Θλίψη για την μερίδα της κοινωνίας μας του απολύτως τίποτα...

Στην αρχαία Ελλάδα όταν γύρναγε κάποιος ολυμπιονίκης στην πόλη του στεφανωμένος 
με κλαδί ελιάς, για να τον τιμήσουν δεν τον άφηναν να μπει από την είσοδο της πόλης, 
μόνο γκρέμιζαν σε κάποιο σημείο τα τείχη ώστε να περάσει από κει ο ήρωας που τίμησε 
την πόλη του. 
Λέγεται επίσης ότι δεν το ξανάχτιζαν το σημείο γιατί σε περίπτωση επίθεσης εχθρού 
ο ολυμπιονίκης θα έφραζε με το ρωμαλαίο παράστημα του το άνοιγμα. 
Αυτά δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Σήμερα οι πόλεις δεν έχουν τείχη να τα γκρεμίσουν για 
την υποδοχή ηρώων, βέβαια δεν έχουμε και ήρωες. 
Κάτι τιποτένια ανθρωπάρια που γίνονται σταρ εν μια νυκτί μονοπωλούν το ενδιαφέρον 
των απανταχού αποβλακωμένων αυτής της χώρας. 
Κάτι τοπικοί μικροπαραγοντίσκοι με αισθητική τελειωμένου σκυλά οργανώνουν φιέστες 
που "παίζουν" πρώτη είδηση στα ανάλογου αισθητικής τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά 
το κοπάδι από κάτω τρέχει να πιάσει πρώτη θέση με το κινητό ανά χείρας μπας και χά-
σει το ιβεντ καμαρώνοντας για τον συντοπίτη του που πέρασε πιο δύσκολα και από τους 
πρόσφυγες, για να καταφέρει να πάρει την πρωτιά. 
Αυτοί ήμαστε; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Αυτό είναι το λιθαράκι που βάζουμε στην ιστορία αυτού του τόπου; 

Η ιστορία θα φτύσει κατάμουτρα και θα περάσει στα κατάστιχα της ως τη μερίδα του απόλυτου τίποτα, το κομμάτι της κοινωνίας μας που συνεργεί σ' αυτή την αθλιότητα.

*Της Ε.Χ, από το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"