Μία, εκ πείρας… «θλιβερή» πολιτική διαπίστωση...

Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί 
και ενίοτε «κομμουνιστές», των οποίων καθόλου, μα καθόλου δε διαφέ-
ρει, τόσο η λεκτική συμπεριφορά, όσο και η όλη εν γένει συγκρότηση 
της πολιτικής τους σκέψης, από τον «όχλο» των χειροκροτητών οπαδών 
των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων... 
Με προσεγγίσεις πέρα για πέρα συνθηματικές και ιδεολογικά θολές, οι οποίες επι-
κεντρώνονται κυρίως σε πρόσωπα και πολύ λιγότερο έως καθόλου σε ιδεολογικές 
θέσεις και σταθερές, προσπαθούν να «χτίσουν» τον πολιτικό τους λόγο, την πειθώ 
τους και την πολιτική τους αντιπαράθεση.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν να πιστεύουν όλοι αυτοί, πως ο λόγος 
που εκπέμπουν, ο οποίος πολλές φορές είναι και «χυδαίος», ακόμα και απέναντι 
σε ανθρώπους της τάξης τους, μπορεί να βοηθάει στην αφύπνιση και στην ανάπ-
τυξη της ταξικής συνειδητότητας των εργαζόμενων... 

Πολλοί βέβαια από αυτούς, επικαλούνται το αυθόρμητο στις συμπεριφο-
ρές τους... Το αυθόρμητο όμως είναι κακός σύμβουλος τις περισσότερες 
φορές και ειδικά όταν προκύπτει από «κομμουνιστικά» (έστω και φαινο-
μενικά) χείλη και γραπτά...

Αυτόν το γραπτό, αλλά και προφορικό λόγο, δε χρειάζεται να ψάξετε και πολύ για 
να τον διακρίνετε... Φαίνεται ξεκάθαρα στις καθημερινές συμπεριφορές των συγ-
κεκριμένων ανθρώπων, τόσο στην κοινωνία, αλλά φυσικά και εντός των μέσων 
κοινωνικής δικτύωσης...

Προσωπικά, αυτόν τον συνθηματικό και ιδεολογικά θολό λόγο, όχι μόνο τον απεχ-
θάνομαι, αλλά τον θεωρώ πολύ «φτηνό»… πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικό, 
ιδιαίτερα επικίνδυνο... και φυσικά, με όσες δυνάμεις και μέσα διαθέτω, θα συνεχί-
σω να τον αντιμάχομαι...

Κοσμάς Λεοντιάδης