Η άρχουσα τάξη, συγκαλύπτοντας με διάφορους τρόπους την ουσία του εκμεταλλευτι-
κού συστήματος, προσπαθεί να κρατήσει τους εργαζόμενους μακριά από τις συνθήκες διαμόρφωσης της ταξικής τους συνείδησης. Τα τελευταία χρόνια επιταχύνονται οι αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της παρατεταμένης κρίσης του. Οι αλλαγές που προωθούνται, έχουν ως κύριο άξονα τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης. Αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση δυσκολεύει πολύ ακόμη και προσωρινές, μικρές επιτυχίες. Είναι ένας σημαντικός λόγος ώστε, παρόλο που υπάρχει έντονη αγανάκτηση και διαμαρτυρία, δύσκολα αυτά μετατρέπονται σε αγωνιστική διάθεση.
Ένα τμήμα της εργατικής τάξης φτάνει ως την αναγνώριση ορισμένων αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, ως τη συνείδηση της κατάστασης της τάξης του, δε μπορεί όμως να καταλάβει σε βάθος την καπιταλιστική πραγματικότητα και να αποδεχτεί την αναγκαιότητα της ανατροπής της.
Η κατάκτηση της ταξικής συνείδησης απαιτεί μια ιδιαίτερη, μια επιστημονική γνώση
της πραγματικότητας, όπως αυτή είναι και όχι όπως εμφανίζεται ότι είναι, χρειάζεται
την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, που με τη σειρά της χρειάζεται να μεταφε-
ρθεί μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης. Για να ανατραπεί αυτή η πραγματικότητα, πρέπει απαραίτητα να συνειδητοποιηθεί από την εργατική τάξη, ποιές είναι οι αιτίες που δημιούργησαν αυτή την πραγματικότητα. Αν επρόκειτο για κάποιες βελτιώσεις της κατά-στασής της ή για επέκταση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων της, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, τότε δε θα χρειαζόταν την επιστημονική γνώση για την απόκτηση της ταξικής συνείδησης. Θα αρκούσε η πρακτική πείρα και η πλασματική συνείδηση που δημιουργείται μέσα στην οικονομική και συνδικαλιστική πάλη, αυθόρ-
μητα, στη βάση των αστικών ιδεών. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι ο φορέας που θα μεταφέρει τις επαναστατικές ιδέες μέσα στο εργατικό κίνημα. Από τα κομβικά ζητήμα-
τα αναδείχνεται η κομμουνιστική δουλειά μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στο παρελθόν, διαμορφώθηκε, ατσαλώθηκε και με
την πάλη ανάμεσα στα διάφορα πολιτικο-ιδεολογικά ρεύματα στο εσωτερικό του : το ρεφορμισμό, τον αναρχοσυνδικαλισμό, ως τις δυο όψεις της άρνησης της πολιτικής πά-
λης της εργατικής τάξης για την εξουσία, και τον ταξικό συνδικαλισμό.
Πρωταρχικής σημασίας ζήτημα είναι στις μέρες μας η πάλη ενάντια στο ρεφορμισμό :
Ο σύγχρονος ρεφορμισμός, σε ακραία πλέον κατάσταση εκφυλισμού, στηρίζει ανοικτά
τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τους ευρωενωσιακούς στόχους. Ωστόσο δεν έχει
χάσει τη δυνατότητα να εγκλωβίζει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στο λεγόμενο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Επομένως, οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις σήμερα είναι υποχρεωμένες να παλέψουν κάτω από πολύπλοκες και αντιφατικές συνθήκες ενάντια στο συμβιβασμό και στη λογική της ταξικής συνεργασίας. Ο αγώνας είναι δύσκολος. Η άρχουσα τάξη έχει στη διάθεσή της
όλα τα υλικά και πνευματικά μέσα. Μπορεί να χειρίζεται κατά το συμφέρον της την κοινωνική συνείδηση και ψυχολογία. Για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης προωθεί
ένα πλήθος ιδεολογημάτων και διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς επίδρασης και ελέγχου
του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σε αυτές τις συνθήκες εξαιρετικά μεγάλη σημασία αποκτά η ιδεολογική παρέμβαση των κομμουνιστών/ιών στο εργατικό συν-δικαλιστικό κίνημα, στα πρωτοπόρα τμήματα των εργατών και εργατριών, στην εργα-
τική τάξη γενικότερα.
*Απόσπασμα από άρθρο της Αιμιλίας Αγκαβανάκη το οποίο δημοσιεύθηκε στην ΚΟΜΕΠ (τεύχος 2 - 2000)
κού συστήματος, προσπαθεί να κρατήσει τους εργαζόμενους μακριά από τις συνθήκες διαμόρφωσης της ταξικής τους συνείδησης. Τα τελευταία χρόνια επιταχύνονται οι αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της παρατεταμένης κρίσης του. Οι αλλαγές που προωθούνται, έχουν ως κύριο άξονα τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης. Αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση δυσκολεύει πολύ ακόμη και προσωρινές, μικρές επιτυχίες. Είναι ένας σημαντικός λόγος ώστε, παρόλο που υπάρχει έντονη αγανάκτηση και διαμαρτυρία, δύσκολα αυτά μετατρέπονται σε αγωνιστική διάθεση.
Ένα τμήμα της εργατικής τάξης φτάνει ως την αναγνώριση ορισμένων αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, ως τη συνείδηση της κατάστασης της τάξης του, δε μπορεί όμως να καταλάβει σε βάθος την καπιταλιστική πραγματικότητα και να αποδεχτεί την αναγκαιότητα της ανατροπής της.
Η κατάκτηση της ταξικής συνείδησης απαιτεί μια ιδιαίτερη, μια επιστημονική γνώση
της πραγματικότητας, όπως αυτή είναι και όχι όπως εμφανίζεται ότι είναι, χρειάζεται
την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, που με τη σειρά της χρειάζεται να μεταφε-
ρθεί μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης. Για να ανατραπεί αυτή η πραγματικότητα, πρέπει απαραίτητα να συνειδητοποιηθεί από την εργατική τάξη, ποιές είναι οι αιτίες που δημιούργησαν αυτή την πραγματικότητα. Αν επρόκειτο για κάποιες βελτιώσεις της κατά-στασής της ή για επέκταση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων της, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, τότε δε θα χρειαζόταν την επιστημονική γνώση για την απόκτηση της ταξικής συνείδησης. Θα αρκούσε η πρακτική πείρα και η πλασματική συνείδηση που δημιουργείται μέσα στην οικονομική και συνδικαλιστική πάλη, αυθόρ-
μητα, στη βάση των αστικών ιδεών. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι ο φορέας που θα μεταφέρει τις επαναστατικές ιδέες μέσα στο εργατικό κίνημα. Από τα κομβικά ζητήμα-
τα αναδείχνεται η κομμουνιστική δουλειά μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στο παρελθόν, διαμορφώθηκε, ατσαλώθηκε και με
την πάλη ανάμεσα στα διάφορα πολιτικο-ιδεολογικά ρεύματα στο εσωτερικό του : το ρεφορμισμό, τον αναρχοσυνδικαλισμό, ως τις δυο όψεις της άρνησης της πολιτικής πά-
λης της εργατικής τάξης για την εξουσία, και τον ταξικό συνδικαλισμό.
Πρωταρχικής σημασίας ζήτημα είναι στις μέρες μας η πάλη ενάντια στο ρεφορμισμό :
Ο σύγχρονος ρεφορμισμός, σε ακραία πλέον κατάσταση εκφυλισμού, στηρίζει ανοικτά
τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τους ευρωενωσιακούς στόχους. Ωστόσο δεν έχει
χάσει τη δυνατότητα να εγκλωβίζει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στο λεγόμενο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Επομένως, οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις σήμερα είναι υποχρεωμένες να παλέψουν κάτω από πολύπλοκες και αντιφατικές συνθήκες ενάντια στο συμβιβασμό και στη λογική της ταξικής συνεργασίας. Ο αγώνας είναι δύσκολος. Η άρχουσα τάξη έχει στη διάθεσή της
όλα τα υλικά και πνευματικά μέσα. Μπορεί να χειρίζεται κατά το συμφέρον της την κοινωνική συνείδηση και ψυχολογία. Για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης προωθεί
ένα πλήθος ιδεολογημάτων και διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς επίδρασης και ελέγχου
του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σε αυτές τις συνθήκες εξαιρετικά μεγάλη σημασία αποκτά η ιδεολογική παρέμβαση των κομμουνιστών/ιών στο εργατικό συν-δικαλιστικό κίνημα, στα πρωτοπόρα τμήματα των εργατών και εργατριών, στην εργα-
τική τάξη γενικότερα.
*Απόσπασμα από άρθρο της Αιμιλίας Αγκαβανάκη το οποίο δημοσιεύθηκε στην ΚΟΜΕΠ (τεύχος 2 - 2000)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου