Ο Νίκος Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η Μικρασιατική καταστροφή τον
έστειλε μαζί με την οικογένειά του, πρώτα στη Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά
στην Κοκκινιά.
Υπήρξε βασικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο οποίος ήταν η μεγάλη του αγάπη.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής οργανώνεται στο ΕΑΜ και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε μαχητής του ΕΛΑΣ, μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του στην Κοκκινιά και έδωσε το παρών σε πολλές μάχες και σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοι-νωνική αλλαγή.
Στις αρχές του 1945 και λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Νίκος αρρωσταίνει από πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα όπου συλλαμβάνεται και οδηγείται αρχικά στις φυλακές της Αίγινας (όπου έπαιζε μπάλα στην ποδοσφαιρική ομάδα που
είχαν συστήσει οι φυλακισμένοι) και κατόπιν στην απομόνωση των φυλακών της Κέρκυ-
ρας, καταδικασμένος σε θάνατο.
Στις 19 Νοέμβρη του 1948, ο Νίκος Γόδας, οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, μπρο-
στά στο λιμάνι της Κέρκυρας, στο νησάκι Λαζαρέτο.
Η τελευταία του επιθυμία, που έγινε και πραγματικότητα, ήταν να φορέσει τη φανέλα
της αγαπημένης του ομάδας, του Ολυμπιακού...
«Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να
μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή», είπε στους δεσμώτες του.
Λίγο πριν τον εκτελέσουν φώναξε προς τους συγκρατούμενους του : «Νενικήκαμεν…
ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου».
Στην ίδια ομάδα του Ολυμπιακού, συμπαίκτες με τον Νίκο Γόδα, ήταν ακόμα πολλοί αγωνιστές, Επονίτες και Ελασίτες, όπως : ο Μίμης Αποστολόπουλος, ο Γιάννης Φερλεμής,
ο Ανδρέας Μουράτης (ο θρυλικός Μιζούρι), ο Μιχάλης Αναματερός (σκοτώθηκε το 1944, πολεμώντας τους Άγγλους και τους ταγματασφαλίτες) και ακόμα ο Γιώργος Δαρίβας (Λορέντσι), ο Ηλίας Μαλαμόπουλος, ο Νίκος Πολίτης και ο Διονύσης Γεωργάτος, οι οποίοι μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές οδηγήθηκαν για τη δράση τους και τα πιστεύω τους στο κολαστήριο της Μακρονήσου...
Τιμή και δόξα στους ήρωες της εργατικής τάξης και σε όλους τους λαϊκούς αγωνιστές...
Κοσμάς Λεοντιάδης
έστειλε μαζί με την οικογένειά του, πρώτα στη Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά
στην Κοκκινιά.
Υπήρξε βασικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο οποίος ήταν η μεγάλη του αγάπη.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής οργανώνεται στο ΕΑΜ και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε μαχητής του ΕΛΑΣ, μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του στην Κοκκινιά και έδωσε το παρών σε πολλές μάχες και σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοι-νωνική αλλαγή.
Στις αρχές του 1945 και λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Νίκος αρρωσταίνει από πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα όπου συλλαμβάνεται και οδηγείται αρχικά στις φυλακές της Αίγινας (όπου έπαιζε μπάλα στην ποδοσφαιρική ομάδα που
είχαν συστήσει οι φυλακισμένοι) και κατόπιν στην απομόνωση των φυλακών της Κέρκυ-
ρας, καταδικασμένος σε θάνατο.
Στις 19 Νοέμβρη του 1948, ο Νίκος Γόδας, οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, μπρο-
στά στο λιμάνι της Κέρκυρας, στο νησάκι Λαζαρέτο.
Η τελευταία του επιθυμία, που έγινε και πραγματικότητα, ήταν να φορέσει τη φανέλα
της αγαπημένης του ομάδας, του Ολυμπιακού...
«Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να
μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή», είπε στους δεσμώτες του.
Λίγο πριν τον εκτελέσουν φώναξε προς τους συγκρατούμενους του : «Νενικήκαμεν…
ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου».
Στην ίδια ομάδα του Ολυμπιακού, συμπαίκτες με τον Νίκο Γόδα, ήταν ακόμα πολλοί αγωνιστές, Επονίτες και Ελασίτες, όπως : ο Μίμης Αποστολόπουλος, ο Γιάννης Φερλεμής,
ο Ανδρέας Μουράτης (ο θρυλικός Μιζούρι), ο Μιχάλης Αναματερός (σκοτώθηκε το 1944, πολεμώντας τους Άγγλους και τους ταγματασφαλίτες) και ακόμα ο Γιώργος Δαρίβας (Λορέντσι), ο Ηλίας Μαλαμόπουλος, ο Νίκος Πολίτης και ο Διονύσης Γεωργάτος, οι οποίοι μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές οδηγήθηκαν για τη δράση τους και τα πιστεύω τους στο κολαστήριο της Μακρονήσου...
Τιμή και δόξα στους ήρωες της εργατικής τάξης και σε όλους τους λαϊκούς αγωνιστές...
Κοσμάς Λεοντιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου