Τ' αδέρφια μου...

Έχω πολλά αδέρφια, έχω πολλά παιδιά... 

Δεν έχουμε συναντηθεί, δεν γνωριζόμαστε, μα υπάρχουν σε όλα τα μήκη, σε όλα τα πλάτη 
τη γης... 

Τ' αδέρφια μου, δεν έχουν σύνορα στο μυαλό, φράχτες στη ψυχή... 

Μια μεγάλη, ζεστή αγκαλιά έχουν, που χωρά κάθε κατατρεγμένο και βασανισμένο, κάθε 
απόκληρο και καταπιεσμένο... 

Δεν λουφάζουν, δεν σιωπούν τα δικά μου αδέρφια... 

Μα φωνή γίνονται και κραυγή, το άδικο να γκρεμίσουν και χτίστες της αξιοπρέπειας να 
γεννούν... 

Τα παιδιά μου... Καμάρι και ελπίδα και φως.. Κόρες και γιοι που τιμούν τα νιάτα τους, 
τραγουδώντας τις μελωδίες της λεφτεριάς, χορεύοντας στους ρυθμούς της αντίστασης... 
Ερωτευμένα,με τα όμορφα, τα ιδανικά, τα μεγάλα, δεν σκύβουν δεν προσκυνούν...

Και λαβωμένα ακόμα, όρθια μένουν, να αγωνίζονται, να ονειρεύονται να χαμογελούν... 

Τα παιδιά μου... Που στο γέλιο τους θα πνίξουν τον φασισμό.. 
 Αδέρφια της ψυχής μου, παιδιά της καρδιάς μου. 

Της Τ.Γ. - Δημοσιεύθηκε στο "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"