Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...

Κάποιοι από εμάς... σε εποχές δύσκολες και ύποπτες πολύ... σε εποχές υποχώρησης 
και ιδεολογικών συγχύσεων, μαζέψαμε τα κομμάτια μας, κρατήσαμε βαθιά μέσα μας 
το κόκκινο της καρδιάς μας, ατσαλωθήκαμε με την πανανθρώπινη κοσμοθεωρία μας 
και βαδίσαμε με ψηλά το κεφάλι, πιστοί στα μεγάλα ιδανικά μας... 
Πονέσαμε πολύ για τη «φυγή» μας, αλλά την κρίναμε αναγκαία και «δικαιωθήκαμε»... 
Μας δικαίωσε η ίδια η ζωή και η ιδεολογική κατρακύλα όλων αυτών που προσπάθησαν 
να μας αλλάξουν χρώμα και καρδιά... όλων αυτών που ακολούθησαν άλλο δρόμο... 
το δρόμο του συμβιβασμού... 
Είναι όλοι αυτοί, οι ίδιοι, που σήμερα μας κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο και μας εγκαλούν...
Είναι όλοι αυτοί, οι παλιοί συνοδοιπόροι που άλλαξαν στρατόπεδο και χρησιμοποιούν 
ως άλλοθι το παρελθόν τους… 
Είναι αυτοί οι ίδιοι που μας εγκαλούν να δεχτούμε το «εφικτό»... το αποστειρωμένο 
από το όνειρο… το εύκολο, το βολικό, το αποδεκτό από τους κρατούντες… 

Δεν κατάλαβαν όμως καλά...

Εμείς, και τόσοι άλλοι πριν από εμάς, δε μεγαλώσαμε και δεν αγωνιστήκαμε 
για το εύκολο και το εφικτό της αστικής τους «δημοκρατίας»... Αυτό τους το χαρίζουμε... είναι η δική τους επιλογή, η δική τους λογική... Είναι η λογική 
των συμβιβασμένων... η λογική των ριψάσπιδων...
Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει 
και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...

Κοσμάς Λεοντιάδης