Εφήμερη ανακωχή... Ένα ποίημα το οποίο έγραψα μετά το τέλος του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας από τους Νατοϊκούς ιμπεριαλιστές...

Το μοιρολόι της μάνας σταμάτησε.
Στους δρόμους ακόμα κάποιοι πανηγυρίζουν.
Τα δάκρυα στέγνωσαν.
Στους τάφους φύτρωσαν τσουκνίδες.
Τα παιδιά όλο και θυμούνται πιο λίγα.
Λέτε να ξεχάσουν;
Φοβάμαι.

Τα θηρία σπάσαν τα κλουβιά τους.
Το έσκασαν.
Οι θηριοδαμαστές γελάνε.
Τα σεντούκια γέμισαν με μαύρα ρούχα.
Οι τράπεζες με μαύρα χρήματα.
Τα σχολεία ξαναχτίζονται.
Κάνουν εγκαίνια.
Φοβάμαι.

Τα τραίνα σφύριξαν ξανά.
Στολίζουν μ’ αεροπλάνα τα μουσεία.
Τα γήπεδα γέμισαν με κόσμο.
Οι στρατιώτες καθαρίζουνε τα όπλα τους.
Τα κομμωτήρια προσφέρουν δωρεάν χτένισμα.
Φοβάμαι.

Τα γερόντια ζεσταίνουν πάλι το φαΐ τους.
Με τα ξύλα που απόμειναν ανάβουν τα τζάκια.
Τα συνεργεία καθάρισαν τους δρόμους της λαϊκής αγοράς από τα καμένα σίδερα.
Τα κανάλια της τηλεόρασης παίζουν χαρούμενα προγράμματα.
Φοβάμαι.

Το εργοστάσιο έκλεισε για πάντα.
Θα εισάγουμε αυτοκίνητα με διπλά καρμπυρατέρ.
Τα παλιά βιβλία χάθηκαν.
Νέο κατάστημα γρήγορου φαγητού άνοιξε στο διπλανό τετράγωνο.
Τα άλογα τρέχουν πάλι στον ιππόδρομο.
Τζογάρουν στο μέλλον.
Φοβάμαι.

Το ρολόι στην πλατεία έχει σταματήσει.
Ο χρόνος μετριέται με θανάτους.
Τα βεγγαλικά φωτίζουν τη νύχτα.
Τέλος η συσκότιση.
Τα κελιά υποδέχονται νέους κατάδικους.
Πάλι απ’ την αρχή.
Φοβάμαι.

Στα υπόγεια άρχισαν να μαζεύουν τον ήλιο.
Βλέπω κάποιους να κατεβαίνουν τις σκάλες.
Στοιβάζουνε ελπίδες.
Τυπώνουν σε καινούργιο χαρτί τα παλιά βιβλία.
Ακούω κλάμα μωρού στο μαιευτήριο.
Αφουγκράζομαι το αύριο.
Ελπίζω. 

Κοσμάς Λεοντιάδης