Γιατί εμείς... αγωνιζόμαστε στο σήμερα και ονειρευόμαστε το αύριο…

Περιπλανιόμαστε... κοιτάζοντας το απέραντο της θάλασσας...
Σεργιανάμε στο ατέλειωτο του ουρανού, αντικρίζοντας τα άστρα...
Με ελεύθερη τη σκέψη… ησυχάζουμε και ηρεμούμε... ταξιδεύουμε…
Τραβάμε μακριά... σε άλλες πολιτείες... σε άλλους τόπους...
Τριγυρνάμε σε άλλες εποχές... Εκεί που θέλουμε να φτάσουμε...
Εκεί που δε θα μπερδεύονται τα χρώματα και τα νοήματα της ζωής...
Εκεί που το γαλάζιο του ουρανού θα συμπληρώνει το κόκκινο της φωτιάς...
Εκεί που τα παιδιά θα τραγουδάνε τα τραγούδια της καρδιά τους...
Εκεί που οι μάνες δεν θα χρειάζεται να ζητιανεύουν το ψωμί...
Εκεί που η μόρφωση και η γνώση θα είναι υποχρέωση... 
Εκεί μακριά... στις ειρηνικές, στις ευτυχισμένες κοινωνίες των Ανθρώπων...
Εκεί που το μπόι του Ανθρώπου θα αρχίσει να «μεγαλώνει»…
Γιατί εμείς... αγωνιζόμαστε στο σήμερα και ονειρευόμαστε το αύριο…

Κοσμάς Λεοντιάδης