Αυτοί, δε μας αρνήθηκαν... (Κοσμάς Λεοντιάδης)...

Φίλοι καλοί, που χάνονταν όλοι μαζί τα βράδια,
έτσι ήταν κάποια απ' τα παιδιά στη γειτονιά.
Καρτέρι έστηναν στους δρόμους, στις πλατείες,
φύλαγαν τσίλιες και πετούσαν μακριά.

Παντού τους έψαχναν κι ακόμα δεν τους βρήκαν,
έφευγαν άνοιγαν φτερά για το μετά,
ίχνη δεν άφηναν, δεν έδιναν σημάδι,
το αύριο τραβούσαν, το έφερναν κοντά.

Ρωτούσαν τη ζωή αν τους αξίζει,
πατούσαν γκάζι σε ερείπια φορτηγά,
διάβαζαν νύχτες τα βιβλία απ' το μέλλον
κι ας ήξεραν πως είναι, ακόμα μακριά.

Πέρασαν χρόνια κι από κάποιους ξεχαστήκαν,
πάει τελειώσαμε σκεφτήκανε μ' αυτούς...                                                                     
στο πέρασμα του χρόνου, πολλοί τους αρνηθήκαν,
μα τις σημαίες πάλι υψώνουν στους ιστούς.

Είναι πια σίγουροι στο δρόμο σαν περνάνε,
με βήμα αγέρωχο στου δίκιου τη μεριά,
πως όλα τούτα στο μυαλό που κουβαλάνε, 
θα βρουν απάγκιο στου ανθρώπου την καρδιά. 

Κοσμάς Λεοντιάδης