"... Η ελευθέρια στην καπιταλιστική κοινωνία µοιάζει πάντα σχεδόν σαν την ελευθέρια
που υπήρχε στις αρχαίες Ελληνικές ∆ηµοκρατίες, δηλαδή ελευθέρια για τους κυρίους
των δούλων. Οι νεώτεροι µισθόδουλοι, µε τους όρους της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, βρίσκονται σε µια τέτοια αθλιότητα και δυστυχία, ώστε δεν µπορούν να ασχολούνται µε
την «δηµοκρατία», δεν έχουν «καιρό για την πολιτική» και έτσι στην κανονική ειρηνική πορεία των γεγονότων, η πλειοψηφία του πληθυσµού δεν µπορεί να λάβει µέρος στην δηµοσία πολιτική ζωή..."
"... ∆ηµοκρατία για µια ασήµαντη µειοψηφία, δηµοκρατία για τους πλούσιους... αυτή είναι η δηµοκρατία της καπιταλιστικής κοινωνίας..."
"... Μόνο στην Κοµµουνιστική Κοινωνία, όταν η αντίσταση των καπιταλιστών θα έχει πια
συντριβεί, όταν οι κεφαλαιούχοι θα έχουν πια εκλείψει, όταν δεν θα υπάρχουν πια τάξεις (δηλαδή, όταν δεν θα υπάρχει διαφορά µεταξύ των µελών τής κοινωνίας απέναντι των κοινωνικών παραγωγικών µέσων), µόνο τότε «το Κράτος εξαφανίζεται και µπορεί
να γίνει λόγος περί ελευθερίας»... µόν τότε είναι δυνατή, και θα πραγµατο-ποιηθεί µια δηµοκρατία αληθινά τελεία, µια δηµοκρατία χωρίς εξαιρέσεις.
Και µόνο τότε η δηµοκρατία θα αρχίσει κι’ αυτή να µαραίνεται, για τον λόγο και µόνο ότι
ελευθερωµένος από την καπιταλιστική δουλεία, από τις αµέτρητες φρικαλεότητες, αγριό-τητες, ηλιθιότητες και ατιµίες της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, ο λαός θα συνηθίσει
σιγά-σιγά να σέβεται τους στοιχειώδεις νόµους της κοινωνικής ζωής, που είναι γνωστοί
από αιώνες και περιέχονται σε όλους τους κώδικες. Θα συνηθίσει να τους σέβεται χωρίς
βία, χωρίς εξαναγκασµό, χωρίς υποταγή, χωρίς τον ειδικό µηχανισµό του εξαναγκασµού
που ονοµάζεται Κράτος..."
*Αποσπάσματα από το "Κράτος και επανάσταση", κεφάλαιο 5 (Η οικονομική βάση
και ο μαρασμός του κράτους), παράγραφος 2 (Η µετάβαση από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό) (Β.Ι.Λένιν)
που υπήρχε στις αρχαίες Ελληνικές ∆ηµοκρατίες, δηλαδή ελευθέρια για τους κυρίους
των δούλων. Οι νεώτεροι µισθόδουλοι, µε τους όρους της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, βρίσκονται σε µια τέτοια αθλιότητα και δυστυχία, ώστε δεν µπορούν να ασχολούνται µε
την «δηµοκρατία», δεν έχουν «καιρό για την πολιτική» και έτσι στην κανονική ειρηνική πορεία των γεγονότων, η πλειοψηφία του πληθυσµού δεν µπορεί να λάβει µέρος στην δηµοσία πολιτική ζωή..."
"... ∆ηµοκρατία για µια ασήµαντη µειοψηφία, δηµοκρατία για τους πλούσιους... αυτή είναι η δηµοκρατία της καπιταλιστικής κοινωνίας..."
"... Μόνο στην Κοµµουνιστική Κοινωνία, όταν η αντίσταση των καπιταλιστών θα έχει πια
συντριβεί, όταν οι κεφαλαιούχοι θα έχουν πια εκλείψει, όταν δεν θα υπάρχουν πια τάξεις (δηλαδή, όταν δεν θα υπάρχει διαφορά µεταξύ των µελών τής κοινωνίας απέναντι των κοινωνικών παραγωγικών µέσων), µόνο τότε «το Κράτος εξαφανίζεται και µπορεί
να γίνει λόγος περί ελευθερίας»... µόν τότε είναι δυνατή, και θα πραγµατο-ποιηθεί µια δηµοκρατία αληθινά τελεία, µια δηµοκρατία χωρίς εξαιρέσεις.
Και µόνο τότε η δηµοκρατία θα αρχίσει κι’ αυτή να µαραίνεται, για τον λόγο και µόνο ότι
ελευθερωµένος από την καπιταλιστική δουλεία, από τις αµέτρητες φρικαλεότητες, αγριό-τητες, ηλιθιότητες και ατιµίες της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, ο λαός θα συνηθίσει
σιγά-σιγά να σέβεται τους στοιχειώδεις νόµους της κοινωνικής ζωής, που είναι γνωστοί
από αιώνες και περιέχονται σε όλους τους κώδικες. Θα συνηθίσει να τους σέβεται χωρίς
βία, χωρίς εξαναγκασµό, χωρίς υποταγή, χωρίς τον ειδικό µηχανισµό του εξαναγκασµού
που ονοµάζεται Κράτος..."
*Αποσπάσματα από το "Κράτος και επανάσταση", κεφάλαιο 5 (Η οικονομική βάση
και ο μαρασμός του κράτους), παράγραφος 2 (Η µετάβαση από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό) (Β.Ι.Λένιν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου