Φτώχεια... και κοροϊδία...

Ένας στους πέντε κατοίκους της ΕΕ κινδυνεύει από τη φτώχεια και τον κοινωνικό 
αποκλεισμό. Πάνω από το 20% των ανδρών και 22,5% των γυναικών είτε αντιμε-
τωπίζουν εισοδηματική φτώχεια, είτε είναι σοβαρά στερημένοι, ή ζουν σε νοικοκυ-
ριά με πολύ χαμηλά εισοδήματα από εργασία. Η Ελλάδα είναι στην τρίτη θέση της
ΕΕ σε «επικινδυνότητα φτώχειας», με ποσοστό 31,8% (εισόδημα κάτω από το 60% 
του μέσου εθνικού εισοδήματος, έλλειψη βασικών μέσων διαβίωσης, υψηλή ανεργία). 
1 στους 17 Ευρωπαίους αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη υλικών αγαθών, όπως η δυνα-
τότητα να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να έχουν θέρμανση ή να κάνουν 
διακοπές μιας βδομάδας. Τα στοιχεία αυτά της Eurostat δίνουν μια ενδεικτική εικόνα 
της άθλιας καθημερινότητας που βιώνουν χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, και μάλιστα σε 
συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και όχι κρίσης.
Αν πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τις πραγματικές ανάγκες τους, και όχι τους «μέσους 
όρους» των ρημαγμένων εισοδημάτων, η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ χειρό-
τερη και αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, φανερώνοντας τα αδιέξοδα 
αυτού του σάπιου συστήματος. Αλήθεια, όμως, τι από όλα αυτά μπορεί να αλλάξει - 
πόσο μάλλον να αντιστραφεί - με τα «αναπτυξιακά» μέτρα που προωθούν η σημερινή 
και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πουλώντας φούμαρα ότι η εφαρμογή τους 
ανοίγει το δρόμο για τη βελτίωση της ζωής του λαού και την ευημερία του; Τι μπορεί 
να περιμένει κανείς από τα μέτρα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, που 
διαφημίζουν όλες οι κυβερνήσεις, «δεξιές», «αριστερές», σοσιαλδημοκρατικές και 
«νεοφιλελεύθερες»; Απολύτως τίποτα! Ο λαός δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη 
φτώχεια και τις μειωμένες απαιτήσεις. Έχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω, 
παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες του.

*Σχόλιο του Ριζοσπάστη (18 Οκτώβρη 2019)