Αυτά δεν τα συγχωρούν οι αστοί...

Με αφορμή τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, που συμπληρώθηκαν το 1917, και λίγο μετά την άγρια καπιταλιστική κρίση, όλο και πιο συχνά ξεπηδούν αφιερώματα, «ντοκιμαντέρ» και δημοσιεύματα αντικομμουνιστικού περιεχομένου. Σε αυτήν τη χωρία περιλαμβάνεται και η ταινία «Ο θάνατος του Στάλιν», που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους και με την οποία ασχοληθήκαμε ξανά σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας. Πρόκειται για ένα «πόνημα» εμπνευσμένο από την πιο μαύρη αντισοβιετική ρητορεία της ψυχροπολεμικής περιόδου. Χιλιοειπωμένα κλισέ, άγαρμπη προπαγάνδα και ανιστόρητες ανακρίβειες παρελαύνουν στην οθόνη για ένα δίωρο περίπου. 
Γιατί όμως μετά από κοντά 65 χρόνια, η περίοδος αυτή της ιστορίας του πρώτου εργατικού κράτους και ο ίδιος ο Στάλιν συνεχίζουν να συγκεντρώνουν τα βέλη της αστικής πολεμικής και προπαγάνδας, στην οποία επιστρατεύουν και την τέχνη; Η απάντηση είναι πασιφανής: Επειδή τη συγκεκριμένη περίοδο η ΕΣΣΔ έκανε σημαντικά βήματα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και ταυτόχρονα κατάφερε να συντρίψει το φασισμό. Κι αυτά δεν της τα συγχωρούν οι αστοί, όχι για να διαγράψουν μόνο το παρελθόν που τους στοιχειώνει, αλλά κυρίως για να ξορκίσουν το μέλλον που τους ανησυχεί και τους φοβίζει, ξέροντας ότι το πισωγύρισμα είναι προσωρινό και ότι οι λαοί αργά ή γρήγορα θα βρουν ξανά με την πάλη τους την πραγματική διέξοδο από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, που σάπισε και παράγει μόνο εκμετάλλευση, φτώχεια, πόλεμο και προσφυγιά.

*Σχόλιο από τον Ριζοσπάστη (13 Μάρτη 2018), με τίτλο "Ξόρκια"