Αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της πιο πρωτοπόρας κοσμοθεωρίας στην ιστορία της ανθρωπότητας... Δεν είναι το μέλλον της Γης ο καπιταλισμός...

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

30 Νοέμβρη 2016... Οι Κουβανοί αποχαιρετούν τον Κομαντάντε Φιντέλ...

Μερικές σκέψεις και κάποια εύλογα ερωτήματα, για την «ατομική τρομοκρατία» και αυτό που αποκαλείται «αντάρτικο πόλεων»...

Έχετε αναρωτηθεί αλήθεια, ποιο άραγε είναι το επαναστατικό ιδανικό για το οποίο 
τάχα μάχονται όλοι αυτοί, οι οποίοι έχουν αναγάγει την ατομική τρομοκρατία (σε 
όλες τις μορφές της) σε επαναστατική πράξη και με μεγάλη ευκολία αυτοαποκαλού-
νται επαναστάτες;
Έχετε αναρωτηθεί σε τι άραγε χρησίμευσαν, και πόσο αλήθεια βοήθησαν την ανάπ-
τυξη του μαζικού κινήματος και την ταξική συνειδητότητα των λαϊκών ανθρώπων, οι δολοφονίες κατώτερων ιεραρχικά στελεχών ξένων μυστικών υπηρεσιών ή πρεσβειών, 
αστυνομικών οργάνων ή διαφόρων μεμονωμένων επιχειρηματιών;
Ποια σχέση είχαν και έχουν οι μεμονωμένες (ατομικές) ενέργειες όλων αυτών των αυτοαποκαλούμενων «επαναστατών» με την ωρίμανση της ταξικής συνείδησης των ανθρώπων της δουλειάς και τη μαζική κινητοποίησή τους στη διεκδίκηση των καθη-
μερινών αναγκών τους, αλλά και στην προοπτική του αγώνα τους; 

Προσωπικά, έχοντας την ιστορική πείρα ως παρακαταθήκη, εύκολα θα μπορούσα 
να δώσω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα...
Άλλωστε η πολιτική θέση των κλασικών του Μαρξισμού - Λενινισμού για αυτά τα 
ζητήματα, ήταν από την αρχή ξεκάθαρη και δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες. 
Όπως ξεκάθαρη ήταν και η θέση των επαναστατών - κομμουνιστών, όπως ο Τσε, ο 
οποίος δίχως καμιά περιστροφή δήλωνε : «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισ-
μός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να 
γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το 
κάνει να ωριμάσει, για να μπορούν στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν 
αυτές τις μάζες, υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κά-
νουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης. 
Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, 
που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι 
μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέ-
εται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για προσδοκώμενα αποτελέσματα».

Ας κοντρολάρουν λοιπόν κάποιοι τον «επαναστατικό παρορμιτισμό»τους και την «επα-ναστατική ευαισθησία» τους, και ας φροντίσουν να είναι περισσότερο προσεκτικοί σε 
όσα εκφράζουν δημόσια, στο χώρο που κινούνται και ζουν, αλλά ακόμα και μέσα στο 
χώρο που βρισκόμαστε τώρα και ο οποίος «δυστυχώς» έχει γεμίσει από διάφορους, οι 
οποίοι περιφέρουν και επιδεικνύουν την «επαναστατική» τους διάθεση, την οποία συνοδεύουν μάλιστα με πληθώρα συμβόλων της παγκόσμιας  εργατικής τάξης και με προσωπογραφίες ηγετών του επαναστατικού κινήματος.

Κοσμάς Λεοντιάδης

Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Τσε, στον Φιντέλ...

Φιντέλ,

Αυτή τη στιγμή θυμάμαι πολλά πράγματα. Όταν σε γνώρισα στο σπίτι της Μαρίας-Αντωνίας, όταν μου πρότεινες να σε ακολουθήσω, την ένταση της προετοιμασίας. 
Μια μέρα ήρθαν και μας ρώτησαν ποιος θα έπρεπε να ειδοποιηθεί σε περίπτωση 
θανάτου μας. Τότε η συνειδητοποιήσαμε την πιθανότητα αυτή. Αργότερα μάθαμε 
ότι ήταν αλήθεια, ότι σε μια επανάσταση νικά κανείς ή πεθαίνει (αν είναι πραγματική). Πολλοί σύντροφοι έπεσαν στην πορεία προς τη νίκη.

Σήμερα τα πάντα έχουν ένα λιγότερο δραματικό τόνο, επειδή είμαστε πιο ώριμοι, 
αλλά το γεγονός επαναλαμβάνεται. Αισθάνομαι ότι έχω κάνει το καθήκον μου προς 
την Κουβανέζικη επανάσταση, στο έδαφός της, και αποχαιρετώ εσένα, τους συντ-
ρόφους, το λαό σου ο οποίος είναι τώρα δικός μου.

Παραιτήθηκα επίσημα από τις θέσεις μου στην ηγεσία του κόμματος, το πόστο μου 
σαν υπουργός, το βαθμό μου σαν διοικητής και την υπηκοότητά μου. Δεν έχω κανένα 
πια δεσμό νομικά με την Κούβα. Οι μόνοι δεσμοί που έχω είναι άλλης φύσεως-αυτοί 
που δεν σπάνε όπως οι διορισμοί σε πόστα.

Ανασκοπώντας τη ζωή μου, πιστεύω ότι δούλευα με αρκετή τιμιότητα και αφοσίωση 
για να εδραιώσω την επαναστατική κατάκτηση.

Το μόνο μου σοβαρό λάθος ήταν το ότι δεν σου έδειξα αρκετή εμπιστοσύνη απ' τις 
πρώτες στιγμές στη Σιέρα Μαέστρα και το ότι δεν κατάλαβα αρκετά γρήγορα τις 
ηγετικές και επαναστατικές σου ικανότητες. Έζησα υπέροχες στιγμές δίπλα σου και αισθάνομαι την τιμή να ανήκω στους ανθρώπους σου στις λαμπρές μα λυπημένες 
μέρες της κρίσης της Καραϊβικής. Λίγοι πολιτικοί είναι στις μέρες μας τόσο λαμπροί 
όσο εσύ. Είμαι επίσης περήφανος που σε ακολούθησα χωρίς δισταγμό, που ταυτίσ-
τηκα με τον τρόπο που σκέφτεσαι και που εκτιμάς τους κινδύνους.

Άλλα έθνη του κόσμου χρειάζονται τις ταπεινές μου προσπάθειες συμπαράστασης. 
Μπορώ να κάνω αυτό που εσύ δεν μπορείς λόγω της ευθύνης σου στην αρχηγία της 
Κούβας, και έφτασε ο καιρός να αποχωριστούμε.

Πρέπει να ξέρεις ότι αυτό το κάνω με ανάμεικτα συναισθήματα. Αφήνω εδώ την πιο 
αγνή μου ελπίδα σαν χτίστης και σαν αγαπημένος αυτών που λατρεύω. Και αφήνω 
τους ανθρώπους που με δέχτηκαν σαν γιο. Αυτό πληγώνει ένα μέρος της ψυχής μου. Μεταφέρω στα πεδία των νέων μαχών την πίστη ότι με δίδαξες, το επαναστατικό 
πνεύμα του λαού μου, το αίσθημα της εκπλήρωσης ενός απ' τα πιο ιερά καθήκοντα: 
να πολεμάς όπου και να είσαι τον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι μια πηγή δύναμης και 
ακόμη, γιατρεύει τις βαθύτερες πληγές.

Δηλώνω για άλλη μια φορά ότι απαλλάσσω την Κούβα από κάθε ευθύνη, εκτός απ' 
αυτή που προέρχεται απ' το παράδειγμά της. Αν ο θάνατος με βρει κάτω από άλλους ουρανούς, η τελευταία μου σκέψη θα είναι γι αυτό το λαό και ειδικά για σένα.

Είμαι ευγνώμων για τη διδασκαλία και το παράδειγμά σου, στο οποίο θα προσπαθήσω 
να σταθώ πιστός μέχρι τις τελικές συνέπειες των πράξεών μου. Πάντα ταυτιζόμουν με 
την εξωτερική πολιτική της επανάστασής μας, όπως και συνεχίζω. Όπου κι αν βρίσκο-
μαι, θα αισθάνομαι την ευθύνη του να είσαι Κουβανός επαναστάτης και σαν τέτοιος 
θα συμπεριφέρομαι. Δεν λυπάμαι που δεν άφησα τίποτα υλικό στη γυναίκα και τα παι-
διά μου. Είμαι ευτυχισμένος που έγινε έτσι. Δε ζητώ τίποτα γι αυτούς γιατί το κράτος 
θα φροντίσει να έχουν αρκετά για να ζήσουν και να μορφωθούν. Θα είχα πολλά να πω 
σ' εσένα και το λαό μας, αλλά αισθάνομαι ότι είναι άχρηστα. Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που θα ήθελα και δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύω σελίδες.

Πάντα μπροστά για τη νίκη!

Πατρίδα ή θάνατος!


Σε αγκαλιάζω με όλο τον επαναστατικό μου ζήλο.


Σαν σήμερα, το 1943, οι γερμανοτσολιάδες εκτελούν 283 αγωνιστές με αναπηρία...

Σαν σήμερα... στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα, υπό τις εντολές και παρουσία του 
Φον Στρόουπ, οι γερμανοτσολιάδες έκαναν επίθεσή ενάντια στα 19 νοσοκομεία, 
που οι 15.000 ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου, τα είχαν μετατρέψει σε 
κάστρα της Εθνικής Αντίστασης.
Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και 
πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους 
και τραυματίες.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με 
κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες 
να τους βοηθήσουν. Άρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα 
τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν 
με αυτά στο κεφάλι.

Μετά απ' αυτές τις κτηνωδίες, οι ταγματασφαλίτες στοιβάζουν τους αναπήρους σε 
καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Τα ξημερώματα μικτά εκτελεστικά αποσπάσματα από Γερμανούς και ταγματασφα-
λίτες εκτελούν 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί 
με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό, κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ.

*Αναδημοσίευση από το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Θα ξαναγράψουμε την ιστορία του Ανθρώπου...

Μέχρι να σπάσει η αλυσίδα...

Το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις της βίας και της καταστολής, όποια προσωπεία 
και αν άλλαξαν, συνεχίζουν την επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων 
που έχουν κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες.
Περιφρουρούν και προστατεύουν το σύστημα της ανεργίας, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, πιστοί υπηρέτες των αφεντικών τους.
Απαιτούν υποταγή και υπακοή του λαού στις αντιλαϊκές πολιτικές και στις προσταγές 
της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των καπιταλιστών.
Είναι αυτοί που οδηγούν χιλιάδες ανθρώπους στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην απόγνωση και στην αυτοκτονία... 
Είναι αυτοί που ξεπουλάνε τη χώρα και είναι πρόθυμοι να υλοποιήσουν  όλα τα σχέδια 
των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής…
Μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία... ο δρόμος του αγώνα, ο δρόμος 
της οργανωμένης αντίστασης, ο δρόμος της ανυπακοής στα σχέδιά των καπιταλιστών 
και αυτών που πιστά τους υπηρετούν, δεξιούς και «αριστερούς»… Δρόμος δύσκολος, 
επίπονος, ανηφορικός, αλλά και ωραίος... Μέχρι να σπάσει η αλυσίδα...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Συνεχίζουμε Κομαντάντε...

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Είναι όλοι αυτοί… και έχουν έναν κοινό και συγκεκριμένο στόχο…

Οι βαστάζοι του καπιταλιστικού συστήματος… 
Οι πολιτικοί του υπηρέτες… οι καριερίστες σαλτιμπάγκοι… 
Οι «αριστεροί» αγύρτες… οι ψεύτες οπορτουνιστές… 
Οι πολιτικοί απατεώνες… οι ιστορικοί παραχαράκτες... 
Οι φανεροί και συγκαλυμμένοι αντικομμουνιστές...

Είναι όλοι αυτοί... που παρουσιάζουν τον καπιταλισμό ως μονόδρομο...

Είναι όλοι αυτοί… που δεν έχουν ούτε ιερά, ούτε όσια…  
Κυκλοφορούν και οπλοφορούν ελεύθεροι και δίχως ντροπή…
Γιατί η ντροπή τους δε χρειάζεται να ψάξει κάπου για να κρυφτεί…

Είναι όλοι αυτοί… και έχουν έναν κοινό και συγκεκριμένο στόχο…

Ζούμε στον καπιταλισμό και καθημερινά βιώνουμε τη βαρβαρότητά του... 
Γι αυτό... πάντα τα μάτια ορθάνοιχτα και το μυαλό σε εγρήγορση... 
Δεν εφησυχάζουμε ποτέ... 
Ζούμε στον καπιταλισμό και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του...

Κοσμάς Λεοντιάδης


Μέχρι να κόψουμε τα καπιταλιστικά σχοινιά...

Την ίδια στιγμή που κάποιοι «αριστεροί», αισθάνονται υπερήφανοι για την κυβερνώσα 
«αριστερά» τους... και απλά αλλάζουν τους κόμπους στα σχοινιά που μας δένουν… 
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι… οι λεγόμενοι «δογματικοί» και «αιθεροβάμονες», ανάμεσα 
στους οποίους θέλω να πιστεύω πως είμαι και εγώ (και είναι τιμή μου αυτό), οι οποίοι 
γνωρίζουμε πολύ καλά, πως τα καπιταλιστικά σχοινιά, μας σφίγγουν όλο και πιο πολύ… 
Και πως το ταξικό και ιστορικό μας καθήκον, μας επιβάλλει να τα κόψουμε... 
Γι αυτό θα συνεχίσουμε την ιστορική μας αποστολή μέχρι το τέλος... 
Μέχρι την τελική δικαίωση της τάξης μας... 

Κοσμάς Λεοντιάδης



Ο σ. Φιντέλ θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και στους αγώνες μας...

Οι δικοί μας Άνθρωποι… Οι δικοί μας «Άγιοι»… Έφυγαν… αλλά ζουν…

Ο Μαρξ είναι εδώ...
Ο Ένγκελς είναι εδώ...
Ο Λένιν είναι εδώ...
Η Ρόζα είναι εδώ...
Ο Στάλιν είναι εδώ...
O Χο Τσι Μινχ είναι εδώ...
Ο Τσε είναι εδώ...
Ο Άρης είναι εδώ...
Ο Μπελογιάννης είναι εδώ...
Ο Πλουμπίδης είναι εδώ...
Ο Φιντέλ είναι εδώ...

Τα εκατομμύρια των ηρώων της εργατικής τάξης είναι εδώ...

Εκεί είναι η "πατρίδα" μου...

Η ίδρυση της Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ)...

Σαν σήμερα... 28 Νοέμβρη 1922, συνέρχεται στη Θεσσαλονίκη το ιδρυτικό συνέδριο 
της Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ), της πρώτης οργάνωσης νεολαίας του ΣΕΚΕ (μετέπειτα ΚΚΕ). Σε αυτό μετείχαν αντιπρόσωποι 
των σοσιαλιστικών νεολαιών και ομίλων νέων από την Αθήνα, τον Πειραιά, το Βόλο, 
τη Χαλκίδα, τη Δράμα, την Πάτρα, την Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη.
Το συνέδριο εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή και όρισε ως δημοσιογραφικό της όργανο 
την εφημερίδα «Νεολαία». 
Η ΟΚΝΕ προσχώρησε αμέσως στην Κομμουνιστική Διεθνή Νέων, η οποία είχε ιδρυ-
θεί το Νοέμβρη του 1919 και αποτελούσε τμήμα της Γ' Διεθνούς. Στην ανακοίνωση 
που δημοσιεύτηκε μετά το συνέδριο, η ΚΕ της ΟΚΝΕ τόνιζε ότι σκοπός των καθηκό-
ντων που χάραξε το ιδρυτικό της συνέδριο είναι «να προσελκύσουμε εις τας τάξεις 
μας όλην την Εργατική και Αγροτικήν Νεολαίαν της χώρας μας». Εκτίμησε δε ότι 
«εφ' όσον η Ομοσπονδία μας δεν καταστεί μία οργάνωσις μαζών, δεν θα μπορέσου-
με να συντείνουμε διόλου εις την επικράτησιν του αγώνα που η εργατική τάξις διε-
ξάγει εναντίον της κρατούσης τάξεως». Και ως εκ τούτου, υιοθέτησε το σύνθημα 
του Γ' Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς «"ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΜΑΖΑΣ". 
Έτσι μονάχα η Ομοσπονδία μας θα γίνει ένας σπουδαίος παράγων εις τον αγώνα 
που το Κόμμα μας, ως αντιπροσωπεύον τας εργαζόμενας μάζας, διεξάγει αδιακόπως, 
για την απελευθέρωσίν των από τον εγχώριον και ξένον καπιταλιστικόν ζυγό». 
Η ΟΚΝΕ σύμφωνα με απόφαση του Συνεδρίου της αποτελούσε τμήμα του Κόμματος, δρούσε μέσα στα πλαίσια του προγράμματος και της πολιτικής του.
Η ίδρυση της ΟΚΝΕ, αποτελούσε σημαντικό σταθμό στην ιστορία του επα-ναστατικού νεολαιίστικου κινήματος της Ελλάδας και τον καλύτερο βοηθό 
του Κόμματος για τη δουλειά του στη νεολαία. Η εξασφάλιση της διάδοσης της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού στη νέα γενιά, αλλά και η πρωτοπόρα οργάνωση που μπορούσε να συσπειρώσει και να καθοδηγήσει το κίνημα 
της νεολαίας για τις δικές του διεκδικήσεις στο πλευρό του εργατικού κινήματος, 
εύρισκαν την πραγμάτωσή τους με τη δράση της ΟΚΝΕ. 
Από τα σπλάχνα της βγήκαν χιλιάδες μέλη και στελέχη, που πιστά στη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία ρίχτηκαν στον αγώνα με αυταπάρνηση. Θυσίασαν ακόμη και 
τη ζωή τους, για την υπόθεση του σοσιαλισμού, της κοινωνικής προόδου. Οι ηρωικοί 
της αγώνες, σε όλα τα επίπεδα, έδωσαν πνοή στη νεολαία, γράφοντας μερικές από 
τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας της.

*Από το 902.gr


Φρίντριχ Ένγκελς...

Σαν σήμερα... στις 28 Νοέμβρη 1820, γεννήθηκε στο Μπάρμεν της Πρωσίας 
ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο άνθρωπος ο οποίος από κοινού με τον Καρλ Μαρξ, 
συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργα-
τικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της 
κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.

Κοσμάς Λεοντιάδης

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Καίγουνται... (Φώτης Αγγουλές)...

Αυτούς εγώ που τραγουδώ, δεν έχουνε φτερά.
Δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ’ αστέρια,
έχουνε μια ζεστή καρδιά, δυο ροζιασμένα χέρια
κι είναι δεμένοι με τη γη.

Απ’ της αυγής το χάραγμα, ως του βραδιού τα θάμπη,
μοχθούν για δυο πικρές ελιές και μια μπουκιά ψωμί,
ιδρώνουν κι απ’ τον ίδρο τους ανθοβολούνε οι κάμποι,
καίγουνται κι απ’ τις φλόγες τους φωτίζεται η ζωή.

Φώτης Αγγουλές

Για τη "δημοκρατία" και την "ελευθερία"... (Β.Ι.Λένιν)...

"... Η ελευθέρια στην καπιταλιστική κοινωνία µοιάζει πάντα σχεδόν σαν την ελευθέρια 
που υπήρχε στις αρχαίες Ελληνικές ∆ηµοκρατίες, δηλαδή ελευθέρια για τους κυρίους 
των δούλων. Οι νεώτεροι µισθόδουλοι, µε τους όρους της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, βρίσκονται σε µια τέτοια αθλιότητα και δυστυχία, ώστε δεν µπορούν να ασχολούνται µε 
την «δηµοκρατία», δεν έχουν «καιρό για την πολιτική» και έτσι στην κανονική ειρηνική πορεία των γεγονότων, η πλειοψηφία του πληθυσµού δεν µπορεί να λάβει µέρος στην δηµοσία πολιτική ζωή..." 
"... ∆ηµοκρατία για µια ασήµαντη µειοψηφία, δηµοκρατία για τους πλούσιους... αυτή είναι η δηµοκρατία της καπιταλιστικής κοινωνίας..." 

"... Μόνο στην Κοµµουνιστική Κοινωνία, όταν η αντίσταση των καπιταλιστών θα έχει πια
συντριβεί, όταν οι κεφαλαιούχοι θα έχουν πια εκλείψει, όταν δεν θα υπάρχουν πια τάξεις (δηλαδή, όταν δεν θα υπάρχει διαφορά µεταξύ των µελών τής κοινωνίας απέναντι των κοινωνικών παραγωγικών µέσων), µόνο τότε «το Κράτος εξαφανίζεται και µπορεί 
να γίνει λόγος περί ελευθερίας»... µόνο τότε είναι δυνατή, και θα πραγµατο-ποιηθεί µια δηµοκρατία αληθινά τελεία, µια δηµοκρατία χωρίς εξαιρέσεις.
Και µόνο τότε η δηµοκρατία θα αρχίσει κι’ αυτή να µαραίνεται, για τον λόγο και µόνο ότι
ελευθερωµένος από την καπιταλιστική δουλεία, από τις αµέτρητες φρικαλεότητες, αγριό-τητες, ηλιθιότητες και ατιµίες της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, ο λαός θα συνηθίσει 
σιγά-σιγά να σέβεται τους στοιχειώδεις νόµους της κοινωνικής ζωής, που είναι γνωστοί 
από αιώνες και περιέχονται σε όλους τους κώδικες. Θα συνηθίσει να τους σέβεται χωρίς 
βία, χωρίς εξαναγκασµό, χωρίς υποταγή, χωρίς τον ειδικό µηχανισµό του εξαναγκασµού 
που ονοµάζεται Κράτος..."

*Αποσπάσματα από το "Κράτος και επανάσταση", κεφάλαιο 5 (Η οικονομική βάση 
και ο μαρασμός του κράτους), παράγραφος 2 (Η µετάβαση από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό) (Β.Ι.Λένιν)


Η ιδεολογική ηθική μας...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Αυτοί, δε μας αρνήθηκαν... (Κοσμάς Λεοντιάδης)...

Φίλοι καλοί, που χάνονταν όλοι μαζί τα βράδια,
έτσι ήταν κάποια απ' τα παιδιά στη γειτονιά.
Καρτέρι έστηναν στους δρόμους, στις πλατείες,
φύλαγαν τσίλιες και πετούσαν μακριά.

Παντού τους έψαχναν κι ακόμα δεν τους βρήκαν,
έφευγαν άνοιγαν φτερά για το μετά,
ίχνη δεν άφηναν, δεν έδιναν σημάδι,
το αύριο τραβούσαν, το έφερναν κοντά.

Ρωτούσαν τη ζωή αν τους αξίζει,
πατούσαν γκάζι σε ερείπια φορτηγά,
διάβαζαν νύχτες τα βιβλία απ' το μέλλον
κι ας ήξεραν πως είναι, ακόμα μακριά.

Πέρασαν χρόνια κι από κάποιους ξεχαστήκαν,
πάει τελειώσαμε σκεφτήκανε μ' αυτούς...                                                                     
στο πέρασμα του χρόνου, πολλοί τους αρνηθήκαν,
μα τις σημαίες πάλι υψώνουν στους ιστούς.

Είναι πια σίγουροι στο δρόμο σαν περνάνε,
με βήμα αγέρωχο στου δίκιου τη μεριά,
πως όλα τούτα στο μυαλό που κουβαλάνε, 
θα βρουν απάγκιο στου ανθρώπου την καρδιά. 

Κοσμάς Λεοντιάδης



Η κομμουνιστική... η αυθεντικά ενοποιημένη ανθρωπότητα... (Βίκτωρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν)...

"... Ο κομμουνισμός, ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης, αποτελεί την άρνηση της άρνησης της προγενέστερης ιστορίας. Ο κομμουνισμός είναι ο νέος τύπος ανάπτυξης της ανθρωπότητας, ο οποίος όταν φτάσει στην ωριμότητα του θα έχει, κατά τα φαινόμενα, και ο ίδιος διάφορα στάδια ανάπτυξης. Μόνο η κομμουνιστική, η αυθεντικά ενοποιημένη ανθρωπότητα θα είναι σε θέση να αποτρέψει τελειωτικά την απειλή της πολεμικής εξόντω-σης της και της θανάτωσης της από τις ανεξέλεγκτες δευτερογενείς επιπτώσεις της παρα-γωγής, να κατευθύνει ορθολογικά την ανάπτυξη των ατόμων (συμπεριλαμβανομένης και της τελειοποίησης της βιολογικής τους φύσης), της κοινωνίας, να μετασχηματίζει σύμφωνα με τις ανάγκες του ολόκληρη τη Γη και τον κοντά στη Γη χώρο, να εγκατασταθεί οριστικά έξω από τα όρια της Γης, να περάσει ολοκληρωτικά στον κοσμικό πολιτισμό, διατηρώντας τη Γη ως Μέκκα του κοσμικού τουρισμού.
Μία είναι κατά τη γνώμη μου η εναλλακτική λύση που απορρέει από τη νομοτελειακή πο-ρεία της ιστορίας : είτε ο θάνατος της ανθρωπότητας, είτε σε τελευταία ανάλυση, 
η αυθεντική ενοποίηση της ανθρωπότητας και η συνειδητή διεύθυνση των κοι-νωνικών δυνάμεων, οι οποίες έχουν κατακτήσει είτε κατακτούν φονική ισχύ..."

*Απόσπασμα από το άρθρο "Ιστορία και κομμουνιστικό ιδανικό", του  σοβιετικού φιλόσοφου και επαναστάτη Βίκτωρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν (1932 - 2012)


Πρωτοχρονιά του 1959... Οι «μπαρμπούδος» του Φιντέλ Κάστρο μπαίνουν θριαμβευτές στην απελευθερωμένη Αβάνα...

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, για το θάνατο του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο...

«Η ΚΕ του ΚΚΕ, με βαθιά θλίψη, αποχαιρετά μια θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, τον ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο.

Εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στον πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο, 
την ΚΕ του ΚΚ Κούβας και σε όλο τον κουβανικό λαό.

Ο Φιντέλ Κάστρο είχε γεννηθεί στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926 και είχε σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από φοιτητής συμμετείχε στο επανα-στατικό κίνημα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα, που είχε την ανοιχτή στήριξη και των ΗΠΑ. 

Στις 26 Ιούλη του 1953, επικεφαλής ομάδας επαναστατών επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα, με σκοπό να ξεσηκώσει το λαό του νησιού ενάντια στη δικτατορία. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο ίδιος μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται, όμως η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώ-
τος του Φουλχένσιο Μπατίστα. 

Μπροστά στους κατηγόρους του, στις 6 Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο λέει: "Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα 'ναι σκλη-ρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότη-τες. Μα δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθ-λιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει".

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση.

Το 1955, στις 15 του Μάη, ο Κάστρο αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούλη αναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Κουβανέζικης Επανάστασης, όπως ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα και o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. 

Οι επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστα-τικός στρατός που συγκροτήθηκε "ακούμπησε" στη συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία, που είχε ξεκινήσει το κίνημα της 26ης Ιούλη με επικεφαλής τον Φ. Παις, 
το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επανα-στατικό Διευθυντήριο που απαρτιζόταν από επαναστάτες φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομ-μουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν 
στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις, που οδήγησαν στην επανασύσταση του ΚΚ Κούβας το 1965. 

Την 1η Γενάρη του 1959 ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατο-ρία του Μπατίστα, τον οποίο στήριζαν οι ΗΠΑ. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Δυο χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του και του ίδιου του Κάστρο, αναχαιτίζει στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, την εισβολή και απόβαση 1.400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.

Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από 
τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης. 
Για δεκαετίες ο Φιντέλ Κάστρο, από τη θέση του προέδρου της Κούβας και ως επικεφα-
λής του ΚΚ Κούβας, καθοδήγησε την πάλη του λαού της χώρας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στις δύσκολες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και περικύκ-λωσης και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το 1989-1991. 

Ο Φιντέλ Κάστρο αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στον κουβανικό λαό, στον αγώνα που δίνει και σήμερα ενάντια στο αμερικανικό εμπάργκο που συνεχίζεται και όλες τις προσπάθειες υπονόμευσης του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στις οποίες πρωτοστατούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.

Ο Φιντέλ Κάστρο θα ζει για πάντα στην ιστορική μνήμη και τη συλλογική συνείδηση των λαών όλου του κόσμου, των καταπιεσμένων στον αγώνα για την απαλλαγή της ανθρω-πότητας από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την τελική νίκη, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Hasta la victoria siempre!»

Λόγος καθάριος, ατόφιος, αληθινός και βαθιά ταξικός...

Ο Φιντέλ έφυγε... αλλά θα είναι πάντα εδώ... στους αγώνες της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία... Venceremos...

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Απόσπασμα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη...

Όργανα των ξένων, δεν γίνονται οι κομμουνιστές. Ο Κομμουνισμός είναι ένα πανανθρώ-
πινο κίνημα. Τα ιδεώδη του συγκλονίζουν τις καρδιές όλων των προοδευτικών ανθρώπων της γης. Μια χούφτα ξεκίνησαν στην εποχή του Μαρξ, έφτασαν σήμερα τα 800 εκατομ-μύρια και αύριο θ' απλωθούν σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Πώς είναι δυνατόν τέτοιο μεγαλει-ώδες κίνημα να δημιουργηθεί από όργανα των ξένων; Ποιος πράκτορας των ξένων θα έδινε τη ζωή του τόσο ανυστερόβουλα όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; 
Οι θυσίες τους μόνο με των πρώτων Χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Και οι Χριστιανοί που μαρτυρούσαν και πέθαναν είχαν την ελπίδα να κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών, ενώ οι κομμουνιστές δίνουν την ζωή τους δίχως να περιμένουν τίποτα για τον εαυτό τους. 
Χαρίζουνε τη ζωή τους για ν' ανατείλει ένα ευτυχισμένο αύριο που οι ίδιοι δεν 
θα ζήσουν. Ποιος πράκτορας των ξένων θα έδινε τη ζωή του για μια τόσο μεγάλη υπόθεση;

Και συνέχεια χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη λεγόμενη "άνοδο" των ακροδεξιών κομμάτων...

Για την εργάσιμη ημέρα... (Από "Το Κεφάλαιο") (Καρλ Μαρξ)...

"… Η εργάσιμη ημέρα επομένως δεν είναι σταθερό, αλλά μεταβλητό μέγεθος. Το ένα 
από τα μέρη της καθορίζεται βέβαια από το χρόνο εργασίας που απαιτείται για τη συ-
νεχή αναπαραγωγή του ίδιου του εργάτη, το συνολικό μέγεθός της όμως αλλάζει μαζί 
με το μάκρος ή τη διάρκεια της υπερεργασίας. Επομένως η εργάσιμη ημέρα μπορεί να καθοριστεί, είναι όμως αυτή καθεαυτή ένα ακαθόριστο μέγεθος.

Μόλο, λοιπόν, που η εργάσιμη ημέρα δεν είναι σταθερό αλλά ρευστό μέγεθος, δεν μπο-
ρεί ωστόσο παρά να κινείται μέσα σε ορισμένα όρια. Τα κατώτατα όριά της όμως δεν μπορούν να καθοριστούν. Βέβαια….. έχουμε ένα κατώτατο όριο και συγκεκριμένα το 
μέρος της ημέρας που ο εργάτης πρέπει υποχρεωτικά να εργάζεται για τη δική του συντήρηση. 
Στις συνθήκες, όμως, της κεφαλαιοκρατικής παραγωγικής η αναγκαία εργασία μπορεί 
πάντα ν’ αποτελεί μόνο ένα μέρος της εργάσιμης ημέρας του και γι’ αυτό η εργάσιμη 
ημέρα δεν μπορεί ποτέ να περιοριστεί ως αυτό το κατώτατο όριο. Αντίθετα, η εργάσιμη ημέρα έχει ένα ανώτατο όριο. Δεν μπορεί να παραταθεί πέρα από ένα ορισμένο όριο. 
Το ανώτατο αυτό όριο καθορίζεται από δύο πράγματα. Τη μία φορά από τα φυσικά όρια 
της εργατικής δύναμης. Ο άνθρωπος μπορεί στο διάστημα της φυσικής ημέρας των 24 
ωρών να ξοδεύει μόνο μια καθορισμένη ποσότητα ζωικής δύναμης. Έτσι και το άλογο μπορεί να δουλεύει κάθε μέρα μονάχα 8 ώρες. Στο διάστημα ενός μέρους της ημέρας 
πρέπει η δύναμη να ησυχάζει, να κοιμάται και στο διάστημα ενός άλλου μέρους της 
ημέρας πρέπει ο άνθρωπος να ικανοποιεί άλλες φυσικές ανάγκες, να τρέφεται, να καθαρίζεται, να ντύνεται κλπ. Εκτός απ’ αυτά τα καθαρά φυσικά όρια η παράταση της εργάσιμης ημέρας σκοντάφτει σε ηθικούς φραγμούς. Ο εργάτης χρειάζεται χρόνο για 
να ικανοποιεί πνευματικές και κοινωνικές ανάγκες, που η έκταση και ο αριθμός τους καθορίζονται από τη γενική κατάσταση του πολιτισμού. Γι’ αυτό, οι διακυμάνσεις της εργάσιμης ημέρας κινούνται μέσα σε φυσικά και κοινωνικά όρια. Και τα δύο όρια όμως είναι πολύ ελαστικά και επιτρέπουν τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις. Έτσι βρίσκουμε εργάσιμες ημέρες 8,10,12,14,16 και 18 ωρών, δηλαδή των πιο διαφορετικών μεγεθών.

Ο κεφαλαιοκράτης αγόρασε την εργατική δύναμη στην ημερήσια αξία της. 
Του ανήκει η αξία της χρήσης για το διάστημα μιας εργάσιμης ημέρας. 
Απόχτησε έτσι το δικαίωμα να βάζει τον εργάτη να δουλεύει γι’ αυτόν στο διάστημα μιας ημέρας. Τι είναι όμως μια εργάσιμη ημέρα; Πάντως, λιγότερο από μια φυσική μέρα ζωής. Πόσο λιγότερο; 
Ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δική του άποψη γι’ αυτό το ultima Thule (έσχατο όριο), για 
το αναγκαίο όριο της εργάσιμης ημέρας. Σαν κεφαλαιοκράτης είναι μονάχα προσω-ποποιημένο κεφάλαιο. Η ψυχή του είναι η ψυχή του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο όμως έχει ένα μοναδικό κίνητρο ζωής, το κίνητρο να αξιοποιείται, να δημιουρ-
γεί υπεραξία, ν’ απορροφά με το σταθερό του μέρος, με τα μέσα παραγωγής, 
όσο το δυνατό μεγαλύτερη μάζα υπερεργασίας. Το κεφάλαιο είναι πεθαμένη εργασία που ζωντανεύει μονάχα σαν το βρικόλακα, ρουφώντας ζωντανή εργα-
σία και ζει τόσο περισσότερο, όσο περισσότερη ζωντανή εργασία ρουφά. 
Ο χρόνος που εργάζεται ο εργάτης είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του ο κεφα-λαιοκράτης καταναλώνει την εργατική δύναμη που αγόρασε απ’ αυτόν. 
Αν ο εργάτης καταναλώνει το διαθέσιμο χρόνο του για τον εαυτό του, κλέβει 
έτσι τον κεφαλαιοκράτη.

Έτσι ο κεφαλαιοκράτης επικαλείται το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Προσπαθεί, όπως και κάθε άλλος αγοραστής, ν’ αποσπάσει όσο το δυνατό μεγαλύτερο όφελος από την αξία χρήσης του εμπορεύματός του. Ξαφνικά όμως ακούγεται η φωνή τ
ου εργάτη που είχε βουβαθεί μέσα στη θύελλα και στην ορμή του προτσές της παραγωγής :
Το εμπόρευμα που σου πούλησα διακρίνεται από τον υπόλοιπο συρφετό των εμπορευμά-
των κατά το ότι η χρήση του δημιουργεί αξία και μάλιστα αξία μεγαλύτερη απ’ ότι στοι-
χίζει το ίδιο. Αυτός ήταν ο λόγος που το αγόρασες. Αυτό που από την πλευρά σου εμφα-νίζεται σαν αξιοποίηση του κεφαλαίου, από τη δική μου πλευρά είναι παραπανίσιο ξόδε-
μα εργατικής δύναμης. Στην αγορά και εσύ και εγώ γνωρίζουμε μονάχα ένα νόμο, το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και η κατανάλωση των εμπορευμάτων δεν ανήκει στον πουλητή που τα εκποιεί, αλλά στον αγοραστή που τα αποχτάει. Σε σένα λοιπόν ανήκει η χρήση της καθημερινής μου εργατικής δύναμης. Όμως με την καθημερινή τιμή πούλησής της πρέπει να μπορώ να την αναπαράγω καθημερινά και έτσι να την ξαναπουλώ. Εκτός 
από τη φυσική φθορά λόγω ηλικίας κλπ., πρέπει να είμαι ικανός να εργάζομαι αύριο με 
την ίδια όπως και σήμερα φυσιολογική κατάσταση δύναμης, υγείας και φρεσκάδας. 
Μου κηρύχνεις διαρκώς το ευαγγέλιο της «οικονομίας» και της «εγκράτειας».

Ωραία! Θα διαχειριστώ σαν λογικός οικονόμος νοικοκύρης τη μοναδική μου περιουσία, 
την εργατική δύναμη και θ’ απόσχω από κάθε ανόητη σπατάλη της. Θα ρευστοποιώ, θα βάζω σε κίνηση, θα μετατρέπω σε εργασία καθημερινά μόνο τόση εργατική δύναμη, όση συμβιβάζεται με την κανονική της διάρκεια και τη φυσιολογική της ανάπτυξη. Με την άμετρη παράταση της εργάσιμης ημέρας μπορείς μέσα σε μια μέρα να ρευστοποιήσεις 
μια ποσότητα εργατικής δύναμης μεγαλύτερη απ’ εκείνη που μπορώ να αναπληρώσω 
μέσα σε τρεις μέρες. Αυτό που έτσι κερδίζεις εσύ σε εργασία, το χάνω εγώ σε ουσία εργασίας.

Η χρησιμοποίηση της εργατικής μου δύναμης και η καταλήστεψή της είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Αν η μέση διάρκεια που μπορεί να ζήσει ένας μέσος εργάτης με λογικό μέτρο εργασίας είναι 30 χρόνια, τότε η αξία της εργατικής μου δύναμης που μου πληρώνεις κάθε μέρα είναι 1/10950 της συνολικής αξίας. Όταν όμως την καταναλώνεις μέσα σε 10 χρόνια μου πληρώνεις καθημερινά το 1/10950 αντί το 1/3650 της συνολικής 
της αξίας, δηλ. μόνο το 1/3 της καθημερινής της αξίας και μου κλέβεις έτσι καθημερινά 
τα 2/3 της αξίας του εμπορεύματός μου. Μου πληρώνεις την εργατική δύναμη μιας ημέ-
ρας, τη στιγμή που καταναλώνεις τριών ημερών εργατική δύναμη. Αυτό είναι αντίθετο 
με το συμβόλαιό μας και με το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Ζητώ λοιπόν μια εργάσιμη ημέρα κανονικής διάρκειας και δεν τη ζητώ κάνοντας έκκληση στην καρδιά 
σου, γιατί σε χρηματικά ζητήματα δεν έχουν πέραση τα αισθήματα. Μπορεί να είσαι υπόδειγμα πολίτη, ίσως να είσαι μέλος του συλλόγου προστασίας των ζώων και ακόμα 
να έχεις τη φήμη αγίου, μα το πράγμα που αντιπροσωπεύεις απέναντί μου δεν έχει καρ-
διά στα στήθια. Αυτό που φαίνεται να χτυπάει εκεί μέσα είναι ο χτύπος της δικής μου καρδιάς. Ζητώ την κανονική εργάσιμη ημέρα, γιατί όπως και κάθε άλλος πουλητής ζητώ 
την αξία του εμπορεύματός μου.

Βλέπουμε πως αν παραβλέψουμε τα τελείως ελαστικά όρια της εργάσιμης ημέρας, η 
ίδια η φύση της ανταλλαγής εμπορευμάτων δε βάζει καθόλου όρια στην εργάσιμη ημέρα, επομένως και στην υπερεργασία. Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του 
σαν αγοραστής, όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα, και αν 
είναι δυνατό, να κάνει τη μιαν εργάσιμη ημέρα δύο. Από την άλλη μεριά η ειδική φύση τ
ου εμπορεύματος που πουλήθηκε περικλείνει ένα όριο στην κατανάλωσή του από τον αγοραστή και ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν πουλητής όταν προσπα-
θεί να περιορίσει την εργάσιμη ημέρα σ’ ένα καθορισμένο κανονικό μέγεθος. 
Επομένως, έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, και τα δύο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. 
Και ανάμεσα σε δύο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία. Γι’ αυτό, στην ιστορία της κεφαλαι-οκρατικής παραγωγής η ρύθμιση της εργάσιμης ημέρας παρουσιάζεται σαν πάλη για τα όρια της εργάσιμης ημέρας – πάλη ανάμεσα στο συνολικό κεφαλαιοκράτη, δηλαδή την 
τάξη των κεφαλαι-οκρατών, και στο συνολικό εργάτη, δηλαδή την εργατική τάξη..."

*Απόσπασμα από "Το Κεφάλαιο" (Τόμος πρώτος, σελίδες 243 - 246) (Καρλ Μαρξ) 

Ποτέ μην επαναπαύεσαι... Να είσαι πάντα σε εγρήγορση...

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου...

Τη νύχτα της 25ης προς 26η Νοέμβρη 1942, 150 αντάρτες του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον 
Άρη Βελουχιώτη, 60 αντάρτες του ΕΔΕΣ, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ζέρβα, και 
12 Βρετανοί σαμποτέρ επιτίθενται αιφνιδιαστικά κατά της ιταλικής φρουράς της μεγάλης σιδηροδρομικής γέφυρας του Γοργοπόταμου κοντά στη Λαμία, εξουδετερώνουν την εχθ-
ρική δύναμη και ανατινάζουν τη γέφυρα.

*Από το 902.gr

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Ο Καρλ Μαρξ και οι επιστήμες... (Γιούρι Ζντάνοφ)...

"...Η θεωρία του Μαρξ συνιστά ένα γιγάντιο βήμα στην επιστημονική ανάπτυξη όλης 
της ανθρωπότητας. 
Ο Μαρξ με αδιάπτωτη προσοχή παρακολουθεί όλους τους τομείς της επιστη-μονικής γνώσης. Μαθαίνει μαθηματικά. Η ιστορία της τεχνικής γνώσης, από τη μη-
χανική ως την ηλεκτροτεχνική αποτελεί γι' αυτόν αντικείμενο συνεχούς έρευνας. 
Με το γνωστό χημικό Κ. Σόρλεμμερ τον συνδέουν όχι μόνο φιλικές σχέσεις, αλλά και 
το βαθύ ενδιαφέρον για τη χημική επιστήμη, για τα έργα του Γ. Λίμπιχ στον κλάδο 
της αγροχημείας, για τις θεωρητικές αντιλήψεις για τη δομή του μορίου στα έργα των 
Σ. Ζεράρ και Φ. Κεκουλέ. 
Ο Μαρξ έρχεται σε επαφή με τα έργα των Τ. Σβαν και Μ. Σλέιντεν για τη μορφολογία 
των φυτών και τη θεμελίωση της θεωρίας των κυττάρων, με έργα για την ανατομία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, με τις έρευνες της φυσιολογίας. Ιδιαίτερα τον ελκύουν έργα που αναφέρονται στη γεωγραφία και ακριβώς με βάση αυτά τα έργα βγά-
ζει το περίφημο συμπέρασμά του ότι ο πολιτισμός εάν αναπτύσσεται αυθόρμητα και δεν κατευθύνεται συνειδητά αφήνει πίσω του έρημο. 
Οι θεωρητικές εργασίες για την εξέλιξη του Σύμπαντος, οι θεωρίες του Ε. Καντ και Π. Λαπλάς γίνονται αντικείμενο της αδιάπτωτης προσοχής του μεγάλου διανοητή. Αναφέροντας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του φίλου του, ο Ένγκελς έγραφε: «Δεν υπήρξε άνθρωπος, που ένιωθε μεγαλύτερη χαρά βλέποντας το κάθε επίτευγμα της επιστήμης σε οποιοδήποτε κλάδο, ανεξάρτητα από το αν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πρακτικά ή όχι. Έβλεπε την επιστήμη πρώτα από όλα σαν έναν πανίσχυρο μοχλό της ιστορίας, σαν επαναστατική δύναμη με την ύψιστη σημασία αυτής της λέξης». 
Είναι αδύνατο να συλλάβουμε πλήρως την προσέγγιση του Μαρξ προς την επιστήμη αν 
δεν προσέξουμε τη σχέση του απέναντι σε ότι συνιστά το αντίθετο της επιστήμης δηλαδή την άγνοια, το σκοτάδι και την αμάθεια. «Η αμάθεια - υπογράμμιζε ο Μαρξ - είναι 
μια δαιμονική δύναμη, και φοβόμαστε ότι θα αποτελέσει την αιτία πολλών ακόμη τραγωδιών»..."

*Απόσπασμα από το άρθρο του Σοβιετικού πανεπιστημιακού Γιούρι Ζντάνοφ 
"Ο Καρλ Μαρξ και ο κοινωνικός ρόλος της επιστήμης"

Για να είσαι κομμουνιστής... (Πέτρος Κόκκαλης)...

Η πειθαρχία στο Κόμμα... (Ιωσήφ Στάλιν)...

"... Η κατάκτηση και η διατήρηση της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι αδύνατη 
χωρίς ένα κόμμα ισχυρό με τη συνοχή του και την πειθαρχία του. Aλλά η σιδερένια πειθαρχία δε μπορεί να νοηθεί χωρίς την ενότητα βούλησης, χωρίς την ολοκληρωτική ενότητα δράσης όλων των μελών του Κόμματος. Αυτό δε σημαίνει πως η δυνατότητα 
πάλης γνωμών αποκλείεται απ’ τους κόλπους του Κόμματος. Η πειθαρχία, όχι μόνο 
δεν αποκλείει άλλα και προϋποθέτει την πάλη γνωμών και την κριτική. Πολύ περισ-
σότερο δε σημαίνει, πως η πειθαρχία πρέπει να’ναι «τυφλή». Η πειθαρχία δεν απο-
κλείει, άλλα προϋποθέτει τη συνείδηση, τη θεληματική υποταγή, γιατί μόνο μια συ-
νειδητή πειθαρχία μπορεί νάναι σιδερένια πειθαρχία. Άλλα όταν τελειώσει η συζή-
τηση, και παρθεί η απόφαση, η ενότητα της βούλησης και η ενότητα της δράσης 
όλων των μελών του κόμματος είναι ο απαραίτητος όρος που χωρίς αυτόν δεν υπάρ-
χει ούτε κόμμα, ούτε πειθαρχία..."

*Απόσπασμα από το έργο του Ιωσήφ Στάλιν "Λενινισμός στη θεωρία και την πράξη"