Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να μου στέλνουν γράμματα. Ποτέ δεν είμαι εγώ ο πα-ραλήπτης. Αλλά αυτή τη φορά θα γίνει μία εξαίρεση. Μια εξαίρεση που έπρεπε να έχει
γίνει εδώ και χρόνια, μα τι λέω, εδώ και αιώνες… Έχω όμως κι εγώ μια καλή δικαιολογία.
Σχεδόν πίστεψα πως υπάρχω και παρασύρθηκα, εν ολίγοις κυριεύτηκα από αλαζονεία.
Είναι όμως καιρός να λέγονται αλήθειες.
Κινούμαι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Δεν υπάρχω, παρά μόνο όταν με κατασκευά-ζετε. Αλλά ακόμα και ως κατασκευή, πάλι ανύπαρκτός είμαι. Και αυτό γιατί δεν είμαι ύλη.
Είμαι το αποτέλεσμα ικανών και αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων. Επομένως είμαι μια
κατάσταση.
Ως κατάσταση βρίσκομαι εκεί που οι γονείς ανοίγουν και την πόρτα το πρωί και έχουν
μια δουλειά για να πάνε. Εκεί που οι γέροντες ανταμείβονται για τους κόπους μιας ζωής.
Εκεί που τρέχουν και φωνάζουν χαρούμενα και χορτασμένα παιδιά. Αυτές είναι ο υλικές
προϋποθέσεις της υποτιθέμενης υπάρξής μου.
Γι ‘αυτό και ποτέ δεν πάω φορτωμένος με δώρα σε όλα τα παιδιά. Για την ακρίβεια υπάρ-
χουν παιδιά στα οποία δεν πήγα ποτέ. Και ο λόγος δεν ήταν ότι στα σπίτια τους δεν υπήρχε
καμινάδα για να κατέβω. Για παράδειγμα δεν πήγα ποτέ στη Νιγηρία ή την Υεμένη, είναι
χρόνια που δεν πήγα στη Συρία και στο Χαλέπι φέτος δεν θα περάσω ούτε απ’ έξω. Και μην
βιαστείτε να πείτε «μα αυτοί δεν είναι χριστιανοί». Αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Σε κάθε σπίτι όπου το ψωμί είναι στο τραπέζι εκεί μπορεί να υπάρχει ένα τρενάκι που κά-
νει τσαφ - τσουφ, ένα κόκκινο ποδήλατο, ένα αυτοκινητάκι που κορνάρει, μια κούκλα που
μιλάει και γελάει.
Για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι καλά – καλά πότε ακριβώς με κατασκεύασαν.
Κάποτε ήμουν ένας αδύνατος και μελαμψός ορθόδοξος άγιος που γύριζα τον κόσμο για
να συντρέχω του φτωχούς. Μετά με πάχυναν, μου έφτιαξαν ροδαλά μάγουλα, μου φόρεσαν
άσπρα γένια και με έβαλαν πάνω σε ένα έλκηθρο. Πάντως αυτό το στυλ χρωματικά ταιριά-
ζει πολύ με την Κόκα – Κόλα, η οποία δεν ξεχνάει ποτέ να με λανσάρει κάθε χρόνο τέτοιες
μέρες.
Το κακό είναι ότι αναγκάζομαι να κάνω και υπερωρίες για να κρατάει περισσότερο η εορ-
ταστική, δηλαδή η εμπορική, δηλαδή η καταναλωτική περίοδος. Και αυτή είναι μια άλλη
κατάσταση στην οποία βρέθηκα, όχι μόνο ως θρησκευτικός θρύλος, αλλά και εργαλείο ενός
κόσμου άδικου και εκμεταλλευτικού.
Ωστόσο, παρά τις υπερωρίες εγώ πολύ δουλειά δεν έχω. Και κάθε χρόνο όλο και σε λιγότε-ρα σπίτια βρίσκομαι. Γιατί όπως είπαμε δεν είμαι ύπαρξη, είμαι κατάσταση.
Μα θα σας εξομολογηθώ και κάτι ακόμα.
Δεν με χρειάζεστε ούτε ως θρησκευτική φαντασίωση. Κρατήστε από εμένα το κόκκινο και
μετατρέψτε το σε δύναμη, αξιοπρέπεια, οργή και απόφαση. Πάρτε στα δυνατά και έμπειρα
χέρια σας τον πλούτο της γης που είναι για όλους και φτιάξτε έναν κόσμο που να αξίζει στον Άνθρωπο. Τότε θα είμαι σε κάθε σπίτι, θα βρίσκομαι στο κουτί με τα δώρα όλων των
παιδιών και δεν θα χρειάζεται να είναι Χριστούγεννα. Αλλά κάθε μέρα…
* Το κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στον «Ημεροδρόμο» στις 17 Δεκέμβρη 2016
γίνει εδώ και χρόνια, μα τι λέω, εδώ και αιώνες… Έχω όμως κι εγώ μια καλή δικαιολογία.
Σχεδόν πίστεψα πως υπάρχω και παρασύρθηκα, εν ολίγοις κυριεύτηκα από αλαζονεία.
Είναι όμως καιρός να λέγονται αλήθειες.
Κινούμαι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Δεν υπάρχω, παρά μόνο όταν με κατασκευά-ζετε. Αλλά ακόμα και ως κατασκευή, πάλι ανύπαρκτός είμαι. Και αυτό γιατί δεν είμαι ύλη.
Είμαι το αποτέλεσμα ικανών και αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων. Επομένως είμαι μια
κατάσταση.
Ως κατάσταση βρίσκομαι εκεί που οι γονείς ανοίγουν και την πόρτα το πρωί και έχουν
μια δουλειά για να πάνε. Εκεί που οι γέροντες ανταμείβονται για τους κόπους μιας ζωής.
Εκεί που τρέχουν και φωνάζουν χαρούμενα και χορτασμένα παιδιά. Αυτές είναι ο υλικές
προϋποθέσεις της υποτιθέμενης υπάρξής μου.
Γι ‘αυτό και ποτέ δεν πάω φορτωμένος με δώρα σε όλα τα παιδιά. Για την ακρίβεια υπάρ-
χουν παιδιά στα οποία δεν πήγα ποτέ. Και ο λόγος δεν ήταν ότι στα σπίτια τους δεν υπήρχε
καμινάδα για να κατέβω. Για παράδειγμα δεν πήγα ποτέ στη Νιγηρία ή την Υεμένη, είναι
χρόνια που δεν πήγα στη Συρία και στο Χαλέπι φέτος δεν θα περάσω ούτε απ’ έξω. Και μην
βιαστείτε να πείτε «μα αυτοί δεν είναι χριστιανοί». Αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Σε κάθε σπίτι όπου το ψωμί είναι στο τραπέζι εκεί μπορεί να υπάρχει ένα τρενάκι που κά-
νει τσαφ - τσουφ, ένα κόκκινο ποδήλατο, ένα αυτοκινητάκι που κορνάρει, μια κούκλα που
μιλάει και γελάει.
Για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι καλά – καλά πότε ακριβώς με κατασκεύασαν.
Κάποτε ήμουν ένας αδύνατος και μελαμψός ορθόδοξος άγιος που γύριζα τον κόσμο για
να συντρέχω του φτωχούς. Μετά με πάχυναν, μου έφτιαξαν ροδαλά μάγουλα, μου φόρεσαν
άσπρα γένια και με έβαλαν πάνω σε ένα έλκηθρο. Πάντως αυτό το στυλ χρωματικά ταιριά-
ζει πολύ με την Κόκα – Κόλα, η οποία δεν ξεχνάει ποτέ να με λανσάρει κάθε χρόνο τέτοιες
μέρες.
Το κακό είναι ότι αναγκάζομαι να κάνω και υπερωρίες για να κρατάει περισσότερο η εορ-
ταστική, δηλαδή η εμπορική, δηλαδή η καταναλωτική περίοδος. Και αυτή είναι μια άλλη
κατάσταση στην οποία βρέθηκα, όχι μόνο ως θρησκευτικός θρύλος, αλλά και εργαλείο ενός
κόσμου άδικου και εκμεταλλευτικού.
Ωστόσο, παρά τις υπερωρίες εγώ πολύ δουλειά δεν έχω. Και κάθε χρόνο όλο και σε λιγότε-ρα σπίτια βρίσκομαι. Γιατί όπως είπαμε δεν είμαι ύπαρξη, είμαι κατάσταση.
Μα θα σας εξομολογηθώ και κάτι ακόμα.
Δεν με χρειάζεστε ούτε ως θρησκευτική φαντασίωση. Κρατήστε από εμένα το κόκκινο και
μετατρέψτε το σε δύναμη, αξιοπρέπεια, οργή και απόφαση. Πάρτε στα δυνατά και έμπειρα
χέρια σας τον πλούτο της γης που είναι για όλους και φτιάξτε έναν κόσμο που να αξίζει στον Άνθρωπο. Τότε θα είμαι σε κάθε σπίτι, θα βρίσκομαι στο κουτί με τα δώρα όλων των
παιδιών και δεν θα χρειάζεται να είναι Χριστούγεννα. Αλλά κάθε μέρα…
* Το κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στον «Ημεροδρόμο» στις 17 Δεκέμβρη 2016
Εξαιρετικό. (Σάκης, Πειραιάς)
ΑπάντησηΔιαγραφή