Θράσος... (Σχόλιο στον Ριζοσπάστη στις 2 Μάη 2018)...

Εκεί όμως που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, είναι στο αφιέρωμα της κυριακάτικης «Αυγής» για την Πρωτομαγιά. Ο τίτλος του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «Παινεύουμε τους πεθαμένους για να θάψουμε τους ζωντανούς», αφού στην εφημερίδα περισσεύουν 
οι ιστορικές αναφορές στις διεκδικήσεις και τους αγώνες διαχρονικά των εργαζομένων, «πασπαλισμένες» με μπόλικα λόγια συμπάθειας. Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνει 
ότι «από το 2015 και μέχρι σήμερα, παράλληλα με την εφαρμογή ενός δύσκολου προγράμματος, και παρά τους σκληρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς, η προσπάθεια 
για τη στήριξη της εργασίας υπήρξε συνεχής και συστηματική», αλλά «σε κάθε περίπτωση, η υπεράσπιση της εργασίας απέναντι στην εκμετάλλευση και την αυθαιρεσία ήταν, είναι 
και θα είναι, πρώτα και κύρια, υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων». Αλήθεια, νομίζουν 
ότι απευθύνονται σε αφελείς; Με τα μνημόνια και τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ, η εκμετάλ-
λευση μεγάλωσε ακόμα περισσότερο και η εργοδοσία έγινε πιο επιθετική, όπως δείχνουν 
οι απαιτήσεις του ΣΕΒ. Κι όχι μόνο αυτό: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μεταχειρίζεται το μαστίγιο εναλλάξ με το καρότο, για να μην ακούγεται τσιμουδιά απέναντι στα «θέλω» της εργο-δοσίας, ενώ μόλις πρόσφατα φιλοδώρησε το κεφάλαιο και με το νόμο για την περιστολή 
της απεργίας. Μετά απ' όλα αυτά, η «Αυγή» έχει το θράσος να γράφει ότι «είναι υπόθεση των εργαζομένων» η αντιπαράθεση με την εκμετάλλευση και την αυθαιρεσία! Πράγματι, 
οι εργαζόμενοι χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ότι για να σωθούν, θα πρέπει οι ίδιοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει όμως ανειρήνευτη πάλη εφ' όλης της ύλης και όχι συμβιβασμός με τη στρατηγική του κεφαλαίου, που υλοποιεί μέχρι κεραίας η σημερινή κυβέρνηση, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων.