Γιατί ούτε ντροπή να αισθανθείς δεν σε αφήνουν…

Χρόνια τώρα… δεκαετίες ολάκερες… Μαζεύεις ψέματα και αυταπάτες…
Τα κουβαλάς μαζί σου… έχουν γίνει ένα με τη σάρκα σου…
Τα στοιβάζεις στα θολά κελάρια του μυαλού σου και τα αναμασάς στα λόγια σου, 
στις καθημερινές σου συζητήσεις…
Τα κάνεις πλαστικά σημαιάκια στις πλατείες και στις γειτονιές…
Τα κάνεις εργαλεία για να επευφημείς και να χειροκροτάς τους «πεφωτισμένους 
σωτήρες», τους «ηγέτες» που σου πλασάρουν… 
Προσωρινά… απογοητεύεσαι, αγανακτείς, φωνάζεις, εκρήγνυσαι…
Αλλά έως εκεί… έως εκεί σε έμαθαν να φτάνεις… στα πρέποντα για τους υποταγ-
μένους, τους δειλούς, τους σκυμμένους, τους γονυπετείς… 
Και κάθε φορά… άντε πάλι απ’ την αρχή… 
Απογοητευμένος μεν, αλλά χειροκροτητής και ενίοτε κλακαδόρος… 
Την αλήθεια την έψαξες ποτέ; Τη δική σου αλήθεια… την αλήθεια της τάξης σου; 
Όχι… είμαι σίγουρος… το βλέπω τόσα χρόνια τώρα… Με έχεις πείσει πια… 
Αυτή, τη δική σου αλήθεια, την προσπερνάς, την «απεχθάνεσαι» και συχνά πυκνά 
την χλευάζεις… χωρίς να ντρέπεσαι καθόλου… 
Γιατί ούτε ντροπή να αισθανθείς δεν σε αφήνουν…

Κοσμάς Λεοντιάδης