Αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της πιο πρωτοπόρας κοσμοθεωρίας στην ιστορία της ανθρωπότητας... Δεν είναι το μέλλον της Γης ο καπιταλισμός...

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Γαλλία... «Νέο» μόνο το περιτύλιγμα...

Η οξυμένη «κινητικότητα» στον αστικό πολιτικό χάρτη της Γαλλίας αποτυπώνεται σε στοιχεία όπως :

Η «δυναμική εμφάνιση» υποψηφίων όπως ο Μακρόν, που - κατά πολλούς αναλυτές - «μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν άγνωστοι», που στο πρόγραμμά τους αποτυπώνουν τον προβληματισμό του ντόπιου κεφαλαίου για τους όρους συμμετοχής στις συμμαχίες που μέχρι σήμερα ιεραρχούσε (καταρχήν την ΕΕ) και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσει ενεργότερο «ρόλο», προσδοκώντας ανάκτηση εδάφους που η γαλλική πλουτοκρατία έχει χάσει στο φόντο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.

Η συνεχιζόμενη ενίσχυση του Εθνικού Μετώπου (Front National - FN) της Μαρίν Λεπέν, που στον α' γύρο συγκέντρωσε 7.658.990 ψήφους (αριθμό ρεκόρ στην ιστορία του), ενώ στον α' γύρο των εκλογών του 2012 είχε πάρει 6.421.426. Το FN κερδίζει έδαφος και εξαι-τίας της αυξανόμενης δυσαρέσκειας των εργατικών - λαϊκών μαζών για την κυρίαρχη πο-λιτική, μετά από μια προσπάθεια να φιλοτεχνήσει ένα πιο «πατριωτικό» προφίλ, απομα-κρύνοντας τα «πιο ακραία στοιχεία» (βλ. «κόντρα» της Μαρίν Λεπέν με τον πατέρα της 
Ζαν Μαρί). Η άνοδός του εκφράζει καταρχήν το βαθύ προβληματισμό μεγάλων μερίδων 
της αστικής τάξης για το πώς καλύτερα θα υπερασπιστεί τα στρατηγικά της συμφέροντα 
και εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διεργασιών στην ΕΕ, όπου σε διάφορες χώρες δυναμώνει το αστικό ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού.

Το γεγονός ότι οι υποψήφιοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος (Parti Socialiste - PS) και της «παραδοσιακής δεξιάς» (την οποία σήμερα εκφράζουν οι Ρεπουμπλικάνοι) αποκλείστη-
καν από τον β' γύρο, μετά από δεκαετίες εναλλαγής τους στην αστική εξουσία.
Ειδικά για το PS, εδώ και καιρό πολλοί εμφανίζουν την πορεία του να ακολουθεί αυτή 
του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Ολάντ (και του PS), όπως ο υπουργός Άμυνας Ζαν Υβ Λε Ντριάν, όχι απλά στήριξαν αλλά δραστηριοποιήθη-
καν ανοιχτά υπέρ της υποψηφιότητας Μακρόν.

Ενδεικτικές είναι και υποψηφιότητες όπως αυτή της «Ανυπότακτης Γαλλίας» του Μελαν-σόν, που μέσα από έναν πιο «αριστερό» λόγο πρόβαλαν αντίστοιχους προβληματισμούς 
για τη συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες όπου σήμερα παραμένει η Γαλλία (εκφράζοντας ανησυχία π.χ. για την απώλεια της «στρατιωτικής και διπλωματικής ανεξαρτησίας» της, επιχείρημα με το οποίο προτείνουν σταδιακή αποχώρηση από το ΝΑΤΟ). Αυτά βέβαια, αφού πρώτα διακρίθηκαν σημαντικά στην υπόθεση ενσωμάτωσης του λαϊκού κινήματος 
και μέσα από πόστα της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας (π.χ. το Μέτωπο της Αριστεράς πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς).

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι η Γαλλία έχει μπει σε μια περίοδο εντατικών διεργασιών
 για τη διασφάλιση πολιτικού προσωπικού ικανότερου να προστατέψει τα γενικά συμφέ-ροντα της άρχουσας τάξης. Η διαδικασία αυτή θα ενταθεί εν όψει και των βουλευτικών εκλογών που θα γίνουν στις 11 και στις 18 Ιούνη (α' και β' γύρος αντίστοιχα).
Βέβαια αυτές οι αλλαγές δεν εγκυμονούν τίποτα θετικό για τα λαϊκά συμφέροντα. 
Αφορούν μόνο τη θωράκιση της εξουσίας των εκμεταλλευτών του λαού και την καλύτερη προετοιμασία των επόμενων αντιλαϊκών επιθέσεων. Άλλωστε, πάνε μόνο πέντε χρόνια 
που και ο τότε υποψήφιος του PS, Φρανσουά Ολάντ, επικρατούσε του «δεξιού» Σαρκοζί 
και προβαλλόταν ως δήθεν «νέος άνεμος της Ευρώπης». Τα όσα έγιναν στο διάστημα 
2012 - 2017 απέδειξαν ότι, για να είναι κάτι αληθινά «νέο» και «εναλλακτικό» από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, πρέπει να έρχεται σε ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

*Απόσπασμα από άρθρο στο Ριζοσπάστη (25 Απρίλη 2017)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου