Ενώ ξημερώνει η σημερινή μέρα, του β' γύρου των εκλογών για την ανάδειξη του
νέου Προέδρου της Γαλλίας, ο λαός της χώρας έχει ήδη δεχτεί μια λυσσαλέα ιδεο-λογικοπολιτική επίθεση για να μη δει την απλή αλήθεια :
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η νέα έφοδος ενάντια στα δικαιώματα και τη ζωή
του ήδη προετοιμάζεται, αφού αυτό επιβάλλει η υπεράσπιση της κερδοφορίας του
γαλλικού κεφαλαίου, που θα γίνει ακόμα πιο επιθετικό, καταρχάς στο εσωτερικό
της χώρας, απαιτώντας καλομελετημένο βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής
τάξης.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η ιμπεριαλιστική Γαλλία θα διεκδικήσει ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο στις φονικές κόντρες ισχυρών μονοπωλιακών και γεωπολιτικών συμφερόντων, αφού αυτό προαναγγέλλει καταρχάς η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστι-
κών ανταγωνισμών, και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Προβάλλοντας είτε την «εναλλακτική» του ευρωπαϊστή Εμανουέλ Μακρόν, είτε την «εναλλακτική» της ευρωσκεπτικίστριας Μαρίν Λεπέν, τα αστικά επιτελεία και στην
Ελλάδα προσπάθησαν να εμφανίσουν τις απώλειες των «παραδοσιακών» αστικών κομμάτων ως «μεγάλη ήττα του συστήματος», συμβάλλοντας στον εγκλωβισμό και
του δικού μας λαού σε νέες αυταπάτες και ψευτοδιλήμματα που πολλαπλασιάζονται
μαζί με τα νέα «μανιτάρια» που ξεφυτρώνουν στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του
αστικού πολιτικού συστήματος.
Χύθηκε άφθονο μελάνι για τους «αντίθετους κόσμους» και τις «δύο Γαλλίες» που αντιπροσωπεύουν οι δύο μονομάχοι, για να κρυφτεί ότι κοινή τους αφετηρία είναι
η προστασία της γαλλικής πλουτοκρατίας, όπως απέδειξε και η μεταξύ τους «προ-
σέγγιση» σε κρίσιμα ζητήματα, όπως αυτό του παζαριού με την ΕΕ. Έτσι, η Λεπέν
μίλησε για «πραγματισμό» και είπε ότι για την ενδεχόμενη αποχώρηση από το ευρώ
«θα υπάρξει ένας μακρύς διάλογος», ο δε Μακρόν, που όπως είπε «υπερασπίστηκε
σταθερά την ευρωπαϊκή ιδέα και τις ευρωπαϊκές πολιτικές», προσθέτει ότι πρέπει
να ξεπεραστεί η «δυσλειτουργία της ΕΕ», γιατί «δεν είναι πλέον βιώσιμη».
Βέβαια, τέτοιες «προσαρμογές» έγιναν και στην προσπάθεια καλύτερης πρόσβασης
σε ακροατήρια άλλων κομμάτων, και εκφράζουν και τον «ρεαλισμό» των γενικών συμφερόντων της γαλλικής αστικής τάξης, που θα διεκδικήσει σθεναρά τη θέση της.
Πάντως, τα επόμενα βήματα της νέας ηγεσίας θα καθοριστούν χωρίς να μπορεί να παραβλεφθεί ότι η συμμετοχή στην ΕΕ εξακολουθεί να προσφέρει προτερήματα για
το μεγαλύτερο μέρος της ντόπιας αστικής τάξης.
*Απόσπασμα από άρθρο στο Ριζοσπάστη (7 Μάη 2017)
νέου Προέδρου της Γαλλίας, ο λαός της χώρας έχει ήδη δεχτεί μια λυσσαλέα ιδεο-λογικοπολιτική επίθεση για να μη δει την απλή αλήθεια :
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η νέα έφοδος ενάντια στα δικαιώματα και τη ζωή
του ήδη προετοιμάζεται, αφού αυτό επιβάλλει η υπεράσπιση της κερδοφορίας του
γαλλικού κεφαλαίου, που θα γίνει ακόμα πιο επιθετικό, καταρχάς στο εσωτερικό
της χώρας, απαιτώντας καλομελετημένο βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής
τάξης.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η ιμπεριαλιστική Γαλλία θα διεκδικήσει ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο στις φονικές κόντρες ισχυρών μονοπωλιακών και γεωπολιτικών συμφερόντων, αφού αυτό προαναγγέλλει καταρχάς η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστι-
κών ανταγωνισμών, και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Προβάλλοντας είτε την «εναλλακτική» του ευρωπαϊστή Εμανουέλ Μακρόν, είτε την «εναλλακτική» της ευρωσκεπτικίστριας Μαρίν Λεπέν, τα αστικά επιτελεία και στην
Ελλάδα προσπάθησαν να εμφανίσουν τις απώλειες των «παραδοσιακών» αστικών κομμάτων ως «μεγάλη ήττα του συστήματος», συμβάλλοντας στον εγκλωβισμό και
του δικού μας λαού σε νέες αυταπάτες και ψευτοδιλήμματα που πολλαπλασιάζονται
μαζί με τα νέα «μανιτάρια» που ξεφυτρώνουν στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του
αστικού πολιτικού συστήματος.
Χύθηκε άφθονο μελάνι για τους «αντίθετους κόσμους» και τις «δύο Γαλλίες» που αντιπροσωπεύουν οι δύο μονομάχοι, για να κρυφτεί ότι κοινή τους αφετηρία είναι
η προστασία της γαλλικής πλουτοκρατίας, όπως απέδειξε και η μεταξύ τους «προ-
σέγγιση» σε κρίσιμα ζητήματα, όπως αυτό του παζαριού με την ΕΕ. Έτσι, η Λεπέν
μίλησε για «πραγματισμό» και είπε ότι για την ενδεχόμενη αποχώρηση από το ευρώ
«θα υπάρξει ένας μακρύς διάλογος», ο δε Μακρόν, που όπως είπε «υπερασπίστηκε
σταθερά την ευρωπαϊκή ιδέα και τις ευρωπαϊκές πολιτικές», προσθέτει ότι πρέπει
να ξεπεραστεί η «δυσλειτουργία της ΕΕ», γιατί «δεν είναι πλέον βιώσιμη».
Βέβαια, τέτοιες «προσαρμογές» έγιναν και στην προσπάθεια καλύτερης πρόσβασης
σε ακροατήρια άλλων κομμάτων, και εκφράζουν και τον «ρεαλισμό» των γενικών συμφερόντων της γαλλικής αστικής τάξης, που θα διεκδικήσει σθεναρά τη θέση της.
Πάντως, τα επόμενα βήματα της νέας ηγεσίας θα καθοριστούν χωρίς να μπορεί να παραβλεφθεί ότι η συμμετοχή στην ΕΕ εξακολουθεί να προσφέρει προτερήματα για
το μεγαλύτερο μέρος της ντόπιας αστικής τάξης.
*Απόσπασμα από άρθρο στο Ριζοσπάστη (7 Μάη 2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου