονική εποχή μετάβασης...
Μετάβαση από τον σκυμμένο... στον όρθιο άνθρωπο...
Μετάβαση από την εποχή του καπιταλισμού και της βαρβαρότητας,
στην εποχή του σοσιαλισμού... στην εποχή των Ανθρώπων...
Στην εποχή, που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο θα κυματίζει και πάλι στα 
κτίρια της μόρφωσης, στα εργοστάσια της ζωής και στις λεωφόρους της ειρήνης... 
Θα είναι εκεί... για να θυμίζει το αίμα των δούλων, των πληβείων και των προλετά-
ριων, που δεν πήγε χαμένο, αλλά έγινε ο σπόρος της νέας ζωής...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Δημήτρης Γληνός...

Σαν σήμερα... 26 Δεκέμβρη 1943, φεύγει από τη ζωή, ένας ξεχωριστός άνθρωπος... 
ο κομμουνιστής δάσκαλος, ο παιδαγωγός, ο διανοητής επαναστάτης... Δημήτρης 
Γληνός. Ο άνθρωπος που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του για την πραγμάτωση των μεγαλύτερων ιδανικών που γεννήθηκαν στη Γη και με το έργο του σημάδεψε την 
Ελληνική κοινωνία. Πέρασε μέσα από διωγμούς, φυλακές και εξορίες, αλλά στάθη-
κε πιστός στην ιδεολογία του μέχρι το τέλος...
Στο τέλος της ζωής του συνόψισε τις απόψεις του, με τα παρακάτω : 
«ο μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν άνθρωπος είναι 
να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό»

Στεκόμαστε ευλαβικά και ταπεινά μπροστά του...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Οι δικοί μας άνθρωποι... Οι δικοί μας "Άγιοι"...

25 Δεκέμβρη 1995... Η "κρίση" στα Ίμια...

Η προσάραξη ενός τουρκικού φορτηγού πλοίου στα Ίμια πυροδοτεί αλυσιδωτές εξελίξεις 
με επίκεντρο την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί της βραχονησίδας από την Τουρκία. Η κρίση στα Ίμια θα κορυφωθεί τον Ιανουάριο του 1996 φέροντας Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα της πολεμικής σύγκρουσης. Η «εκτόνωση» της κρίσης θα επέλθει τελικά έπειτα από παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα, με τον τότε Πρωθυπουργό 
του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτη να δηλώνει από το βήμα της Βουλής το περιβόητο : «Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την πρωτοβουλία και την βοήθειά τους».

Όπως υπογράμμισε τότε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Στην ουσία οι Αμερικανοί ιμπερια-λιστές και το ΝΑΤΟ, επιβάλλουν στη χώρα μας καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, με τη συναίνεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό είναι το νέο και πιο σημαντικό στοιχείο από την εξέλιξη της κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις… Ο ελληνικός και τουρκικός λαός δεν έχουν να χωρί-σουν τίποτα και πρέπει να αντισταθούν αποφασιστικά σε κάθε πολεμόχαρη και εθνικιστική προσπάθεια, από όπου κι αν προέρχεται».

*Αναδημοσίευση από το 902.gr




Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Εμείς συνεχίζουμε… μέχρι την τελική δικαίωση…

Γεμάτος ο κόσμος με αγανακτισμένους της στιγμής…
Γεμάτος με «εξεγερμένους» που δεν γνώρισαν ποτέ το δρόμο του αγώνα… 
του πραγματικού αγώνα… του ταξικού αγώνα… 
Εμείς όμως, δεν είμαστε οι «αγανακτισμένοι», οι ξαφνικά «εξεγερμένοι», 
που κάνουμε την προσωπική μας «επανάσταση»...
Αγωνιζόμαστε σταθερά, διαχρονικά και αταλάντευτα, δίχως πεσιμισμούς 
και δίχως απογοητεύσεις... 
Ξέρουμε από που ερχόμαστε και που θέλουμε να φτάσουμε...
Πατώντας γερά πάνω στην επιστημονική Κοσμοθεωρία μας…
συνεχίζουμε το δύσκολο και επίπονο δρόμο μας μέχρι το τέλος...
Θέλουμε να αλλάξουμε τον Κόσμο... Και θα τον αλλάξουμε...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Το βλέμμα μας πάντα στραμμένο στο ευτυχισμένο μέλλον της ανθρωπότητας...

Σαν σήμερα... στις 24 Δεκέμβρη 1982, έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής διανοούμενος... ο Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογραφός και δημοσιογράφος Λουί Αραγκόν (Louis Aragon)...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Οικονομικές κρίσεις… γέννημα θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος…

Ο ίδιος ο καπιταλισμός, σε συνδυασμό με τις ενδοϊμπεριαλιστικές του αντιθέσεις,
γεννάει τις καπιταλιστικές κυκλικές κρίσεις και πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα
τις «περιφερειακές» οικονομίες, και όχι μόνο... όπως συμβαίνει στην εποχή μας
σε πολλές περιοχές της Γης, αλλά και με μεγάλη ένταση στην ευρωζώνη.

Όπως πρώτος έδειξε ο Μαρξ, η βαθύτερη αιτία των κρίσεων στον καπιταλισμό,
βρίσκεται στο χαρακτήρα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων και ειδικότερα στην
αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική
ιδιοποίση των αποτελεσμάτων της, δηλαδή στη συσσώρευση του πλούτου στα
χέρια των λίγων καπιταλιστών… την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό των
εργαζόμενων πλήττεται από τις κρίσεις του… 

Έτσι… σύμφωνα με επίσημα στοιχεία… Μέσα στο 2015… οι 300 πλουσιότεροι
άνθρωποι στη Γη, έγιναν πλουσιότεροι κατά 524 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η συνολική καθαρή αξία της περιουσίας των κορυφαίων 300 δισεκατομμυριούχων,
ανέρχεται στα 3,7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Την ίδια στιγμή, πάνω από το μισό
του παγκόσμιου πληθυσμού της Γης, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και περίπου
το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή σχεδόν 140 εκατ.
άνθρωποι, τελούν υπό την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού…

Το σύστημα… ο καπιταλισμός τους και ιδιαίτερα στο ιμπεριαλιστικό του 
στάδιο είναι ο πραγματικός εχθρός… Σε αυτόν στοχεύστε…
Τα πρόσωπα, τα κόμματα και οι οικονομικές ενώσεις που τον υπηρετούν, αποτελούν απλά τους διαχειριστές του… τους «υπαλλήλους» του…


Κοσμάς Λεοντιάδης

Οι ιμπεριαλιστές διχάζουν και σκοτώνουν τους λαούς της Γης…

Παντού δυστυχία, πείνα, εμφύλιοι, φόβος, ανασφάλεια, εξαθλίωση, προσφυγιά… 
χιλιάδες χαμένες ζωές…
Στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Σομαλία, στο Σουδάν, στη Λιβύη, στη Συρία, στο 
Κονγκό, στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στην Τουρκία, στην Υεμένη και αλλού…

Οι φονιάδες μοιράζουν τη Γη… 
Οι πολυεθνικές αυγατίζουν τα κέρδη τους.
Ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική του εξέλιξη, σε όλη του τη διάσταση!!!

Δεν είναι το μέλλον της Γης ο καπιταλισμός... 

Κοσμάς Λεοντιάδης

Βιάστηκες αδελφέ μου... βιάστηκες πολύ...

Βιάστηκες αδελφέ μου...
Μίλησες πολύ και είπες πολλά...
Οι εξελίξεις έτρεξαν και ξεπέρασαν τα λόγια σου… 
Αναγκάστηκες να στέκεσαι βουβός και απορημένος... 
Αισθάνεσαι προδομένος... 
Θα πρέπει να αρχίσεις σιγά σιγά να αναζητάς τα γιατί... 
Θα πρέπει να αρχίσεις να αναρωτιέσαι...
Και θα φτάσει η στιγμή, που θα αρχίσεις να ψάχνεις το πως...
Και τότε... δε θα βιάζεσαι να μιλάς... δε θα λες πολλά...
Τότε θα αγωνίζεσαι για τα δίκια της τάξης σου...
Τότε θα είσαι πια δυνατός... 
Τότε θα αισθάνεσαι υπερήφανος...
Πραγματικά υπερήφανος για τον αγώνα που κάνεις…
Και τότε θα είμαστε μαζί αδελφέ μου... 
Θα ονειρευόμαστε μαζί...
Θα αγωνιζόμαστε μαζί... 
Ο ένας πλάι στον άλλον...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή...

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Ο στόχος ; Εσύ...

Ποιός οπλίζει το χέρι δολοφόνων;

Νάτο λοιπόν. "Ο κόσμος πρέπει να αλλάξει σκεπτικό" είπε ο εκπρόσωπος της μειοψηφίας, καταλληλότερος "πλανητάρχης". Όλα τα τυφλά χτυπήματα σκοπεύουν ακριβώς σ' αυτό, 
να δικαιώσουν το ρατσισμό. Πιο καλά για τους φασιστές (χριστιανούς, μουσουλμάνους ή άλλους) να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε. Θα σκέφτεται ο κάθε φύρερ για μας.

Ο πρόσφυγας, που φρόντισαν όλοι να στήσουν στον τοίχο, δεν είναι σύμφωνα με νέα δημοσιεύματα ο δράστης της τρομοκρατικής επίθεσης στο Βερολίνο. Τότε γιατί; Διότι 
ήταν τέλειο για όσους ήθελαν να κλείσουν τα σύνορα, ένας φουκαράς μετανάστης να 
είναι τρομοκράτης του ISIS. Θα ήταν η καλύτερη αφορμή να απελαθούν οι υπόλοιποι, 
που είναι θύματα της παγκόσμιας τρομοκρατίας από τους πλούσιους ιμπεριαλιστές.

Ποιός οπλίζει το χέρι δολοφόνων; Σίγουρα οι περισσότεροι πρόσφυγες έφυγαν ακριβώς 
για να γλυτώσουν από τους φασίστες δολοφόνους των χωρών τους και άλλοι από τη φτώχεια που προκάλεσε η λεηλασία των αποικιοκρατικών πολυεθνικών. Η προσφυγιά 
είναι το αποτέλεσμα της ναζιστικής πολιτικής ΝΑΤΟ - ΕΕ και άλλων φιλικών ολοκλη-ρωτικών καθεστώτων.

"Γιατί δεν πάνε στη Σαουδική Αραβία"; Έλα ντε! Πες μου ρε φασίστα, γιατί δεν πάνε 
στους φασίστες; Γιατί προτιμούν την ΕΕ; Γιατί, κι εδώ βρίσκεται η τραγική ειρωνεία, πιστεύουν ότι θα βρουν δημοκρατία, ισονομία; Φυσικά φαίνεται αμέσως η αλήθεια. 
Ο δήθεν ελεύθερος δυτικός κόσμος είναι στην πραγματικότητα μια κόλαση, που η προπαγάνδα τον παρουσιάζει ως παράδεισο. Παράδεισος μόνο για τους Κεφαλαιού-
χους που κάνουν θυέστεια δείπνα απελπισμένων.
Κι αντί να σιωπήσουν από ντροπή για τα ψέματα τους, συνεχίζουν να προκαλέσουν με-γαλύτερο φόβο. "Ο δολοφόνος κυκλοφορεί ανάμεσά μας"! Δηλαδή: Γίνετε καχύποπτοι 
με το διπλανό σας, ιδιαίτερα αν είναι ξένος και μάθετε να παρακολουθείτε, να καρφώ-
νετε, προπαντός να μάθετε να υπακούτε, να κλείνεστε στα σπίτια σας.

"Είστε ελεύθεροι μόνο να φοβάστε, να τρομοκρατείσθε. Μην τολμήσετε να σκεφτείτε, 
δεν κάνει. Απαγορεύεται η κριτική, η σκέψη. Και μαζί μ' αυτές πρέπει να καταδικαστεί 
η Αλληλεγγύη. Ας τη στήσουμε στον τοίχο μαζί με την Ελευθερία και τη Αλήθεια. 
Η Αλήθεια άλλωστε δεν είναι πάντα το πρώτο θύμα του πολέμου; Υποταχθείτε και υπακούστε. Ένας νέος φασιστικός κόσμος θα βγει μέσα από το αίμα αθώων".

Η άνοδος του εθνικισμού και του φανατισμού είναι αποτέλεσμα της πτώσης του υπαρ-
κτού Σοσιαλισμού. Η αδικία συνεχίζεται και η οργή αυξάνει. Η αδικία, η εκμετάλλευση, μεγαλώνει τις διαφορές και τις αντιθέσεις. Το μίσος φέρνει μίσος, η βία νέα βία. 
Συμφέρει το Κεφάλαιο η διάσπαση των εξαθλιωμένων και ο πόλεμος μεταξύ τους.
Τα τυφλά χτυπήματα είναι προβοκατόρικα ενώ πίσω τους άμεσα ή έμμεσα βρίσκονται 
οι ίδιες οι αδίστακτες κυβερνήσεις που ετοιμάζουν όχι μόνο μια σκληρή και απάνθρωπη λιτότητα όπως στο παρελθόν, αλλά μια κόλαση όπου κάθε φωνή για δικαιώματα θα είναι παράνομη. Ετοιμάζουν και τυπικές δικτατορίες. Ο μόνος τρόπος να τις εφαρμόσουν σή-
μερα, είναι να σκορπίσουν φόβο, ώστε ο κόσμος να μην αντιδράσει στην κατάργηση των λίγων δικαιωμάτων που απόμειναν. Χρησιμοποιούν φανατικούς ηλίθιους για δικά τους συμφέροντα. 

*Αναδημοσίευση από το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Είναι όλοι αυτοί, που ζούνε με το τίποτα και πεθαίνουνε μαζί του...

Ότι και αν κάνουν όμως... όσο και αν προσπαθήσουν, δε θα μπορέσουν να φρενάρουν την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών...

Θέσεις για τον Φώϋρμπαχ - Ο υλισμός του Φώϋρμπαχ (Καρλ Μαρξ)...

I
Το κύριο ελάττωμα κάθε υλισμού μέχρι τώρα (μαζί και του Φώϋερμπαχ) είναι ότι το
εξωτερικό αντικείμενο, η πραγματικότητα, το αισθητό συλλαμβάνονται μονάχα με τη 
μορφή του αντικειμένου ή της ενόρασης, και όχι σαν αισθητή ανθρώπινη δραστηριότη-
τα, σαν πρακτική, όχι υποκειμενικά. Να γιατί η ενεργητική πλευρά έχει αναπτυχθεί 
από τον ιδεαλισμό, - σε αντίθεση προς τον υλισμό, - άλλα μονάχα αφηρημένα, γιατί ο ιδεαλισμός δε γνωρίζει, φυσικά, την πραγματική, αισθητή δραστηριότητα, σαν τέτοια. 
Ο Φώϋερμπαχ θέλει αντικείμενα αισθητά, που να διακρίνονται πραγματικά από τα αντικείμενα της σκέψης, αλλά δεν εξετάζει την ίδια την ανθρώπινη δραστηριότητα σαν αντικειμενική δραστηριότητα. Γι' αυτό στην «Ουσία του χριστιανισμού» θεωρεί σαν αυθεντικά ανθρώπινη μονάχα τη θεωρητική δραστηριότητα, ενώ η πρακτική συλλαμ-βάνεται και προσδιορίζεται απ' αυτόν μονάχα στη βρώμικη Ιουδαϊκή της εκδήλωση. 
Γι' αυτό δεν καταλαβαίνει τη σημασία της «επαναστατικής», της «πρακτικά κριτικής» δραστηριότητας.

II
Το ζήτημα αν μπορεί να αποδοθεί στην ανθρώπινη σκέψη μια αντικειμενική αλήθεια, 
δεν είναι ζήτημα θεωρητικό, άλλα ζήτημα πρακτικό. Στην πράξη πρέπει να αποδείχνει 
ο άνθρωπος την αλήθεια, δηλαδή την πραγματικότητα και τη δύναμη, τη μη υπερβατι-κότητα της σκέψης του. Η συζήτηση για την πραγματικότητα ή τη μη πραγματικότητα 
μιας σκέψης, που είναι απομονωμένη από την πρακτική, είναι ένα καθαρά σχολαστικό ζήτημα.

III
Η ολιστική θεωρία, ότι οι άνθρωποι είναι προϊόντα των περιστάσεων και της παιδείας, 
και ότι επομένως οι αλλαγμένοι άνθρωποι είναι προϊόντα άλλων περιστάσεων και δια-φορετικής παιδείαςξεχνάει ότι οι άνθρωποι είναι ακριβώς εκείνοι που αλλάζουν τις περιστάσεις και ότι ο παιδαγωγός έχει κι αυτός ανάγκη να παιδαγωγηθεί. Γι' αυτό τείνει αναπόφευκτα να δαιρέσει την κοινωνία σε δυο μέρη που το ένα τους βρίσκεται πάνω 
από την κοινωνία (λ.χ. στον Ρόμπερτ Όουεν).
Η σύμπτωση της αλλαγής των περιστάσεων και της ανθρώπινης δραστηριότητας ή αυτο- αλλαγής μπορεί να εξεταστεί και να κατανοηθεί ορθολογικά μονάχα σαν επαναστατική
πρακτική.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Το βασικό πρόβλημα μιας κοσμοθεωρίας... Υλισμός ή Ιδεαλισμός ;

Το βασικό πρόβλημα μιας κοσμοθεωρίας είναι το πρόβλημα της σχέσης της νόησης με 
το Είναι, του πνεύματος με τη φύση. Ποιο είναι το πρωτεύον, το πρωταρχικό : 
η φύση (το Είναι, η ύλη), ή το πνεύμα (το λογικό, η συνείδηση, η ιδέα); 
Μ’ άλλα λόγια, ποιο προηγείται από το άλλο: η ύλη προηγείται από τη συνείδηση ή αν-
τί­θετα, η συνείδηση προηγείται από την ύλη; Το Είναι, η ύλη καθο­ρίζει τη σκέψη, τη συνείδηση ή αντίθετα;
Όλα τα φαινόμενα με τα οποία έχουμε να κάνουμε κατατάσ­σονται είτε στα υλικά, δη-
λαδή σε κείνα που υπάρχουν έξω από τη συνείδησή μας (όπως είναι τα αντικείμενα και 
τα προτσές του εξω­τερικού κόσμου), είτε στα πνευματικά, τα ιδεατά, δηλαδή σε εκεί­να 
που υπάρχουν μονάχα στη συνείδησή μας (όπως είναι τα συναισθήματά μας, οι σκέψεις 
μας κλπ.). Υλικό και πνευματικό είναι έννοιες πλατύτατες που περιλαμβάνουν καθετί 
που υπάρχει στον κόσμο. Γι' αυτό, κάθε κοσμοθεωρία ξεκινάει υποχρεωτικά από τη μια 
ή την άλλη απάντηση στο πρόβλημα της σχέσης ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό. 
Το πρόβλημα αυτό ήταν πάντα και παραμένειτο κύριο πρόβλημα κατά την επεξεργασία 
μιας κοσμο­θεωρίας.
Ανάλογα με τη λύση του βασικού προβλήματος οι φιλοσοφι­κές θεωρίες χωρί-ζονται σε δύο βασικές κατευθύνσεις: στον υλι­σμό και τον ιδεαλισμό. 
Οι φιλόσοφοι που παραδέχονται ότι η ύλη είναι το πρωτεύον, λέγονται υλιστές. Οι φιλό-σοφοι αυτοί θεωρούν πως το γύρω μας κόσμο δεν τον δημιούργησε κανείς, πως η φύση
υπάρχει αιώνια. Οι υλιστές εξηγούν τον κόσμο ξεκινώντας από αυτόν τον ίδιο, χωρίς να προσφεύγουν σε τίποτε υπερφυσικές δυνάμεις που τάχα βρίσκονται έξω από τον κόσμο. Αντίθετα οι ιδε­αλιστές θεωρούν αρχή των πάντων τη νόηση ή το «πνεύμα». Οι ιδεαλισ-
τές ισχυρίζονται πως το πνεύμα υπήρχε πριν από τη φύση και ανεξάρτητα από αυτήν. 
Όπως και η θρησκεία έτσι και ο ιδεαλι­σμός παραδέχεται κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο 
τη δημιουργία του κόσμου, αρνείται την αιωνιότητα της ύλης και υποστηρίζει πως η φύ-
ση είχε τάχα αρχή μέσα στο χρόνο.
Κάθε λίγο-πολύ συνεπής κοσμοθεωρία ξεκινάει υποχρεωτικά από την αποδο-
χή της προτεραιότητας μιας αρχής - είτε της ύλης είτε του πνεύματος.

*Απόσπασμα από το συλλογικό έργο "Οι βασικές αρχές της Μαρξιστικής φιλοσοφίας"
του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Επιστη­μών της ΕΣΣΔ

Προσπαθήστε όσο μπορείτε...

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Τραγούδι του εργάτη (Εμείς οι εργάτες είμαστε)... (Κωστής Παλαμάς)...

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
ποτίζουμε τη γης για να γεννά
καρπούς, λουλούδια, τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας
φτωχή αλουλούδιαστη, άκαρπη μονάχα η αργατιά.
Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί.
Πιο δυνατά κι απ’ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,
και μ’ όλο τ’ αλυσόδεμα, σκάφτουν και η γης πλουτεί.
Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, Εργάτη, νόμοι
στο τρών’ αδικητές χωρίς ντροπή!
Αγκαλιαστείτε, αδέλφια, ορθοί!
Με μια καρδιά, μια γνώμη.
-Δικαιοσύνη, βρόντηξε και λάμψε, Προκοπή!

Κωστής Παλαμάς


Οι «αριστεροί διαφωνούντες»...

Παλιά, πολύ παλιά, αυτή η τακτική των «αριστερών διαφωνούντων» εντός
των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού. 
Την έχουμε βιώσει, τόσο εμείς, αλλά και πολλοί άλλοι πριν από εμάς… 
Δυστυχώς γι όλους αυτούς, είμαστε πολιτικά εκπαιδευμένοι και νοήμονες… 
Δύσκολο να μας πείσουν…
Όταν «ζορίσουν» πιο πολύ τα πράγματα… θα το παίξουν μηρυκαστικά… 
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή… 

Κοσμάς Λεοντιάδης



18 Δεκέμβρη 1991... Ξεκινάει τις εργασίες του το 14ο Συνέδριο του ΚΚΕ...

Συνέρχεται το 14ο Συνέδριο του ΚΚΕ (18-21/12/1991). Το Συνέδριο έβαλε το καθήκον 
της ανασυγκρότησης και ανάπτυξης του Κόμματος, εξέτασε τις αιτίες της δημιουργίας 
της δεξιάς σοσιαλδημοκρατικής παρέκκλισης των στελεχών που αποχώρησαν από το 
Κόμμα και εντάχθηκαν στο ΣΥΝ και επεξεργάστηκε πολιτική ανάπτυξης και στόχους 
πάλης προς όφελος των λαϊκών μαζών.

Το Συνέδριο έκανε και τις πρώτες τοποθετήσεις για τις εξελίξεις στις πρώην σοσιαλισ-
τικές χώρες εκτιμώντας:
«Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν με το δικό τους τρόπο τα ζωντανά και πάν-
τα επίκαιρα διδάγματα της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας για την κοινω-
νική επανάσταση. Η παραβίαση βασικών αρχών της, η διαστρέβλωσή της στη 
διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με αποκορύφωμα τη συνειδητή 
εγκατάλειψη αρχών στην πορεία της περεστρόικα, αποτέλεσαν βασικές αιτίες 
των σημερινών τραγικών εξελίξεων και συνεπειών. Το Κόμμα μας έδειξε ανε-
πάρκεια στη βαθύτερη εκτίμηση των εξελίξεων στις πρώην σοσιαλιστικές χώ-
ρες, στη διερεύνηση των αιτιών για ορισμένα αρνητικά φαινόμενα που κατά 
καιρούς σημείωνε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η βαθιά και ολόπλευρη 
μελέτη όλων όσα έγιναν, η εξαγωγή συμπερασμάτων και εμπειριών, είναι σή-
μερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Απαιτεί και προϋποθέτει τη συνεργασία 
και επίμονη προσπάθεια του διεθνούς κομμουνιστικού και προοδευτικού κινή-
ματος».

Σχετικά με την πολιτική συμμαχιών, το 14ο Συνέδριο εκτίμησε ότι «η όλη πορεία και τελι-
κή κατάληξη του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου δίνει πολύτιμα διδάγματα στο Κόμμα για την πολιτική συμμαχιών, που πρέπει να βρίσκονται στο κέντρο της προσο-
χής του». Η διασφάλιση της αυτοτέλειας του Κόμματος πρέπει να είναι πρωταρχική προϋπόθεση και συνεχής επιδίωξη.
Το 14ο Συνέδριο εκτίμησε ότι η αντιμετώπιση της σοσιαλδημοκρατίας στην 
Ελλάδα δεν ήταν πάντοτε πλήρης και αποφασιστική, ότι υποτιμήθηκε η ιδεο-
λογική δουλειά μέσα στο Κόμμα, ήταν λειψή η δουλειά για την ανάδειξη των 
στελεχών, δεν υπήρχε πάντα αποφασιστική προσήλωση στις αρχές λειτουρ-
γίας του Κόμματος, αλλά και σωστή εφαρμογή της πολιτικής των συμμαχιών. 
Αυτοί οι παράγοντες επέδρασαν στην εμφάνιση της κρίσης στο Κόμμα.
Το Συνέδριο εξέτασε τις νέες δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να δράσει 
το Κόμμα. Τα σοσιαλιστικά καθεστώτα είχαν ανατραπεί, ενώ τα κράτη - μέλη της ΕΟΚ προχώρησαν στη συμφωνία του Μάαστριχτ (Δεκέμβρης 1991), που δημιουργούσε νέα δεδομένα για τη ζωή των μαζών και για την ίδια την ταξική πάλη. Κατέληξε, τέλος, να εξετάσει σε πανελλαδικές συνδιασκέψεις την πολιτική του Κόμματος απέναντι στην 
ΕΟΚ μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις αιτίες ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων και της ΕΣΣΔ.

*Αναδημοσίευση από το 902.gr