Αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της πιο πρωτοπόρας κοσμοθεωρίας στην ιστορία της ανθρωπότητας... Δεν είναι το μέλλον της Γης ο καπιταλισμός...

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Σοσιαλισμός και θρησκεία... (Β.Ι.Λένιν)...

"...Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαί-ωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.

Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής 
και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευ-θέρωση, καμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία 
και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία εί-
ναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις 
λαϊκές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την ανέχεια και 
τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάν-
τια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή δουλεύει 
και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που ζουν 
από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας 
τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι 
το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για 
μια κάπως ανθρώπινη ζωή.

Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέ-ρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή 
της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό 
στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή 
εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει 
τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή..."

*Απόσπασμα από άρθρο του Β.Ι.Λένιν, το οποίο γράφτηκε και δημοσιεύθηκε το 1905 
(Άπαντα, τόμος 12, σελίδες 142 - 143)

Δικό σου είναι το δίκιο... Δική σου και η ζωή...

Θρησκευτική πίστη : Το αποτέλεσμα μιας "διαφορετικής" εξίσωσης...

«Κανονικότητα» για την κυβέρνηση είναι ο συμβιβασμός με τη φτώχεια...

"... Μαζί με τις γιορτές, τα πανηγύρια, αλλά και τους απολογισμούς που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ 
για τα δύο χρόνια του στο "τιμόνι" της αστικής διακυβέρνησης... Όλα τα κυβερνητικά στελέχη, ο ίδιος ο Τσίπρας, αλλά και οι εφημερίδες τους, αναπαράγουν με διάφορους τρόπους, πως η βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης του λαού περνάει μέσα 
από το στόχο της κυβέρνησης να ολοκληρώσει το πρόγραμμα, να υλοποιήσει το μνημόνιο, δηλαδή να υλοποιήσει το σχέδιο για τη φτωχοποίηση κι άλλο του ελληνικού λαού, για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας...
Αυτό θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι η "επιστροφή στην κανονικότητα", την οποία διατυμπα-
νίζει σε όλους τους τόνους, επιδιώκοντας σώνει και καλά να βάλει τον ίδιο το λαό να υιο-θετήσει, ως δικούς του, τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου και της ΕΕ.
Όμως, η περιβόητη "επιστροφή στην κανονικότητα" περνάει μέσα από τη μονιμοποίηση 
της εργασιακής ζούγκλας, της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Γι' αυτό η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν ακουμπάει το αντεργατικό οικοδόμημα των προηγού-μενων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά το ενισχύει κιόλας.
Με τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης με μισθούς πείνας.
Όπως τα προγράμματα της κοινωφελούς εργασίας, που τώρα "τρέχει"στους διάφορους δήμους της χώρας.
Όπως τα δουλεμπορικά γραφεία, τα παζάρια για την απελευθέρωση των απολύσεων, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας.
Η "μάχη" που δίνει για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, είναι μάχη να νομιμοποιηθεί στην εργατική - λαϊκή συνείδηση, ότι θεωρείται 
ως "σύμβαση" τα τελευταία χρόνια από τους εργοδότες.
Αλλά και να ξεπλυθεί η ίδια η ΕΕ, που δεκαετίες πριν, με τις αποφάσεις της, έβαλε τα θεμέλια στο σημερινό αντιλαϊκό οικοδόμημα και συνεχίζει να το χτίζει με μοναδικό κρι-
τήριο την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, ενάντια στους λαούς.
Η "επιστροφή στην κανονικότητα" σημαίνει να νομιμοποιηθούν στη λαϊκή συνείδηση οι δεκάδες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, στην Ασφάλιση 
και στην Πρόνοια, στις κοινωνικές δαπάνες.
Να θεωρήσει ο λαός μας όλα όσα έχασε στα χρόνια της κρίσης περασμένα - ξεχασμένα και φυσικά να παραιτηθεί από οποιαδήποτε απαίτηση να ζήσει καλύτερα αυτός και τα παιδιά του και μάλιστα ικανοποιώντας σύγχρονες ανάγκες..."

*Απόσπασμα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στα Γιάννενα

Εγκληματικά εξουσιαστικά τομάρια...

Προσπαθείς να βρεις λέξεις για να απευθυνθείς στα εξουσιαστικά τομάρια που μας κυβερνάνε, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο να εκτονώσεις κάπως την αγανάκτησή σου 
και φτάνεις στο σημείο να δηλώσεις αδυναμία, αν και είναι τόσο πλούσιο το λεξιλόγιο 
μας. Και το γράφω αυτό με ερέθισμα την είδηση που μας έρχεται από την Λέσβο και 
μας λέει ότι άλλο ένα 19χρονο παιδί, μετανάστης βρέθηκε νεκρός, δολοφονημένος ουσιαστικά, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας.

Όπως πάμε σε λίγο θα έχουμε καθημερινό δελτίο θανάτων μεταναστών και προσφύ-
γων αφού την περασμένη Τρίτη είχε χάσει την ζωή του ένας 22χρονος Αιγύπτιος νεο-
λαίος, το Σάββατο βρέθηκε νεκρός ένας 45χρονος Σύρος και σήμερα άφησε την τε-
λευταία του πνοή ένα παλικάρι από το Πακιστάν.

Δεν έχει νόημα αν οι θάνατοι αυτοί προήλθαν από αναθυμιάσεις μαγκαλιών, όπως αναφέρεται, ούτε είναι άξιο σχολιασμού το ότι … ξύπνησε ο Μουζάλας δηλώνοντας «οφείλουμε να διερευνήσουμε γρήγορα τα αίτια που προκάλεσαν του θανάτους».  
Αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης που 
κρατάει εγκλωβισμένους ανθρώπους σε άθλιες συνθήκες με τα τραγικά επακόλουθα 
που παρακολουθούμε.
Και μόνο να σκέπτεσαι ότι συνάνθρωποι μας επιβίωσαν από ιμπεριαλιστικές βόμβες 
και ναυάγια στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, χάνοντας την ζωή τους σε «ασφαλές» περιοχές, είναι να τρελαίνεστε!

Θα ολοκληρώσουμε με τα λόγια ενός μετανάστη απ’ το στρατόπεδο της Μόριας που ακούσαμε πρόσφατα σε βίντεο :
"Αφήστε μας να φύγουμε από αυτόν τον θάνατο εδώ. Ούτε σε φύλακες δεν 
είναι έτσι. Οι φυλακές είναι ζεστές, έχουνε τοίχους. Εδώ μας ταΐζουν φαγητό 
που δεν θα έδιναν ούτε σε ζώα. Αφήστε μας να ζήσουμε. Τα παιδιά τί φταίνε; Πείτε μας. Εμείς δεν σκοτώσαμε κανέναν". 

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Γιατί έτσι πρέπει να γίνει… και έτσι θα γίνει…

Στα ναυπηγεία του ουρανού… δουλεύουν οι νεκροί μας…
Αυτοί… οι δικοί μας Άνθρωποι… οι δικοί μας Άγιοι…
Τα εκατομμύρια των δολοφονημένων κομμουνιστών της Γης…
Φτιάχνουν γερά σκαριά… ταξιδιάρικα… σίγουρα…
Αυτά που θα μεταφέρουν την ανθρωπότητα στο Μέλλον…

Κοσμάς Λεοντιάδης

Πρόσεχε... πρόσεχε πολύ...

Μαχάτμα Γκάντι...

Σαν σήμερα... 30 Γενάρη 1948, δολοφονείται από ινδουιστή εθνικιστή στο Νέο Δελχί, 
ο Μαχάτμα Γκάντι, ηγέτης και σύμβολο της πάλης για την ανεξαρτησία της Ινδίας 
από τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές.

Κοσμάς Λεοντιάδης

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

"Εδώ εν τούτω νίκα"... (Κοσμάς Λεοντιάδης)...

Βάλανε στόχο τους λαούς, το μέλλον στο σημάδι.
Δεν λογαριάζουνε ζωές, πολιτισμούς ,ανθρώπους...
κέρδη και χρήμα ψάχνουνε σ' ερειπωμένους τόπους.

Παίρνουν μαζί αντρείκελα, ηγέτες πουλημένους,
πολιτικάντηδες αστούς, βαθιά εξαρτημένους.
Τους ντύνουν, τους ταίζουνε, τους τάζουνε και προίκα,
καμαρωτά να κράζουνε "εδώ εν τούτω νίκα".


Μια προσωπική προσέγγιση γι αυτό που αποκαλούμε «έκφραση του αυθόρμητου»...

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες αυτού που ονομάζουμε «έκφραση του αυθόρμητου». Αυτό εκδηλώνεται τόσο στο γραπτό λόγο, σε κείμενα και άρθρα διαφόρων εντύπων, σε 
σχόλια ή αναρτήσεις στο facebook και γενικότερα στο διαδίκτυο, αλλά αποτελεί όλο και συχνότερα μέρος της προφορικής έκφρασης της καθημερινότητας, σε συζητήσεις στους 
τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, ανάμεσα στις παρέες φίλων, ακόμα και στις συζητήσεις εντός της οικογένειας. 
Συνήθως και πέρα και έξω από την πρόθεση αυτού που εκφέρει το λόγο του μέσω αυτής 
της έκφρασης του αυθόρμητου, ένα είναι σίγουρο. Αυτή η έκφραση γεννιέται στο περι-βάλλον της καθημερινής αποχαύνωσης, μέσα σε συνθήκες που είναι πέρα και έξω από 
τις αιτίες που διαμορφώνουν τη ζωή και την άθλια πραγματικότητα. 
Διαμορφώνεται και εκφράζεται κυρίως κάτω από την επίδραση της αστικής προπαγάν-
δας και των μέσων της και βρίσκει εύκολο στόχο σε ανθρώπους που το ιδεολογικό τους υπόβαθρο είναι μικρό έως ανύπαρκτο, ασχέτως αν οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως προ-οδευτικοί και ενίοτε και ως κομμουνιστές.
Έτσι είναι πολύ συνηθισμένες εκφράσεις του τύπου… «Αυτός ο λαός δε σώζεται με τίπο-
τα», «Είμαστε κωλολαός», «Ξυπνάτε ρε…», «Μα τι άλλο περιμένει αυτός ο κόσμος για 
να ξεσηκωθεί», «Καλά μας κάνουν ρε» κλπ. Μαζί με όλα αυτά βέβαια υπάρχει και η προσωποποίηση για τις άθλιες συνθήκες ζωής, η οποία εκφράζεται συνήθως με χλευασ-
μό απέναντι σε αυτούς που τις διαμορφώνουν και τις επιβάλλουν, όπως… «Αυτό το καθί-
κι φταίει για όλα», «Ο τάδε είναι προδότης», «Ο δείνα είναι πουλημένο τομάρι», «Αυτός ειδικά θέλει σκότωμα» κλπ.
Επίσης δε λείπουν και οι συλλήβδην προσβλητικοί χαρακτηρισμοί ολόκληρων λαών, όπως πχ. «Οι κολογερμαναράδες», «Για όλα φταίνε αυτοί οι καταραμένοι οι Εβραίοι», «Οι πα-λιοαλβανοί» και άλλα πολλά…
Ένα είναι καθαρό και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. 
Όταν η πολιτική έκφραση, γραπτή και προφορική, εκφράζεται μέσω του «αυθόρμητου» 
και μόνο, τότε τους «συντηρητικότερους» των ανθρώπων τους οδηγεί στον «εκφασισμό» και τους «προοδευτικότερους» στο «σοσιαλσωβινισμό». 

Κοσμάς Λεοντιάδης

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Το δικό μας τραγούδι...

Κώστας Λουλές : "Ορθοστατών και ορθοβαδίζων"...

Σαν σήμερα... 28 Γενάρη 1988, έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Λουλές.

Ήταν τόσο έντονη η παρουσία του σε πολλούς τομείς της κομματικής, αλλά και της δη-
μόσιας ζωής, τόσο πολύπλευρη η δράση του, τόσο άμεση και ανυπόκριτη η επαφή του 
με τους ανθρώπους και τόσο αυθόρμητη και χαρακτηριστική η λαϊκή θυμοσοφία, ώστε άφησε βαθιά ίχνη στο πέρασμα του χρόνου. Ως την τελευταία στιγμή της υπερογδοντά-χρονης ζωής του, δε σταμάτησε την πολύτιμη προσφορά του στο Κόμμα, στο ΚΚΕ, και 
στο λαϊκό κίνημα. Ως το "έσχατον γήρας", όπως συνήθιζε να λέει, έμεινε πιστός και αφοσιωμένος, ολόψυχα δοσμένος στην υπόθεση του Κόμματός μας.
Ηταν τίμιος, σεμνός, ευθύς και ανιδιοτελής κομμουνιστής. Σταθερός και ασυμβίβαστος επαναστάτης. Αταλάντευτος και ανυποχώρητος μαρξιστής - λενινιστής. Συνεπής και ακούραστος αγωνιστής για τα συμφέροντα των ανθρώπων της δουλιάς και του μόχθου, 
για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική πρόοδο και το θρίαμβο του σοσιαλισμού. Φλογερός πατριώτης, αλλά και αλύγιστος διεθνιστής.
Η ζωή του, στο μεγαλύτερο μέρος της, ήταν φοβερά δύσκολη και τρικυμιώδης. 
Αλλά και γεμάτη επαναστατική φλόγα, ακατανίκητη δύναμη, παραδειγματική πίστη 
και ανεξάντλητη αισιοδοξία. Από τα 82 του χρόνια και τα 63 χρόνια της ακατάβλητης κομματικής δράσης του, τα 28 τα έζησε στις φυλακές και τις εξορίες, 12 στην παρανο-
μία και 8 στην αναγκαστική πολιτική προσφυγιά.
Γέννημα της μικρής επαρχιακής πόλης του Τυρνάβου, του Τούρναβου, όπως με ανυπό-
κριτη χαρά και αγάπη αποκαλούσε, αν και προερχόταν από πλούσια οικογένεια, επη-ρεάστηκε πολύ νωρίς από τις επαναστατικές ιδέες και προσχώρησε στο κομμουνιστικό κίνημα, που τότε έκανε ακόμα τα πρώτα βήματα στη χώρα μας, κάτω από τη ζωοδότρα επίδραση της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ το 1924 και λίγο αργότερα πέρασε στο ΚΚΕ. Από τότε, αψηφώντας τις απερίγρα-
πτες δυσκολίες και τους μεγάλους κινδύνους που αντιμετώπιζαν οι πρωτομάρτυρες του κομμουνισμού, ρίχτηκε στα μανιασμένα κύματα της σκληρής και αδυσώπητης επανασ-τατικής πάλης. Από την πλούσια και άνετη ατομική και οικογενειακή ζωή, από την εύκο-
λη σταδιοδρομία και το σκαρφάλωμα σε πλουσιοπάροχες θέσεις, προτίμησε το δύσβατο, 
τον ακανθώδη, τον επικίνδυνο δρόμο του αγώνα, για το καλό του λαού και του τόπου, 
για να ανατείλει και στη χώρα μας ο ήλιος της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, για 
να καταργηθεί η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο και να οικο-δομηθεί η νέα, η σοσιαλιστική κοινωνία.
Σ' αυτό το δρόμο, το δρόμο της τιμής και του αγώνα, του αλτρουισμού, της αυταπάρνη-
σης και της αυτοθυσίας, βάδισε από τα νεανικά του χρόνια ο γνωστός μπάρμπα - Κώστας. Και έμεινε στητός και αψηλομέτωπος. "Ορθοστατών και ορθοβαδίζων", όπως πολύ χαρα-κτηριστικά και παραστατικά έλεγε. Δε λύγισε μπροστά στις ακατάπαυστες διώξεις, θύελ-
λες και κακοδρομές, στις κακουχίες και τις πολύχρονες ταλαιπωρίες και στερήσεις. 
Δεν κάμφθηκε ούτε μπροστά στην απειλή της εκτέλεσής του με τη βρώμικη κατηγορία 
της κατασκοπίας. Δεν υποχώρησε και δε λοξοδρόμησε. Σφυρηλατημένος μέσα στο καμίνι της σκληρής επαναστατικής πάλης με το πιο ανθεκτικό ατσάλι, το ατσάλι του πραγματι-
κού κομμουνιστή και επαναστάτη, γαλουχημένος και εξοπλισμένος με τη διδασκαλία του μαρξισμού - λενινισμού, άντεξε και στις πιο δύσκολες δοκιμασίες. Τα 'βγαλε πέρα και στις πιο δύσκολες καμπές του αγώνα. Και αναδείχτηκε, με το σπαθί του, σε ηγετική μορφή του Κόμματός μας.
Από το 1945 εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και από το 1970 ως το 1982 μέλος του ΠΓ. Το 1977 
και το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής του Κόμματος στο Νομό Λάρισας. Εκλέχτηκε επίσης και πρώτος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.
Σε όποιον τομέα και αν δούλεψε, εντυπωσίασε με την κοχλάζουσα ενεργητικότητα και την εκπληκτική εργατικότητά του, την πραγματικά νεανική αντοχή του, την ανησυχία για τα προβλήματα του λαού και ιδιαίτερα της αγροτιάς, την απαιτητικότητα πρώτ' απ' όλα από τον εαυτό του και μετά και από τους συνεργάτες του, την αυστηρή στάση του απέναντι 
στις ελλείψεις και αδυναμίες, την απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων, την προθυμία του 
να βοηθάει και να συμβουλεύει τα νεαρά στελέχη, τη σεμνότητα και την ανθρωπιά του, 
το ήθος, την κομματικότητα και τη μαχητικότητά του στην υπεράσπιση των αρχών του Κόμματος.
Ο Κώστας Λουλές ενσάρκωσε τις καλύτερες ιδιότητες του κομμουνιστή και του κομμου-
νιστή ηγέτη. Ξεχώρισε σαν μια ακόμη ηθική μορφή επαναστάτη, που κέρδισε την αναγ-νώριση και το σεβασμό, όχι μόνο των κομμουνιστών, παλαιών και νέων, αλλά και πολιτι-
κών του αντιπάλων.
Σαν βουλευτής του Κόμματος, ο μπάρμπα - Κώστας πρόβαλε επίμονα τα αιτήματα και 
τα προβλήματα των εργαζομένων και υπεράσπισε με σθένος τα συμφέροντά τους. 
Όπως εύστοχα έγραψε ο "Ριζοσπάστης", ο μπάρμπα - Κώστας "άφησε και στη Βουλή 
εποχή. Έδινε μάχες, φώναζε, παθιαζόταν και για τα μεγάλα και για τα μικρά ζητήματα. Όλοι έβλεπαν σ' αυτόν - κι ας ήταν αντίπαλοι και διαφωνούσαν ριζικά μαζί του - την προσωποποίηση της εντιμότητας, της αφοσίωσης, της αυταπάρνησης".
Ιστορική έμεινε η προφητική ρήση του στη Βουλή στις 4 Απρίλη 1978, απαντώντας στον τότε υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ, ότι "η Εθνική Αντίσταση θ' αναγνωριστεί και 
θα 'ναι ντάλα μεσημέρι".
Ιστορική είναι και η αποστομωτική απάντηση που έδωσε σ' όλους εκείνους, που σκόπιμα προσπαθούν, διαστρεβλώνοντας αυθαίρετα την ιστορική αλήθεια, να διαγράψουν τον πρωτοπόρο και αποφασιστικό ρόλο του ΚΚΕ στην ΕΑΜική Αντίσταση και να εμφανιστούν σφετεριστές και κληρονόμοι της. "Όπως δεν μπορείς να μιλάς για χάνι της Γραβιάς χωρίς Ανδρούτσο - βροντοφώναξε ο μπάρμπα - Κώστας - δεν μπορείς να μιλάς και για ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χωρίς το ΚΚΕ"!
Ο Κώστας Λουλές αναδείχθηκε με τη στάση και τη δράση του σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη, που έκλεινε μέσα του τον εργάτη και τον ξωμάχο του θεσσαλικού κάμπου. Έζησε και πέθανε 
σαν κομμουνιστής. Δηλαδή σαν άνθρωπος με υψηλά και ευγενικά ιδανικά. Υπηρέτησε με όλες τις δυνάμεις και τις ικανότητές του τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Κράτησε ψηλά τον τιμημένο τίτλο του κομμουνιστή και του έδωσε μεγαλύτερο κύρος, μεγαλύτερη δύναμη.

*Άρθρο του Τάκη Μαμάτση, το οποίο δημοσιεύθηκε στο Ριζοσπάστη στις 28 Γενάρη 1998.



Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού...

Η οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες αναπαράγει συνεχώς τις συζητήσεις 
στα αστικά επιτελεία, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή της, τις μορφές διαχείρισής της. Με ένα και μοναδικό στόχο: οι συνέπειες της για το κεφάλαιο 
να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές. Άλλωστε, κρίση σημαίνει και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου. Το τελευταίο 
είναι υπερτιμημένο και με την αγυρτεία του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας, και 
μέσω του απαραίτητου στον καπιταλισμό μηχανισμού των Χρηματιστηρίων, και πρέπει 
να επανέλθει στην πραγματική του αξία. Αυτό θα το κάνει η κρίση. Ταυτόχρονα όμως η κρίση καταστρέφει τις μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που αντικειμενικά θα τις καρπωθούν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, επομένως ωθεί και στη συγκεντροποίηση 
του κεφαλαίου.
Οδυνηρές, βεβαίως, είναι οι συνέπειες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώμα-
τα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις. Η ανεργία λόγω απο-λύσεων ή και κλεισίματος επιχειρήσεων, η φτώχεια λόγω μείωσης μισθών ή μείωσης των εργάσιμων ημερών και μισθών ταυτόχρονα, η παραπέρα ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου που οδηγεί στην αύξησή του, συνολικά η αδυναμία κάλυψης των αναγκών των λαϊκών οικογενειών, φέρνουν σε δεινή θέση τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.
Η εκδήλωσή της κρίσης είναι νομοτελειακή, αντικειμενικό γεγονός, πέρα και έξω από τη θέληση των ίδιων των καπιταλιστών, των ανθρώπων γενικά. Γιατί η αιτία της οικονομικής κρίσης βρίσκεται στη βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
Τι είναι οικονομική κρίση
Αν και οι ορισμοί δεν μπορούν πάντα να δώσουν με σαφήνεια τόσο την περιγραφή όσο 
και την ουσία ενός φαινομένου, μπορούμε να πούμε το εξής: Κρίση είναι η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν είναι μόνιμη, αδιάκοπη, αλλά διακόπτεται περιοδικά και η άνοδος εναλλάσσεται με 
την πτώση. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «κυκλική οικονομική κρίση».
Διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή σημαίνει ότι οι καπιταλιστές τα κέρδη που καρπώνονται, δεν τα καταναλώνουν ολόκληρα, ως εισόδημα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος 
το ξαναρίχνουν στην παραγωγή, κάνουν δηλαδή επενδύσεις, διευρύνοντας τις διαστάσεις του κεφαλαίου τους προκειμένου να αυξάνουν την υπεραξία, άρα και τα κέρδη που αντ-λούν. Αυτή η συνεχής διαδικασία, που αυξάνει το μέγεθος του κοινωνικού κεφαλαίου, διακόπτεται περιοδικά.
Πού οφείλεται όμως η κρίση, ποιες οι αιτίες που ξεσπά; Στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις 
τα εμπορεύματα παράγονται με τη συλλογική εργασία πολλών μαζί εργατών. Η παραγωγή επομένως γίνεται κοινωνική. Ακριβώς η μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή προϋποθέτει τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας σε ολοένα και μεγαλύτερη ανάπτυξη. Γεγονός που σημαίνει την ολοένα και πιο στενή και αμοιβαία σχέση ανάμεσα σε ξεχωριστές επιχειρή-
σεις και κλάδους. Όπως για παράδειγμα ανάμεσα σε ενεργειακές επιχειρήσεις και άλλες βιομηχανίες, οι οποίες επίσης συνδέονται με επιχειρήσεις παραγωγής πρώτων υλών, επιχειρήσεις ενέργειας κλπ.
Αλλά ακόμη και ένα τελικό προϊόν (π.χ. αυτοκίνητο), είναι αποτέλεσμα διαφορετικών επιχειρήσεων του ίδιου κλάδου, αφού ο κινητήρας του παράγεται σε άλλη επιχείρηση, 
άλλα εξαρτήματα (π.χ. το πλαίσιό του, οι τροχοί, τα λάστιχα κλπ.) σε άλλες επιχειρήσεις 
και η συναρμολόγησή του να γίνεται σε άλλη επιχείρηση.

Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή

Η κοινωνική παραγωγή διαρθρωμένη σε πολλές ξεχωριστές επιχειρήσεις, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, σημαίνει ότι αυτοί οι καπιταλιστές παράγουν καθένας για 
τον εαυτό του, με τάση την όσο το δυνατό μεγαλύτερη παραγωγή, για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη. Ετσι όμως η παραγωγή γίνεται άναρχη, αφού κίνητρο, νόμος είναι 
το κέρδος. Εδώ πράγματι οι καπιταλιστές παράγουν σε μια αγορά προσδοκώντας να πουληθούν τα εμπορεύματά τους, αλλά παράγοντάς τα δε σημαίνει ότι μπορούν συνε-
χώς να πουλιούνται. Ότι η κοινωνία συνεχώς θα μπορεί να απορροφά ολόκληρη τη συ-
νεχώς αυξανόμενη παραγωγή.

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την απόφαση του Γιούρογκρουπ...

«Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup σηματοδοτεί το νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα απ’ το αν αυτά νομοθετηθούν άμεσα ή αργότερα και ξεμπροστιάζει το "κρυφτούλι" που παίζει η κυβέρνηση ΣΥΡIΖΑ - ΑΝΕΛ, όλο αυτό το διάστημα, για να ξεγελάσει το λαό.

Πρώτον, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται να νομοθετήσει νέα μέτρα για 
μετά το 2018, κρύβοντας ότι έχει ουσιαστικά δεσμευτεί γι’ αυτά, μέσω και της χρο-
νικής επέκτασης του αυτόματου κόφτη και των ματωμένων πλεονασμάτων, μαζί με 
όλα όσα περιέχονται στη β’ αξιολόγηση.

Δεύτερον, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν απαίτη-
ση μόνο του "κακού" ΔΝΤ, κρύβοντας ότι αυτά αποτελούν και κατευθύνσεις συνο-
λικά της ΕΕ - Eurogroup, για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης και κερδο-
φορίας και πάνω απ’ όλα αποτελούν απαιτήσεις του κεφαλαίου εντός και εκτός 
Ελλάδας, όπως αποδεικνύει και το πρόσφατο δελτίο του ΣΕΒ.

Τρίτον, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και τα 
υψηλά πλεονάσματα αποκλείουν τη λήψη νέων μέτρων, κρύβοντας ότι προϋπόθεση 
όλων των παραπάνω είναι η διατήρηση και κλιμάκωση της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής.

Ο λαός χρειάζεται να γυρίσει την πλάτη τόσο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο 
και στη ΝΔ και τ’ άλλα κόμματα, που στο όνομα δήθεν της "αλήθειας" και του "ρεα-
λισμού" ζητούν απ’ το λαό να υποταχθεί πλήρως σ’ αυτήν τη βάρβαρη πολιτική. 
Να δυναμώσει τον αγώνα του και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρό-
μος της πραγματικής φιλολαϊκής διεξόδου».

Εμάς μη μας φοβάστε...

Η απελευθέρωση 7.000 κρατούμενων του Άουσβιτς...

Σαν σήμερα... 27 Γενάρη 1945, ο Κόκκινος Στρατός (60η Στρατιά του 1ου Ουκρανικού Μετώπου), απελευθερώνει τους 7.000 περίπου εναπομείναντες κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς. 

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον... Δεν θα πεθάνει μόνος... Τσάκισέ τον...

Το «παραμύθι» της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας...

Η διαφαινόμενη υποψηφιότητα για την καγκελαρία της Γερμανίας του πρώην προέδρου 
του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, και γενικότερα η προσπάθεια των Σοσιαλδημο-κρατών να διαφοροποιηθούν από την συγκυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, ενόψει των εκλογών του Σεπτέμβρη, αξιοποιείται και στη χώρα μας από τις δυνάμεις της παλιάς και νέας σοσιαλδημοκρατίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Προβάλλεται ως σημάδι ότι «δυναμώνει το ρεύμα που αμφισβητεί την λιτότητα των 
Μέρκελ και Σόιμπλε που καταστρέφει την ΕΕ», ως η δυνατότητα μιας «άλλης αριστε-
ρής προοπτικής».
Στην πραγματικότητα, οι διεργασίες στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για το μείγμα 
της διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που υπηρετεί αντανακλούν ενδοασ-
τικές αντιθέσεις που δεν έχουν σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Οι διάφοροι «σωτήρες» 
και δήθεν «πολέμιοι της λιτότητας», παλιοί και νέοι, είτε στη Γερμανία ο Σουλτς, είτε 
στην Γαλλία (όπου και εκεί υπερπροβάλλεται ο δήθεν αριστερός Μπενουά Αμόν), είτε 
στην Ελλάδα ο Τσίπρας κόπτονται για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου, προωθούν με το τσουβάλι τα αντιλαϊκά μέτρα που εξασφαλίζουν την κερ-δοφορία του. Στο μόνο που διαγκωνίζονται με τους νεοφιλελεύθερους είναι για το ποιος είναι πιο ικανός να πουλήσει το «παραμύθι» της καπιταλιστικής ανάπτυξης που δήθεν 
θα ωφελήσει και τους εργαζόμενους.

*Σχόλιο στο Ριζοσπάστη, 26 Γενάρη 2017


Και δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί...

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Ιμπεριαλιστές... Ιδού τα έργα σας...

∆ιευρύνονται οι ταξικές ανισότητες στον κόσµο...

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο (Κεφάλαιο 1, Θέση 7) αναφέρεται :

Οι ταξικές ανισότητες σε παγκόσµια κλίµακα διευρύνονται διαρκώς. 
Η ανισοκατανοµή του παγκόσµιου πλούτου διευρύνθηκε περαιτέρω µετά τη διεθνή συγχρονισµένη καπιταλιστική κρίση. Σύµφωνα µε την ετήσια έρευνα για τον παγκό-
σµιο πλούτο (από την Credit Suisse), το 90% του πληθυσµού κατέχει περίπου το 10% 
του πλούτου, µε το φτωχότερο 75% να κατέχει λιγότερο από 3% του πλούτου. Μάλιστα, 
από το 10% του πληθυσµού που κατέχει το 90% του πλούτου, µόνο το 1% κατέχει σχε-
δόν το 50% του πλούτου. Την ίδια στιγµή, το 71% του παγκόσµιου πληθυσµού ζει µε λιγότερα από τα αντίστοιχα των 8 ευρώ ηµερησίως.
Τα αποτελέσµατα αυτών των ταξικών ανισοτήτων αποτυπώνονται και στην έλλειψη πρόσβασης σε καθαρό νερό για 780 εκατοµµύρια ανθρώπους, στην έλλειψη πρόσβα-
σης σε εγκαταστάσεις υγιεινής για 2,5 δισεκατοµµύρια ανθρώπους και στην έλλειψη πρόσβασης σε ηλεκτρική ενέργεια για 1,3 δισεκατοµµύρια ανθρώπους.
Σχεδόν 3 δισεκατοµµύρια άνθρωποι για να µαγειρέψουν µαζεύουν ξύλα και υπολείµ-
µατα βιοµάζας, πρακτική που συνδέεται µε 3,5 εκατοµµύρια πρόωρους θανάτους 
λόγω κακής ποιότητας εσωτερικού αέρα.
Τέλος, σχεδόν 800 εκατοµµύρια άνθρωποι καταγράφονται ως χρόνια υπο-σιτιζόµενοι, ενώ 3,5 εκατοµµύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα.

Συνεχίζεται η κατάληψη της γης των Παλαιστινίων... Το Ισραήλ κλιμακώνει την προκλητική εποικιστική πολιτική...

Τη δημιουργία 2.500 νέων κατοικιών σε εβραϊκούς εποικισμούς στα κατεχόμενα παλαι-στινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης ενέκρινε χτες η κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυ-πουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, προκαλώντας ακόμα και τις αντιδράσεις κυβερνή-
σεων σε Γαλλία, Βρετανία και Γερμανία (που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το Παλαιστινιακό ως μοχλό για την προώθηση της επιρροής τους στην περιοχή). 
Αντίθετα, η νέα κυβέρνηση του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, τήρησε και χτες, όπως προχτές με την ανακοίνωση μερικών εκατοντάδων νέων κατοικιών για Εβραίους έποικους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, σιγή ιχθύος καλύπτοντας δια της σιωπής την προκλητική εποικιστική πολιτική των ισραηλινών κατοχικών αρχών.
Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Άβικντορ Λίμπερμαν, ανακοίνωσε την έγκριση των 
2.500 κατοικιών για Εβραίους εποίκους στη Δ. Όχθη σαν «απάντηση στις στεγαστικές ανάγκες σε Ιουδαία Σαμάρια», διευκρινίζοντας ότι οι περισσότερες κατοικίες θα κτισ-
τούν σε ήδη υπάρχοντες εποικισμούς της Δ. Όχθης όπως οι εποικισμοί Αριέλ, Ετζιόν, 
Μάακ Αντούμιμ.
Εκπρόσωπος του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μαμχούτ Αμπάς, χαρακτήρισε την εξέλιξη 
«νέο πλήγμα» στις προσπάθειες «ειρήνευσης στην περιοχή και προώθησης του εξτρε-
μισμού και της τρομοκρατίας».

*Από το Ριζοσπάστη, 25 Γενάρη 2017


Ο λόγος μας... ο καθρέφτης της ιδεολογίας μας...

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Ναι... εμείς, είμαστε υπερήφανοι για την ιδεολογία μας...

Ναι... εμείς αισθανόμαστε υπερηφάνεια και τιμή, που η ιδεολογία μας, ο Μαρξισμός - Λενινισμός, αποτελεί την πρωτοπόρα ιδεολογία που εμφανί-
στηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας... 
Κρατάμε πάντα αναμμένες τις δάδες μας, να φωτίζουν το δρόμο της Λευτεριάς, της
προκοπής και του δίκιου... για την τελική απελευθέρωση της ανθρωπότητας...
Κάποιοι άλλοι, σαν καλοί χριστιανοί... τις έσβησαν στα μισά του δρόμου και άναψαν θυμιατήρια για να λιβανίζουν το σύστημα...

Κοσμάς Λεοντιάδης

Οι πρόσφυγες ως επένδυση...

Σύμφωνα με στοιχεία των γερμανικών υπηρεσιών, η ανεργία στη χώρα υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα της τελευταίας 25ετίας (4,1%), εξαιτίας του ενός εκατομμυρίου μεταναστών που μπήκαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή αυτό το στοιχείο, διάφορα ΜΜΕ υπενθυμίζουν παλιότερες δηλώσεις της Άγκελα Μέρκελ ότι, με βάση τα δημογραφικά δεδομένα (γήρανση πληθυσμού και υπογεννητικότητα), για να διατηρήσει 
η Γερμανία τον πληθυσμό της τα επόμενα χρόνια, τις συντάξεις και το ασφαλιστικό της σύστημα, θα πρέπει να εισέρχονται κάθε χρόνο στη χώρα μισό εκατομμύριο οικονομικοί μετανάστες. Σύμφωνα επίσης με το Γραφείο Απασχόλησης της Νυρεμβέργης, αν δεν 
υπήρχε εισροή εργαζομένων από το εξωτερικό, το εργατικό δυναμικό της χώρας θα μειωνόταν κατά 300.000 άτομα ετησίως, ενώ άλλες μελέτες ισχυρίζονται ότι κάθε επέν-
δυση 3,3 δισ. ευρώ για τη διδασκαλία της γερμανικής γλώσσας και την εκπαίδευση των προσφύγων, θα αποδώσει στην κυβέρνηση περί τα 30 δισ. ευρώ το έτος 2030. Δηλαδή, 
για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η υποδοχή, εκπαίδευση και ένταξη των μεταναστών στην αγορά εργασίας είναι πρωτίστως μια καλή κρατική επένδυση για λογαριασμό του γερμανικού κεφαλαίου, που εντείνει παράλληλα την εκμετάλλευση των Γερμανών εργαζομένων, αξιοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό και τους «φτηνότερους» μετανάστες και πρόσφυγες. Θυμίζουμε ότι ως αντίδοτο στην ανεργία στη Γερμανία «ανθίζουν» ελαστικές εργασιακές σχέσεις του τύπου mini jobs, με εργαζόμενους μερικής απασχόλησης, με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα. Κάπως έτσι χτίζεται το «γερμανικό οικονομικό θαύμα». Με το ίδιο κριτήριο, άλλωστε, αντιμετωπίζει όλος ο καπιταλιστικός κόσμος το δράμα της προσφυγιάς, που ο ίδιος προκαλεί, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς...

*Σχόλιο από το Ριζοσπάστη, 24 Γενάρη 2017

Το φως και το σκοτάδι...

Θόδωρος Αγγελόπουλος...

Σαν σήμερα... 24 Γενάρη 2012, έφυγε από τη ζωή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. 
Έπεσε θύμα τροχαίου στον περιφερειακό Κερατσινίου κατά τη διάρκεια των 
γυρισμάτων της νέας του ταινίας "Η Άλλη Θάλασσα". 

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1935.
Σπούδασε στην Νομική Σχολή Αθηνών, όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του, πριν 
πάρει το πτυχίο του.
Το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήμα-
τα γαλλικής φιλολογίας, φιλμογραφίας και εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musée de l' homme.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1964 και μέχρι το 1967, εργάστηκε ως
κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον 
Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη.
Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την 
πρώτη του μικρού μήκους ταινία, "Εκπομπή", στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, "Αναπαράσταση", κέρδισε το πρώτο 
βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και άλλες διακρίσεις στο 
εξωτερικό σηματοδοτώντας την "αυγή" του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδί-
σει πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και Χρυσό Φοίνικα, το 1998 για την ταινία 
"Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα", τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν 
από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.
Πολλά αφιερώματα που τιμούν τη δουλειά του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγματοποιηθεί σ' όλο τον κόσμο.
Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου X Ναντέρ (Nanterre) στο Παρίσι και του Πανεπιστημίου του Έσσεξ.
Μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Για την ιστορική εξέλιξη και το μέλλον της κοινωνίας... (Καρλ Μαρξ)...

"... Όσο η ανθρωπότητα θα ακολουθεί το ματοβαμμένο νήμα των ανεξέλεγκτων ανταγωνισμών, των συγκρούσεων και των πολέμων, θα ζει με το ένα πόδι στη βαρβαρότητα, στην προϊστορία. Αντίθετα, όταν καταλυθεί αυτή η ανάγκη, τότε 
θα αρχίσει η ιστορία... Τότε που ο άνθρωπος θα ασχολείται για λίγο χρόνο με 
τις μηχανές καλλιεργώντας τα γράμματα και τις τέχνες, την παιδεία του και την ψυχαγωγία του. 
Για μια πολιτεία που τότε περήφανα θα μπορεί να γράφει στην πύλη της... 
"Από τον καθένα κατά τις ικανότητές του στον καθένα κατά τις ανάγκες του"

*Απόσπασμα από το έργο του Καρλ Μαρξ «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» 

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον... καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει... Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω...

Όλα τα παιδιά στην πίστα... της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου...

Όλα τα «καλά παιδιά», «παλαιά» που κυβέρνησαν για δεκαετίες αυτόν τον τόπο αλλά 
και τα «νέα» που διδάχτηκαν μεθόδους από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ 
και της ΝΔ, και με «νέα κόλπα», τα οποία προσιδιάζουν στο «αριστερό προσωπείο» που επιμένει να φορά, παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει πάμπολλα «αποκαλυπτήρια», όλοι 
πιστοί εκτελεστές των πολιτικών υπέρ των μονοπωλίων της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, σέρ-
νουν στην πίστα άλλη μια φορά το χορό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με αφορ-
μή τη συζήτηση για την αγροτική παραγωγή, καθόλου τυχαία μπροστά στις νέες κινητο-ποιήσεις των αγροτών.

Χωρίς ντροπή λένε ότι νοιάζονται για τους αγρότες και κρύβουν επιμελώς ότι η αγροτική παραγωγή σήμερα υποτάσσεται στο συμφέρον του μεγαλέμπορου, του βιομήχανου, του τραπεζίτη και όχι τις διατροφικές ανάγκες του λαού.
Οι νέες διεθνείς συνθήκες του οξυμένου ανταγωνισμού καθιστούν αναγκαία την επιτάχυν-
ση της δημιουργίας μεγάλων καπιταλιστικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων τη συγκέντρωση της γης σε λίγα χέρια.
Ξεχνούν να πουν ότι οι κυβερνήσεις τους όλα αυτά τα χρόνια εφάρμοσαν την ΚΑΠ με συνέπεια, καταστρέφοντας παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ενώ σήμερα με τη νέα ΚΑΠ (2014-2020), παίρνουν και πρόσθετα ενισχυτικά μέτρα με στόχο την κυριαρχία των μεγάλων αγροτών.

Κουβέντα για το ότι κάθε φορά που αναθεωρείται η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ),
και αυτό συμβαίνει περίπου κάθε 7 χρόνια, ενισχύει τα μέτρα με τα οποία επιδιώκει το στρατηγικό στόχο της συγκεντροποίησης και κερδοφορίας των μεγάλων καπιταλιστικών αγροτικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα, την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των μικρομεσαίων αγροτών των οποίων η αγωνία επιβίωσης αποτυπώνεται και στα αιτήματά τους που σχετίζονται με το υψηλό κόστος παραγωγής, τα πολλά χαράτσια, ώστε πολλοί 
από αυτούς να οδηγούνται στην καταστροφή, δηλαδή στην πώληση της μικροϊδιοκτησίας τους ή στην κατάσχεσή της από τις τράπεζες και το Δημόσιο.

Οι μικρομεσαίοι αγρότες, όπως συνολικά οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα 
της πόλης και του χωριού, όχι απλώς θίγονται, αλλά έχουν σφαγιαστεί από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται διαχρονικά από τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ. 

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η κοινωνική - λαϊκή συμμαχία και η ρήξη με την ΕΕ των μονο-πωλίων, την εξουσία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου είναι η λύση. 
Είναι ο δρόμος για ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής με κοινωνικοποίηση της γης και όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με εξουσία της εργατικής τάξης που οργανώνει τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, με στόχο την ικανοποίηση 
των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

*Της Κάλι Καρά (αναδημοσίευση από το 902.gr)

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Από αύριο... μπλόκα σε όλη τη χώρα από τους μικρομεσαίους αγρότες... Αγώνας για την επιβίωσή τους...

Γι αυτό φίλε/η… πρόσεχε... Πρόσεχε πολύ...

Δεξιοί, ακροδεξιοί, και μαζί και πολλοί από τους λεγόμενους προοδευτικούς «αριστερούς»... Όλοι τους μια όμορφη «παρέα»… Όλοι μαζί σε μια διαχρονικά διατεταγμένη υπηρεσία... 
Αμετανόητοι αντικομμουνιστές... Λακέδες του αστικού κράτους… Πουλημένα τομάρια...
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια... 

Κοσμάς Λεοντιάδης




Οι δεσμοί της εργατικής τάξης και των απλών ανθρώπων του λαού με το Κόμμα τους...

Ήμουν νεαρός τότε, μόλις είχα απολυθεί απ τον στρατό.
Το ΚΚΕ είχε οικονομική εξόρμηση, όπως και τώρα, και εγώ με το κουπόνι στο χέρι, χτυπούσα πόρτες συναγωνιστών και συντρόφων για ενίσχυση…
Στην γειτονιά έμενε μια γιαγιά, η κυρά Ξένια .
Χήρα παλιού αγωνιστή και Μακρονησιώτη η κυρά Ξένια τα έβγαζε δύσκολα μα 
περήφανα. Η γειτόνισσες με τρόπο, χωρίς να την προσβάλουν της πήγαιναν ένα 
πιάτο φαγητό συχνά, πυκνά…
« Αχ βρε κυρα Ξένια μου να με συμπαθάς, αλλά δοκίμασε λίγο απ το κοκκινιστό 
μου εσύ που ξέρεις… Σαν κάτι να μην κάνω καλά, να μου το πεις έτσι ;»
Παρά την φτώχεια της η κυρά Ξένια κάθε Κυριακή έπαιρνε τον Ριζοσπάστη και 
σχεδόν όλη την βδομάδα, κάθονταν στην πολυθρόνα της, φορώντας τα χοντρά 
γυαλιά της και τον διάβαζε συλλαβιστά με τα λίγα κολυβογράμματα που είχε 
μόνη της μάθει μιας και δεν πήγε ποτέ της στο σχολείο.
Εκείνη την Κυριακή την καλημέρισα, άφησα τον Ριζοσπάστη και έκανα να φύγω…
-«Στάσου βρε παιδί μου»… Μου φώναξε ψάχνοντας το παλιό κουμπωτό πορτοφο-
λάκι της… «Να πάρε ένα πενηντάρι και κόψε μου και μένα ένα απ τα μικρά κουπό-
νια για το κόμμα, αν μπορέσω θα σου δώκω κι άλλα από βδομάδα .»
Κόμπιασα….Τα έχασα…
«Θεία Ξένια δεν πειράζει …Ξέρω πως τα έχεις ανάγκη, άσε θα δώσουμε εμείς οι 
νεότεροι τώρα, εσείς προσφέρατε τόσα πολλά στον αγώνα…»
«Σςςς Μπρε !» Με σταμάτησε απότομα ..
«Αυτό το πενηντάρι αγόρι μου ,φτάνει για να έχω εγώ ψωμί μια μέρα αν το δώκω 
στον φούρναρη…. 
Μα αν το δώκουμε όλοι μας με την καρδιά μας στο κόμμα μας, θα είναι για να χει 
ψωμί όλος ο Ντουνιάς για πάντα ! «
Ένιωσα το γέρικο και αδύναμο χέρι να με χαϊδεύει στοργικά στο κεφάλι και αυθόρ-
μητα έσκυψα και το φίλησα με σεβασμό …
Εκείνα τα λόγια και κείνο το γέρικο και αδύναμο χέρι μου έδωσαν τέτοια δύναμη 
που είκοσι και κάτι χρόνια μετά, αντί να σβήσει θεριεύει !!!

*Σχόλιο στο facebook, το οποίο υπογράφει ο Ηλίας Σδρ.


Όλα θυσία στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου... (Γελοιογραφία από το Ριζοσπάστη, 22 Γενάρη 2017)...

Μενέλαος Λουντέμης...