Για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού...

Η οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες αναπαράγει συνεχώς τις συζη-
τήσεις στα αστικά επιτελεία, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή 
της, τις μορφές διαχείρισής της. Με ένα και μοναδικό στόχο: οι συνέπειες της για το 
κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές. Άλλωστε, κρίση σημαίνει και 
καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου. 
Το τελευταίο είναι υπερτιμημένο και με την αγυρτεία του παρασιτισμού και της 
κερδοσκοπίας, και μέσω του απαραίτητου στον καπιταλισμό μηχανισμού των 
Χρηματιστηρίων, και πρέπει να επανέλθει στην πραγματική του αξία. Αυτό θα το 
κάνει η κρίση. Ταυτόχρονα όμως η κρίση καταστρέφει τις μικρότερες καπιταλιστικές 
επιχειρήσεις, που αντικειμενικά θα τις καρπωθούν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, 
επομένως ωθεί και στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Οδυνηρές, βεβαίως, είναι οι συνέπειες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώ- 
ματα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις. Η ανεργία λόγω 
απολύσεων ή και κλεισίματος επιχειρήσεων, η φτώχεια λόγω μείωσης μισθών ή μείω-
σης των εργάσιμων ημερών και μισθών ταυτόχρονα, η παραπέρα ελαστικοποίηση του 
εργάσιμου χρόνου που οδηγεί στην αύξησή του, συνολικά η αδυναμία κάλυψης των 
αναγκών των λαϊκών οικογενειών, φέρνουν σε δεινή θέση τους εργαζόμενους και τις 
οικογένειές τους.

Η εκδήλωσή της κρίσης είναι νομοτελειακή, αντικειμενικό γεγονός, πέρα και έξω από 
τη θέληση των ίδιων των καπιταλιστών, των ανθρώπων γενικά. Γιατί η αιτία της οικο-
νομικής κρίσης βρίσκεται στη βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοι-
νωνική παραγωγή και στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων 
της.

*Απόσπασμα από άρθρο το οποίο δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη την Κυριακή 26 Απρίλη 2009