Πολιτείες θανάτου...

Βουή μες στους δρόμους,                                                                                 
ατέλειωτο άγχος, θόρυβος, σκόνη.
Μια πολιτεία γεμάτη βρωμιά,                                                                                    
με βήματα αργά σε σκοτώνει. 

Προίκα το νέφος, μεγάλα τα κτίρια,                                                                         
τα δένδρα κρυμμένα.
Πολλά αυτοκίνητα, παιδιά στα φανάρια,                                                                  
τα χέρια απλωμένα.

Το βλέμμα δεν φτάνει, πως να διακρίνει,                                                                 
των λόφων κορφές.
Η θάλασσα χάνεται, φεύγει,                                                                                  
ταξίδι του νου σε πάει στο χθες.

Μια πόλη σε λιώνει σαν μέγαιρα,                                                                                    
σε στύβει, στο θάνατο ίσια τραβάει.
Μαζί της μας παίρνει,                                                                                                 
σε τούνελ μακάβριο μας κουβαλάει.

Φουγάρα καπνίζουν, ξερνάνε αρρώστια,                                                     
πνευμόνια στραγγάνε.
Λήμματα τόνοι τη θάλασσα πνίγουν,                                                                            
τα ψάρια ψοφάνε.

Με ροζ ιστορίες το μάτι μας παίζει,                                                                           
σε κίτρινο φόντο.
Ληστείες και φόνοι της μέρας ειδήσεις,                                                                    
να κάνουν σεγκόντο.

Όλα στο χρήμα θυσία, 
το κέρδος τα σκήπτρα κρατάει.                                                                                     
Όνειρα, πόθους, αξίες ζωής, 
μια πρέσα που τα μασάει.                                                                                   

Ελπίδα στο αύριο που τρέχει, 
μας δείχνει σημάδια.
Παιδιά μεγαλώνουν... την πείρα του χθες,
θα ψάξουν να βρουν στα σκοτάδια.

Κοσμάς Λεοντιάδης