Μερικές σκέψεις και κάποια εύλογα ερωτήματα, για την «ατομική τρομοκρατία» και αυτό που αποκαλείται «αντάρτικο πόλεων»...

Έχετε αναρωτηθεί αλήθεια, ποιο άραγε είναι το επαναστατικό ιδανικό για το οποίο 
τάχα μάχονται όλοι αυτοί, οι οποίοι έχουν αναγάγει την ατομική τρομοκρατία (σε 
όλες τις μορφές της) σε επαναστατική πράξη και με μεγάλη ευκολία αυτοαποκαλού-
νται επαναστάτες;
Έχετε αναρωτηθεί σε τι άραγε χρησίμευσαν, και πόσο αλήθεια βοήθησαν την ανάπ-
τυξη του μαζικού κινήματος και την ταξική συνειδητότητα των λαϊκών ανθρώπων, οι δολοφονίες κατώτερων ιεραρχικά στελεχών ξένων μυστικών υπηρεσιών ή πρεσβειών, 
αστυνομικών οργάνων ή διαφόρων μεμονωμένων επιχειρηματιών;
Ποια σχέση είχαν και έχουν οι μεμονωμένες (ατομικές) ενέργειες όλων αυτών των αυτοαποκαλούμενων «επαναστατών» με την ωρίμανση της ταξικής συνείδησης των ανθρώπων της δουλειάς και τη μαζική κινητοποίησή τους στη διεκδίκηση των καθη-
μερινών αναγκών τους, αλλά και στην προοπτική του αγώνα τους; 

Προσωπικά, έχοντας την ιστορική πείρα ως παρακαταθήκη, εύκολα θα μπορούσα 
να δώσω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα...
Άλλωστε η πολιτική θέση των κλασικών του Μαρξισμού - Λενινισμού για αυτά τα 
ζητήματα, ήταν από την αρχή ξεκάθαρη και δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες. 
Όπως ξεκάθαρη ήταν και η θέση των επαναστατών - κομμουνιστών, όπως ο Τσε, ο 
οποίος δίχως καμιά περιστροφή δήλωνε : «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζι-
κή δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει, 
για να μπορούν στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες, υποστηρι-
ζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς 
την πλευρά της Επανάστασης. 
Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακ-
ρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς 
που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για προσδοκώμενα αποτελέσ-
ματα».

Ας κοντρολάρουν λοιπόν κάποιοι τον «επαναστατικό παρορμιτισμό»τους και την 
«επαναστατική ευαισθησία» τους, και ας φροντίσουν να είναι περισσότερο προσε-
κτικοί σε όσα εκφράζουν δημόσια, στο χώρο που κινούνται και ζουν, αλλά ακόμα και 
μέσα στο χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίος «δυστυχώς» έχει γεμίσει 
από διάφορους, οι οποίοι περιφέρουν και επιδεικνύουν την «επαναστατική» τους 
διάθεση, την οποία συνοδεύουν μάλιστα με πληθώρα συμβόλων της παγκόσμιας  
εργατικής τάξης και με προσωπογραφίες ηγετών του επαναστατικού κινήματος.

Κοσμάς Λεοντιάδης