Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα» και οι αντικομμουνιστές "κονδυλοφόροι"...

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα διαβάζοντας το σχολιασμό της εμμονικής αντικομμου-νιστικής εφημερίδας «Δημοκρατία» για τη νέα ταινία του Π. Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα». Ο Μ. Κοττάκης, που έγραψε το σχετικό άρθρο χτες, διαπιστώνει ότι πρό-
κειται για... «στρατευμένο» έργο και προφανώς δεν αντιστέκεται στον αντικομμουνισ-
τικό πειρασμό. Επιβεβαιώνει κι αυτός με τη σειρά του την αμηχανία που νιώθει το σι-
νάφι του απέναντι στο μεγαλείο που εκπέμπουν οι 200 κομμουνιστές εκτελεσμένοι από 
τους ναζί την Πρωτομαγιά του 1944. Μια αμηχανία που τελικά το μόνο που αφήνει σε τέτοιες «πένες», είναι το αναμάσημα της θεωρίας των δύο άκρων, της ταύτισης των φασιστών με τους κομμουνιστές. Έτσι, μας πληροφορεί ότι στην Κατοχή, ο «τρόπος αντίστασης της αριστεράς μεγάλωνε τη συμφορά», αφού «για έναν Γερμανό διοικητή 
στους Μολάους δολοφονήθηκαν σε αντίποινα τριακόσιοι...».
Όσο για τα άγχη που βγάζει ο δημοσιογράφος για το τι... χόρευαν οι 200 κομμουνιστές 
λίγες ώρες πριν εκτελεστούν, ας μην ενίσταται. Η σκηνή της ταινίας με τους ήρωες να 
αντικρίζουν λεβέντικα το θάνατο χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς συγκλονίζει το 
θεατή γιατί αποτυπώνει το μεγαλείο και τη δύναμη που αντλούσαν οι κομμουνιστές από 
την υπόθεση για την οποία πάλευαν. Κι αυτή η υπόθεση, το δίκιο του λαού, όντως είναι 
ο πιο γνήσιος πατριωτισμός, που σημαίνει αγάπη για το λαό, τους εργάτες, τους μεροκαματιάρηδες αυτής της χώρας, για τις καλύτερες από τις παραδόσεις του, για να 
ζει ένα μέλλον που θα διαφεντεύει τον τόπο του, τον πλούτο που αυτός παράγει με ειρή-
νη, φιλία και συνεργασία με τους άλλους λαούς και όχι η «πατριδοκαπηλία», μεγαλοϊδεα-τισμοί και εθνικοφροσύνες που οδήγησαν το λαό μας στις ανθρωποσφαγές των ιμπερια-λιστικών πολέμων. Όμως, αυτά φαντάζουν ακατάληπτα για εφημερίδες που κάθε βδομά-
δα μοιράζουν αφιερώματα στη μαύρη αντίδραση (από τον Ν. Ζέρβα μέχρι τον Μεταξά 
και τον Παπαδόπουλο)... Όσο για την επισήμανση της εφημερίδας ότι η συγκεκ-ριμένη ταινία δεν καταφέρνει να κρατήσει «ισορροπίες», εμείς απλά το επι-βεβαιώνουμε και μάλιστα μετά χαράς... 'Οποιος ψάχνει «ισορροπία» ανάμεσα στο γερμανικό οπλοπολυβόλο και τις απανωτές εικοσάδες των κομμουνιστών 
που «φεύγουν» με τη γροθιά υψωμένη, μάλλον έχει «λερωμένη» τη φωλιά του...

Αντί άλλου σχολίου, επαναφέρουμε ένα απόσπασμα απ' όσα έγραψε ο «Ριζοσπάστης» 
την περασμένη Κυριακή για την ταινία: «Απέναντι στον κόσμο του κυνισμού, της βαρ-
βαρότητας, της κτηνωδίας που αντιπροσωπεύουν οι δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, 
η ταινία ορθώνει έναν κόσμο αλληλεγγύης, ήθους, εντιμότητας, αξιοπρέπειας και βα-
θιάς ανθρωπιάς που φτάνει έως την ύστατη θυσία, χωρίς να κρύβει ότι βασικοί φορείς 
των ανώτερων αυτών ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου είναι οι κομμουνιστές (...) 
Αυτό, άλλωστε, είναι το περιεχόμενο και το βαθύτερο μήνυμα της ταινίας, που προεκ-
τείνεται στο σήμερα: Η θεμελιωμένη στα πιο προωθημένα ανθρώπινα ιδανικά ηθική 
υπεροχή των λαϊκών αγωνιστών είχε τη δύναμη να σμπαραλιάσει, να συντρίψει, να 
εκμηδενίσει το μύθο του αήττητου, σιδερόφραχτου χιτλερικού οικοδομήματος, τη 
σάπια τενεκεδένια "υπεροχή" της "ανώτερης άριας φυλής", μια υπεροχή για την οποία 
καυχιέται άλλωστε στην αρχή της ταινίας ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου, 
ο Φίσερ»...

Άρθρο από τον Ριζοσπάστη (1η Νοέμβρη 2017) με τίτλο "Ισορροπίες"