Μιλώ... (Μανόλης Αναγνωστάκης)...

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών.
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα.
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες.
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή.

Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα.
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους.
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα.
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους.
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια.

Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα.
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες.
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του.

Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν...
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν...
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια...
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν...
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει.
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει.

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.